De gynaecoloog zag niks in mijn baarmoeder

Enkele dagen voor de geplande echo kreeg ik in de nacht van donderdag op vrijdag hele nare steken. De steken werden steeds erger en ondraaglijker. Ik maakte me zorgen, wat is dit? Ik belde die ochtend meteen het ziekenhuis, waar ik een super lieve vrouw aan de telefoon kreeg. Ze hoorde mijn verhaal aan en vroeg mij direct te komen. Dit was wel even slikken.. Mijn partner was werken en kon niet zo snel naar huis komen om mee te gaan. Ik pakte me spullen en nam S mee naar het ziekenhuis.

Ik melde me bij de balie, waar ik een formulier kreeg om eerst bloed te laten prikken. Eenmaal aan de beurt vertelde de gynaecoloog dat het hcg in mijn bloed erg hoog was. Ze wilde even een inwendige echo maken om te kijken hoe het er in mijn baarmoeder uit zag. S was gelukkig erg lief en zat rustig een filmpje te kijken.

De gynaecoloog deed onderzoek en kwam tot de conclusie dat ze geen zwangerschap in mijn baarmoeder zag. Waarop mijn gevoel bevestigd werd, ik voelde aan alles dat het niet goed zat. Ze concludeerde dat het mogelijk om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou gaan, van daar de steken in mijn linker zij. Ze kon mijn eileiders niet goed in beeld krijgen waardoor ze niet goed kon zien waar het zich precies zou bevinden. Door dat de pijn al iets afgenomen was, raden ze aan om even af te wachten of het lichaam het zelf los zou laten. Mocht de pijn weer heftiger worden dan moest ik per direct terug komen en werd er zo spoedig mogelijk een operatie gedaan om “het” te verwijderen.

Ik wist niet wat ik hoorde. Buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Operatief verwijderen? Ik kreeg zoveel informatie dat ik even niet kon nadenken. Ik had tijd nodig om alles te filteren. Ik belde mijn partner en begon te huilen; het enige wat ik kon uitbrengen was dat het niet goed zat en het misschien operatief verwijderd moest worden.

Bij thuiskomst bracht ik S naar haar bedje, tijdens het omkleden begint ze me uit het niet te knuffelen en houdt ze me stevig vast. Tranen liepen over wangen, wat ben ik toch blij met met S in ons leven. Ik kus der welterusten en kroop ik zelf onder een kleedje op de bank. Ik wist niet goed meer wat ik voelde en moest denken. Waarom laat mijn lichaam mij steeds zo in de steek? Er ging van alles door mij heen. Die dag verliep rustig kwa pijn, terwijl dat weekend de pijn weer op liep. De steken werden zo heftig dat alles in me zei dat ik de hap moest bellen. De mevrouw aan te telefoon zag de notitie in mijn dossier en verzocht ons meteen langs te komen.

In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar een aparte kamer gebracht en moest ik plaats nemen op het bed. Er werd opnieuw bloed afgenomen en we moesten wachten op de gynaecoloog.. Het was druk in het ziekenhuis, waardoor het voor mijn gevoel uren duurde voor de gynaecoloog bij ons kwam. Ze stelde vragen en ging me uitgebreid onderzoeken. Ze voelde aan me buik waar de pijn vandaan kwam en deed een uitgebreide inwendige echo. Dit was alles behalve prettig. 

We wisten al dat er niks in de baarmoeder te zien was. De gynaecoloog had alles na gekeken en zag wel iets in mijn eileider, maar dat was zo danig klein. Met de pijn die ik voelde en de beelden die ze had, ging ze er vanuit dat mijn lichaam het zelf aan “oplossen” was. De bloeduitslagen waren binnen en aan het hcg in mijn bloed was deze gezakt met de laatste keer dat ze het geprikt hadden. Het is afwachten wanneer er een bloeding zou volgen. We mochten naar huis met de nodigde pijnstilling en daar rustig afwachten.

Over een week moest ik terug komen voor controle. Hoe kan het toch elke keer zo misgaan als ik zwanger ben? Ondanks dat deze zwangerschap in het begin even schrikken was, was dit kindje meer dan welkom. We gingen naar huis en wachten rustig af wat me lichaam ging doen. De bloeding liet niet lang op zich wachten. Ik was verdrietig maar deze miskraam voelde anders als de andere twee die ik in het verledengehad had. Misschien omdat we dit keer niet met legen handen stonden? Dit keer hadden we S aan onze zijde en zijn we zo gezegend dat we haar hebben, wat het verdriet “dragelijker” maakte.

Door het verlies van deze zwangerschap besefte we dat we echt heel graag nog een kindje wilde als het ons gegund is. Bij de nacontrole een week later hadden we dit bespreekbaar gemaakt bij de gynaecoloog. Omdat zwanger worden voor ons niet van zelf sprekend is wilde we de opties weten voor het eventueel opstarten van nieuw fertiliteit traject.

Weten hoe het verder gaat? Blijf ons volgen 🤍