De eerste IVF poging

2019 had in het teken gestaan van de IUI. 6 pogingen, allemaal zonder zwangerschap. We besloten eind 2019, na wat getwijfel, in 2020 toch een IVF-traject in te gaan. Na een informatief gesprek in het ziekenhuis gevolgd door een geweldige vakantie in Lapland was het wachten op mijn eerstvolgende menstruatie om het traject te starten. 

25 februari was het dan zo ver. De 27ste mocht ik mij dus melden in het ziekenhuis. Een inwendige echo liet geen cysten zien en we waren 'good to go'. Bewapend met 2 soorten spuiten (Gonal F voor de groei van de eiblaasjes, wat ik ook al eerder vaak gebruikt had, en Cetrotide om een eventuele aankomende eisprong te onderdrukken) ging ik met goede moed (voor zover je dat nog hebt na bijna 4 jaar proberen) weer naar huis.

De Gonal F, vanaf dag 2, was bekend en geen probleem. De Cetrotide (vanaf dag 5) was nieuw. Dit moet je zelf mengen (vloeistof en poeder), en de naald is een stuk langer waardoor je echt een stuk huid moet beetpakken om hem er goed in te krijgen. Ik moest er wat aan wennen, was vooral bang dat ik de flacon zou laten vallen en een injectie kwijt zou zijn. Gelukkig ging het allemaal goed. 

Op dag 7 mocht ik me weer melden. Het zag er goed uit, er waren meerdere kleine eiblaasjes zichtbaar en ik mocht doorgaan met spuiten en 3 dagen later weer terug komen. Dit keer werden de eiblaasjes geteld, 8 grotere en 4 iets kleinere. Dat klonk goed! Vanwege mijn heftige PCOS met heel veel eiblaasjes waren ze erg bang geweest voor overstimulering dus dit was een meevaller. Na de ovitrelle 1 dag later mocht ik me 32 uur daarna melden in het ziekenhuis voor de punctie. Hier was ik echt heel erg nerveus voor. Ik had al gehoord dat ik een lege blaas moest hebben maar de arts zei me toch nog maar even extra te proberen te plassen. Mijn man was mee, hoewel ik de meeste afspraken alleen deed vond ik dat nu toch wel erg prettig. 

Ik moest me van onder uitkleden, gaan zitten/liggen in de stoel en mijn benen in de beugels plaatsen. De verpleegkundige zette intussen een infuus in mijn hand voor pijnstilling, dat ging gelukkig makkelijk. De arts vertelde dat ze met de echokop met een naald eraan de eiblaasjes een voor een aan zou prikken en op zou zuigen. Eerst de ene kant, dan de andere. Aan het einde van het verhaal voelde ik ineens een golf van draaierigheid over me heen komen, alsof je in een achtbaan zit. 'Woooow' zei ik. Bleek dat de verpleegkundige de pijnstiller al had toegediend, dat had ze even niet hardop gezegd. Ik kon er wel om lachen. Vrij stoned gaf ik aan er wel klaar voor te zijn.

De punctie was niet aangenaam. Ze prikken steeds door je eierstok heen, dat voel je wel. Maar ik moet eerlijk zeggen dat het me toch mee viel, ik vond de eendebek nog altijd vervelender. Na een paar minuten (10 denk ik) zat het er gelukkig weer op. 

Mijn man kreeg een warmhoudbox met de eiblaasjes mee. Ons ziekenhuis werkt namelijk samen met het LUMC en de daadwerkelijke bevruchting zou daar plaats vinden, hij moest dus ook daar zijn klusje doen. Tijdens de punctie was hij helemaal wit weggetrokken en zweterig (ik dacht echt dat hij flauw zou vallen), we waren allebei blij dat hij even naar buiten kon. Intussen werd ik naar een kamer gebracht waar ik even bij mocht komen. Ik kreeg een warme kruik van een verpleger, dat was heel erg lekker. 

En toen begon de stress pas echt. Het is best een stukje rijden, vervolgens zou er gekeken worden of er überhaupt een eicel gevonden werd en dan moest mijn man nog z'n werk doen.  

Tijdens mijn onrustige wachten kreeg ik gezelschap van een ander meisje, wat ook net ern punctie had gehad. We raakten aan de praat, zij had al een dochter en wilde heel graag nog een kindje. Dit was al haar 3e IVF poging voor dat 2e kindje, als dit niet zou lukken was het voor haar klaar. Dat vond ik wel zwaar om te horen, ik was blij dat het eindstation voor mij nog niet zo dichtbij was. Verder vertelde ze had ze gehoord had dat deze week de laatste week was dat er nog puncties gedaan werden. Vanwege de (net begonnen) coronapandemie werden de fertiliteitsbehandelingen tijdelijk stopgezet. Ik was dus nog net op tijd!

Na een uurtje appte dan eindelijk mijn vriend: er was in ieder geval een eicel gevonden, dus hij mocht aan de slag. Dan moest hij een tijdje wachten en zou hij te horen krijgen hoeveel eicellen er uiteindelijk gevonden waren. Daarna mocht hij mij ophalen en konden we naar huis. Na een uur was hij alweer terug met goed nieuws: er waren in totaal 11 eicellen aangetroffen! Opgelucht pakte ik mijn spullen, wenste mijn kamergenoot succes en ging naar huis. Nu was het 2 dagen wachten en dan zou ik in het LUMC een terugplaatsing krijgen, als er een bevruchting had plaatsgevonden natuurlijk. Nog 2 dagen in spanning...

Ik had gelukkig weinig last van de punctie, een beetje buikpijn en brak gevoel maar ik ben de volgende dag gewoon weer gaan werken (al was dat wel een beetje op halve kracht). 

Die donderdag was het zover en mocht ik naar het LUMC en zou ik meer horen over de eventuele bevruchting(en)...