De hoop was al opgegeven.

Hoop

Ik had de hoop al opgegeven. Natuurlijk zou niet lukken.

Ik had wel door dat mijn lichaam niet zo heel best overweg kon met het hele stoppen met de pil. Mijn lichaam die de hormonen aan maakte om zwanger te worden daar werd ik niet beter van. Ik kan eerlijk zeggen dat het lang niet zo donker in mijn hoofd was. Ik had geen lontje en vriendjelief was vaak de sjaak. Ik werd bang dat als dit nog veel langer zou duren ik hem zou kwijt raken. Want ik was niet uit te staan op sommige mensen.

Om me heen werden veel dames zo zwanger. En ik gun het iedereen. Maar elke keer voelde ik teleurstelling waarom mijn lichaam niet wou mee werken. Het had al zoveel van me afgenomen. Werk verdomme eens mee. Volgende halte was het ziekenhuis.

Maar daar keek ik als een berg tegen op. Eileiders door laten blazen( waarom zie ik dan een hogedrukreiniger voor me). Daarbij clomid en pregnyl. Ik kon al niet met me normale hormonen overweg. Hoe zou ik in vredesnaam reageren met die medicijnen. En dan de bijwerkingen nog. Misselijk en hoofdpijn. Dat had ik am zovaak. Ik wou de handdoek in de ring gooien. Het was goed zo. Ik nam wel een nieuwe puppy en ging wel weer aan de pil.

Ik kon niet meer, ik was op. Veel gehuild met vriendjelief. Veel overlegd, maar het was niet voor ons weggelegd.

Vandaag eens een test gedaan omdat ik toch wel heel over tijd was. Een goedkope test van de action. Die twee streepjes zien. Ik kan niet uitleggen wat ik voelde. Blijdschap, shock, opluchting. Het was er allemaal. Maar vooral de tranen. Vriendje kwam net de trap op gelopen. En hoorde me huilen. Hij was bang dat ik boos was of iets dergelijks. En ik kon alleen maar huilend de test omhoog houden.

Dames, ik ben ongeveer 4/5 zwanger. En de tranen van geluk met shock zijn er nog steeds❤️