De GUO echo na de uitslag van de vruchtwaterpunctie

Gelukkig kunnen we snel terecht voor nog een GUO echo. Eindelijk weer even naar ons ventje kijken. Helaas ligt m’n placenta aan de voorkant dus ik heb hem nog niet mogen voelen. Des te fijner is het om hem weer te zien en hem te zien bewegen.

Ik ga liggen op de tafel en vraag of ze ons ten alle tijden even mee willen nemen met wat ze zien. Dit is een hele belangrijke echo dus we willen precies weten waar we naar kijken. 

Ze gaan alles langs, omtrek van z’n buikje en hoofdje. Alle aders worden bekeken, bloedvaatjes. Doorstroming naar zijn hartje en naar zijn hersens. Ze geven aan dat hij te klein is ten opzichte van de curve maar dat de gynaecoloog ons straks even alles uitlegt in een gesprek. Ook zien ze een extra bloedvat achter zijn hartje. Ze kunnen ons niet zeggen wat dat betekent, de gynaecoloog wel zeggen ze.

Normaal is ons mooie kleine ventje zo beweeglijk. Hij laat altijd alles zien, van alle kanten. Zelfs totdat ze zeggen hoho doe is rustig we willen foto’s van je maken! Maar nu, nu is die heel rustig, beweegt hij niet zoveel en houd constant zijn handje bij zijn gezichtje. De lieve echoscopiste doet haar uiterste best om ons nog een mooie ‘profiel’ echo te geven. Want hij is zo mooi! 

Na de 50 minuten die we naar ons mannetje mochten kijken hebben we eindelijk het gesprek met de gynaecoloog. De groei van zijn hoofdje is eigenlijk niet echt verder gegaan ten opzichte van de vorige echo. Nu valt de groei van zijn buikje ook buiten de curve. Hoe kan het ineens in 2 weken zoveel anders zijn? Het extra bloedvat kan duiden op een afwijking in zijn hartje. Dit kunnen ze verder niet zien op de echo en zal zich uitwijzen na de bevalling, mochten we de zwangerschap doorzetten. Helaas zien ze, met de afwijkingen in de uitslagen en de afwijkingen in de echo, geen rooskleurige uitkomst. Ons kindje is niet gezond. Ons kindje heeft veel afwijkingen en ons kindje heeft een levensverwachting wat nihil is. Alles bij elkaar opgeteld word er tegen ons gezegd, dit kindje heeft constante zorg nodig van zowel jullie als van het ziekenhuis. Dit is geen zorgeloze zwangerschap, geen zorgeloze bevalling en geen zorgeloos leven. 

Weer word er gezegd. Jullie moeten nadenken of jullie de zwangerschap door willen zetten of dat jullie de zwangerschap willen beëindigen. 

Hoe kan ik zoiets beslissen? Ons zo gewenst kindje! Ons lang verwacht kindje. Ons mannetje waar we nu al zoveel van houden. Hoe kan ik dit nou beëindigen? Hoe kan ik hierover beslissen? 

Nick zegt ik heb mijn besluit al genomen. Dit is geen leven voor onze man. Hij kan zich nooit uiten, nooit zelfstandig zijn. Voordat we überhaupt zwanger raakte, hebben we een gesprek hierover gehad. Als het kindje een levensverwachting heeft wat nihil is, geen goed leven voor zich heeft. Dat vinden wij geen leven voor een kindje! Natuurlijk krijgt zo’n kindje alles mee en ziet hij dat hij anders is. Maar toch, wanneer je voor zo’n beslissing staat kan je hem niet maken.

Huilend, bijna smekend vraag ik of ik alsjeblieft hier nog geen keuze in hoeft te maken. Ik kan het niet. Nog niet. Ik wil dit eigenlijk helemaal niet. Deze hele slechte film. Deze verschrikkelijke nachtmerrie. Ongeloof en intens verdriet, dat is wat ik voel. Ik kan niets meer uitbrengen en Nick zegt tegen de artsen, het is even genoeg geweest.

Vaag hoor ik ze afspreken dat ze na het weekend weer even bellen om te kijken of ik al een keuze heb kunnen maken. Fijn dat ze me laten, dat ze me mijn eigen weg en keuze laten kiezen. 

Ik zeg laat me maar even. Ik kan even niks en wil even niks. Ik kom wel weer terug maar voor nu kruip ik in mezelf. Samen met mijn verdriet en ongeloof. Ik moet dit uit vechten met mezelf. Alleen ik kan deze beslissing maken, ik ben namelijk de moeder en het kindje zit in mijn buik. Wat de beslissing ook is, het is mijn beslissing. Aan de ene kant heel fijn, aan de andere kant dood en dood eng.