De grote beslissing #1

Eind juli 2019 zitten we samen een drankje te drinken in het zonnetje in onze tuin. Mijn vriend tikt nu officieel de 30 jaar aan, een leeftijd die we in onze maatschappij met volwassenheid associëren. Een leeftijd waarop ik hoop al lang en breed kinderen te hebben, 2 lijkt mij meer dan voldoende. De weg hiernaartoe wordt besproken. “Hoe zie jij de toekomst voor je?” Een gesprek over kinderen, een prachtig gezin, heeft al meerdere keren plaatsgevonden, zeker nu we in ons nieuwe huis wonen en het er serieus op lijkt dat dit voor ons de plek is waarop we dit willen verwezenlijken. Dit gesprek komt steeds vaker aan bod. Het is geen geheim dat tot onze ontmoeting jij nooit had nagedacht over een gezin, of je hier een wens voor had, maar je wist dat dit mijn allergrootste wens was, mijn enige ambitie in het leven: moeder worden. En in het afgelopen jaar is deze wens ook bij jou gaan groeien, na de komst van je nichtje, de kleine kindjes die we om ons heen op zien groeien, het geluk zien wat een gezin kan brengen.

We besluiten samen dat het tijd wordt om over te gaan op actie, want eerlijk is eerlijk, het zou zomaar jaren kunnen duren voordat het raak is! We hebben het over hoe moeilijk mijn moeder kinderen kon krijgen, hoe dit een angst van mij is en ik stiekem bang ben dat het eerst een paar keer mis kan gaan. Even ter illustratie: mijn moeder had voordat ik ter wereld kwam een vroeggeboorte rond de 20 weken en meerdere miskramen. Als dochter is het denk ik niet gek om de angst te hebben dat dit ook jou kan overkomen. Met deze kennis in ons achterhoofd stopte ik direct met de pil en gaan we het avontuur aan, het avontuur wat “een gezin stichten” heet.