De frustratie van het niet zwanger worden.

Mijn partner en ik zijn al enige tijd bezig om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Helaas voor ons, wil dit niet helemaal lukken. Al bijna 1,5 jaar en 2 miskramen verder, is die teleurstelling daar elke maand weer. Ik begin langzaamaan de moed steeds een beetje meer te verliezen! Beiden mankeren wij niks gelukkig, maar lukt het zwanger worden ook niet!! Het is zo ontzettend frustrerend om elke maand weer te moeten zeggen, 'Nee helaas, ook deze ronde zijn wij niet zwanger geworden.' 

Om ons heen raakt het ene na het andere stel in blijde verwachting. Natuurlijk super leuk voor hun, maar ik heb steeds meer moeite om mijn verdriet te verbergen. Kennen jullie dat gevoel? Dat gevoel, dat je niet meer blij kunt zijn? Dat gevoel, dat je het liefst in janken uitbarst omdat het jullie niet lukt? Ik wil dit gevoel helemaal niet. Ik wil blij zijn voor onze vrienden, familie of wie er ook een kindje verwacht! Ik vind het zo ontzettend egoïstisch van mijzelf, maar ik kan er niks aan doen. Het doet elke keer weer zeer. En dan denk ik oh zij wel, zij zijn er net mee gestart. En wij, wij zijn al 1,5 jaar verder! Vreselijk, had nooit verwacht dat ik dit zou gaan denken.

Nu mogen wij de komende dagen weer "klussen" zoals we dat maar noemen. En hopelijk, met een beetje geluk, kunnen wij over 2,5 week ook melden dat wij in blijde verwachting zijn! Ik mag natuurlijk immers altijd blijven hopen. En dan, dan kan ik jullie meenemen in mijn avontuur wat betreft mijn zwangerschap! Om nou elke week mijn geklaagzang aan te lezen, nee, dat ga ik jullie niet aandoen!!

Maar opgeven?!? Nee, daar doen wij niet aan. Ook wij zullen op een dag een mooi wondertje in ons leven mogen verwelkomen. Toch?

Liefs