De inleiding en start van de bevalling

Op 31-5-2021, de dag dat ik precies 37 weken was kreeg ik onverwachts een tabletje om de inleiding te starten. De inleiding stond eigenlijk pas op 4 juni gepland. Maar hey, mij hoorde je niet klagen. 37 weken zwanger, waarvan 18 weken en 4 dagen met gebroken vliezen, wie had dat kunnen denken. Ik zal echt niet de enige zijn bij wie dit wonder gebeurd is, maar zelfs de gynaecologen, verloskundigen en kinderartsen van Maastricht hadden dit nog nooit gezien of gehoord. Net zo lang gebroken vliezen dan niet gebroken vliezen. Langer zelfs als je de eerste 2 'gratis' weken aan het begin van de zwangerschap niet meetelt. Dat je dit overleeft hebt kleine boef, ik weet niet hoe je het gedaan hebt, maar blijkbaar was het geluk ons na bijna 5 jaar fertiliteitsbehandelingen dan toch gegund, godzijdank.

Terug naar 31 mei. Toen ik over de eerste shock heen was vroeg ik aan de arts hoe het dan verder ging. Ik had me tot dan toe nog niet zo met de bevalling beziggehouden. Ik had wel een online bijeenkomst meegedaan en ik kende de fases van de bevalling e.d., maar ik had er nog niet zo over nagedacht hoe dat bij mij zou gaan. Ik vroeg me wel af hoe ik het in godsnaam voor elkaar moest krijgen om te bevallen na meer dan 4 maanden op bed te hebben gelegen (waarvan op de dag af 3 in het ziekenhuis) maar goed..ik ging er maar vanuit dat moeder natuur het over zou nemen en dat het wel goed zou komen.

Ik moest nu 1 tabletje innemen, dan na 4 uur nog een, en als er dan nog niks gebeurde zou dit tabletje eerst 1 keer, en zo nodig 2 keer vaginaal ingebracht worden. Het kon een aantal uren duren voordat er wat zou gebeuren, maar ook een aantal dagen. Ik zou wel alvast naar de verlosafdeling gebracht worden. Ik lag al die tijd op de kraam afdeling en moest dus verhuizen voor de bevalling. Het was niet zeker dat ik na de bevalling op dezelfde kamer terug zou komen, dus alle spullen inclusief mijn rolstoel moesten mee. Dat betekende 3 maanden aan spullen en kaarten inpakken.

Ik belde papa op die nietsvermoedend aan het werk was. Hij was net zo verbaasd als ik dat het ineens zo ver was. Gelukkig kon hij direct weg op het werk. Hij ging nog even langs huis om zich om te kleden en spullen te pakken en dan zou hij komen. Alle spulletjes voor jou hadden we al in het ziekenhuis. Ik heb rond 14.00 uur het tabletje ingenomen, en daarna moest ik weer een CTG maken om te kijken hoe het met jou ging. Gelukkig was alles goed. Ik kon het niet laten om langzaam alvast wat spulletjes in te gaan pakken, al merkte ik vrij snel dat de harde buiken toenamen. Rond 15.45 was papa er. Hij haalde alle kaartjes van de muur en terwijl ik op bed lag haalde ik overal de plakbandjes af en deed ze in een doosje. Ik verzamelde op mijn gemak al mijn toiletspulletjes terwijl papa de rest spullen inpakte en alles in de tassen deed. Gelukkig was de verpleging zo slim om ons een karretje te brengen, anders zou papa heel wat keren op en neer hebben moeten lopen.

Rond 16.30 gingen we naar de verlosafdeling. Ik met bed en al, papa kreeg daar een vouwbed. Het was nog geen echte verloskamer. Meer een klein 'wachtkamertje'. Net genoeg plaats voor onze bedden, en een klein aanrechtje en badkamertje. Vanaf 17 uur begonnen de harde buiken steeds pijnlijker te worden. Er werd weer een CTG gemaakt waarop ze ook duidelijk te zien waren, maar met jou ging nog steeds alles goed. Ik vroeg nog of ik niet nog een 2e tabletje in moest nemen om 18 uur, maar dat vonden ze niet meer nodig aangezien het goed leek te vorderen. Daarbij zeiden ze dat er nog geen plaats was op de kinderafdeling. Met andere woorden, ze hoopten dat het nog even zou duren. Ik vond dat niet een heel geruststellende gedachten, maar ik ging er maar vanuit dat dat wel goed zou komen. In de avond hebben we nog gevideobeld met al je tantes en oma, en ik heb nog een spel gedaan op de switch terwijl papa een filmpje keek. Vanaf een uur of 22.00 merkte ik dat ik me niet meer kon concentreren. De harde buiken werden te aanwezig/pijnlijk om me met iets anders bezig te houden. De verpleging kwam zeggen dat ze in de nacht niet binnen zouden komen als ik niet belde om ons niet wakker te maken. Om 6.30 uur moesten we klaar 'staan' (liggen dus) voor een CTG. Ik kreeg 2 paracetamol en een slaaptablet (20 mg temazepam) om te kunnen slapen. Ik kwam er echter snel achter dat dat geen optie was. Papa lag al snel te snurken, maar ik kreeg elke 8-10 minuten een harde buik die zo pijnlijk was dat ik niet kon blijven liggen. Ik ergerde me verschrikkelijk aan dat gesnurk. Ik was het helemaal niet meer gewend na meer dan 4 maanden alleen slapen. Daarbij kwamen de harde buiken te snel achter elkaar om in slaap te kunnen vallen. Ik draaide van zij naar zij, liep 20 keer naar het toilet op en en neer, en daarna hield ik het niet meer vol. Om 01.30 uur maakte ik papa wakker en belde de verpleging. Ik kon dit niet volhouden tot 6.30 uur. Ik weet niet wat ze me gaven, maar ik kreeg een spuit met pijnstillers (en slaapmiddel?) die er hopelijk voor zou zorgen dat ik nog wat zou kunnen slapen. Dat lukte een soort van, tot 03.00 uur. Toen werd ik weer wakker van de pijn. Ik hield de klok in de gaten. Elke 2-3 minuten een harde buik. Inmiddels waren het al weeën, maar wist ik veel. Ik was nog nooit bevallen, ik wist niet wanneer harde buiken eigenlijk weeën waren. Ik heb het daarna nog een klein uurtje vol kunnen houden maar rond 04.00 uur heb ik toch weer de verpleging gebeld. Papa sliep nog. Eigenlijk was ik boos op hem dat hij nog steeds sliep terwijl ik zo'n pijn had, maarja wat had ik er nu aan om hem al wakker te maken, hij kon ook nog niks doen. Ze sloten het CTG apparaat weer aan, en daarop was ook te zien dat de weeën toch al vrij regelmatig kwamen en behoorlijk heftig waren. Ze belden de verloskundige die om 04.30 uur naar ontsluiting kwam voelen. Tot mijn verbazing had ik toen al 2-3 cm ontsluiting. Er werd besloten dat ik naar een echte verloskamer mocht. Daar gingen we weer, met alle spullen. Gelukkig was het maar een deur verder. De verpleging en papa liepen een paar keer op en neer terwijl ik met bed en al verhuisd werd. Ondertussen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn. Er was een bad, of ik kon in de douche, maar ik wilde het allemaal niet. Ik wist van tevoren niet of ik een ruggenprik wilde of niet, maar ik wist wel dat ik dit niet nog uren vol kon houden om daarna nog te moeten bevallen. Rond 06.00 uur vroeg de verloskundige of ik een ruggenprik wilde, en dat ik daar vast over na kon denken. Het kon namelijk nog een uur duren voordat de anesthesist er zou zijn. Na een kwartiertje was ik eruit. Kom maar met die ruggenprik, ik kan dit niet meer. Gelukkig was de anesthesist er binnen 10 minuten. Aangezien ik de bloedverdunners lang genoeg niet gespoten had mocht ik de ruggenprik gelukkig krijgen. De prik zelf voelde ik amper, en alles verliep goed. Het duurde nog 2 weeën ongeveer voordat het begon te werken. Echter voelde ik al snel dat de ruggenprik rechts meer deed dan links. De anesthesist zei dat ik op mijn linkerzij kon gaan liggen, dan zou de verdovingsvloeistof wat meer naar de linkerkant zakken. Ik kreeg ook een kleine dosis wee opwekkers, aangezien de weeën een beetje wegzakte na de ruggenprik.

Wat een uitvinding die ruggenprik. Ik voelde me ineens stukken beter. Ik kon weer wat eten en drinken, en zelfs even mijn ogen dichtdoen. Dat kon ik wel gebruiken na een nacht van weeën weg puffen en maar anderhalf uur slaap. Respect voor mensen die zonder ruggenprik bevallen, maar ik was blij dat ik er wel voor gekozen had. Nu diende het volgende 'probleem' zich echter weer aan. Aangezien ik een ruggenprik had, mocht ik niet meer het bed uit. Dat betekende ook dat ik niet meer in bad kon en ik dus naar een verloskamer zonder bad moest, zodat iemand anders gebruik kon maken van het bad. Daar gingen we weer. De 3e verhuizing in een halve dag tijd. Nu was de kamer iets verder weg, dus werd er weer een karretje gehaald voor de spullen. Die hebben we er toen maar op laten staan, aangezien ik na de bevalling alweer snel naar de kraamafdeling zou gaan. Dat die bevalling niet meer heel lang op zich zou laten wachten besefte ik nog niet echt, totdat de verpleegkundige rond 09.00 uur zei: 'voordat mijn dienst erop zit hebben jullie een baby!'

Wordt vervolgd...