De horroravond in mijn zwangerschap

Op donderdagavond mochten we weer! We mochten weer naar de verloskundige, luisteren naar jouw hartje en horen hoe goed jij het doet. De standaard vraag als je binnenkomt ‘hoe gaat het met je?’ Bij elk ander persoon had ik gezegd dat het goed met mij ging, maar dit was een verloskundige dus ik moest wel... Ik gaf eerlijk toe dat ik me al anderhalve week niet zo lekker voelde. Van haar kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk om een buikgriepje ging en dat dit langer zou duren omdat ik zwanger ben. We lieten de controle verder gaan en alles was zoals wij verwacht hadden: helemaal super! Gelukkig, opluchting, 23 weken en 4 dagen zwanger, bijna 24 weken zwanger. Wat zou ik blij zijn als die 24 weken erop zitten, meer zekerheid en toch nog wat minder zorgen. Op dat moment zou mijn baby niks meer kunnen overkomen en kon het pittige en sterke dametje in mij alles aan!

Die avond voelde ik mij opnieuw niet lekker, ik had een drukkende pijn op mijn buik en kon het gevoel tussen honger, misselijk, moeten plassen en moeten poepen niet onderscheiden. Mijn gedachtens waren ‘ach het is een buikgriepje, even door heen en dan is het weer over’. Om 1 uur 's nachts lag ik nog steeds wakker van de pijn en het vreemde, onprettige gevoel. Om 3 uur had ik nog geen oog dicht gedaan... Ondertussen was ik al 4 keer naar de wc gegaan, waarvoor? Geen idee! Op geen enkele manier kreeg ik dit gevoel weg, een paracetamol hielp ook niet. 

Om 5 uur zat ik recht op in bed, op deze manier had ik het minste last van alles. Toen voelde ik een hand op mijn rug, mijn vriend was wakker geworden en vroeg of het goed ging. Op dat moment barstte ik in tranen uit en wist ik niet meer wat ik moest doen. Mijn vriend drong mij aan om de huisartsenpost of de verloskundige te bellen. Ik koos voor de huisartsenpost. Ik belde op en vertelde in tranen mijn verhaal, de arts aan de andere kant bleef maar twijfelen en overwegingen maken en zei uiteindelijk dat er een arts langs zou komen. Ik had weinig kleren aan, dus ik snel wat aan trekken en naar beneden. 

Nog niet beneden aangekomen werd ik gebeld door de huisartsenpost. Volgens de artsen was het niks om me druk over te maken en dus kwam er niemand, maar of ik nog wel even de verloskundige wilde bellen. Vervolgens zat ik aangekleed beneden en kwam er dus niemand. Ik zocht het nummer van de verloskundige op en belde, ook hier vertelde ik mijn verhaal. Zij vertelde mij dat zij binnen 10 minuten bij mij zou zijn. Wat voelde ik me schuldig, ik had haar wakker gebeld en nu moest zij hier heen komen. Wat nou als ik mij aanstel en er niks aan de hand is? 10 minuten later stond ze op de stoep. Gelijk wilde zij van alles controleren, het hartje horen en mijn bloeddruk meten. Alles was helemaal goed, net als op de controle die wij een paar uur eerder gehad hadden. Ze vertelde mij dat er waarsschijnlijk twee dingen aan de hand konden zijn, een blaasontsteking of nu al vroege weeën. Ze moest voelen of ik ontsluiting had om het laatste uit te sluiten. Helaas kon zij dit niet voelen en besloot ze mij door te sturen naar het ziekenhuis. Wat was ik bang op dat moment, wat als dit zo was en we waren er te laat bij? Dan zou ik mijn kleine meisje nooit bij me kunnen houden. Vanaf huis tot het ziekenhuis heb ik alleen maar gehuild! Eén geruststelling had ik, mijn kleine meisje, die als gewoonlijk heel erg druk was en duidelijk liet voelen dat ze aanwezig was.

Aangekomen bij het ziekenhuis kon ik mijn verdriet omzetten in een soort van strijd. Naar de tweede verdieping, verloskamers. Hier wilde ik nog helemaal niet zijn! We kwamen daar binnen en werden gelijk doorverwezen naar kamer p2, waar die p voor staat? Geen idee. In de kamer werd er gelijk weer naar haar hartje geluisterd en werd mijn bloeddruk opgemeten. De zuster vertelde mij dat ik urine moest laten testen. Ik vroeg aan haar waar ik dat kon doen, maar dit ging ik niet zelf doen. Dit moest via een katheter.. Ze had dit nog niet gezegd of stond al klaar om te beginnen. Ik had dit nog nooit gehad en ging uit van een hele erge pijn. Misschien maar beter dat ik hier van uitging, uiteindelijk viel het gelukkig wel mee! Vervolgens was het wachten, wachten en wachten... 

Om kwart over 7 kwam er een dokter die vertelde dat de testen van het urine rond kwart voor 8 bekend zouden zijn, maar dat zij in een personeelswissel zitten dan en dat wij de uitslag iets na 8 uur krijgen. Oke, nog een uur wachten dat moest toch wel lukken. Kwart over 8 ging de deur van de kamer weer open, dit keer een andere zuster. Die vertelden ons dat de resultaten nog niet binnen waren.. Maar dat ze nog wel controle wilde doen, en ja hoor, weer mijn bloeddruk meten en dit keer ook mijn temperatuur. Zoals alle andere keren was dit ook weer helemaal goed. Deze zuster verdween weer en wij konden weer gaan wachten. Op dat moment was het half 9 en had ik nog geen oog dicht gedaan. Het enige wat ik wilde op dat moment was naar huis en mijn moeder dichtbij mij. Er kwam een nieuwe dokter binnen, weer zonder resultaten. Ze wilde weten wat ik precies voelde. Wat is dat moeilijk uit te leggen als je zelf niet goed weet wat je voelt. Ik kwam dan ook niet verder dan een drukkende pijn op mijn buik. Ze vroeg of het leek op weeën of harde buiken? Hoe moest ik dit weten? Dit is mijn eerste zwangerschap en de eerste keer dat ik dit voelde. Ook zijn wilde voelen of ik ontsluiting had, in eerste instantie kon zij ook niks voelen. Gelukkig zei zij na een tijdje dat ik geen ontsluiting had en dus geen weeën! Wat een opluchting! Mijn kleine meisje bleef nog veilig in mijn buik! Maar wat was er dan? De dokter ging weg om het echo apparaat te pakken. Toen zij terug kwam had had ze eindelijk de uitslag van mijn urine. Ook hier was niks op aan te merken en dus geen blaasontsteking. Dit gaf mij het gevoel dat ik mijzelf aanstelde.. Er is niks te vinden, dus er is dan blijkbaar ook niks? Gelukkig ging ze toch nog even de echo maken, stiekem vond ik dit leuk aan alles wat er gebeurde. Nog even spieken bij mijn meisje! Dit duurde nog geen twee minuten en ik kon niet duidelijk iets zien op deze echo. Hierna was de dokter binnen 5 minuten weg uit de kamer en had snel nog even tussendoor gezegd dat ik naar huis mocht en moest uitrusten. Het enige wat ik mocht nemen waren paracetamol. Het enige wat de dokter kon bedenken was groeipijn? Dit klonk alsof het niks was, dus stelde ik me dan echt aan? Had ik geen pijn? Ondertussen was ik al ruim 24 uur wakker en was ik kapot, snel samen met de beste daddy to be naar huis toe! Thuis alles er aan gedaan om bij te komen, paracetamol er in, warme kruik erbij en een paar uur slapen.

Die middag heb ik met nog steeds pijn staan huilen in jou kamertje. Ik was zo enorm geschokken en ik ben zo dankbaar dat alles is goed gekomen. Het besef wat er allemaal had kunnen gebeuren als dit wel weeën waren geweest bleef mij achtervolgen. Dezelfde dag en de dag daarna heb ik heel veel gehuild. Omdat ik dankbaar was dat jij nog veilig in mijn buik zit, maar uit angst, bang om je te verliezen.