De eerste, fijne helft

De eerste fijne helft, de titel zegt het al. Wij hebben in de eerste helft van onze zwangerschap absoluut niet mogen klagen, al zou m'n vriend soms anders gedacht hebben. Die hormonen ook altijd ;)

Je hoort vaak over misselijkheid maar bij mij was het vooral de vermoeidheid die af en toe z'n kop boven het maisveld uit stak, gelukkig kon ik het ook weiden aan mijn drukke baan en de verbouwing van ons huis, de donkere dagen etc. etc.

Het zegt denk ik genoeg als ik zeg dat ik een week voordat we de zwangerschap aankondigden nog op het dak zat om te helpen met het verwijderen van de oude dakpannen. Zo goed voelde ik mij! Was het verstandig? Wie zal het zeggen, de omgeving zegt van niet, wij dachten, er is toch verder niks aan de hand? Nog niet althans.

Toen we het gingen vertellen had ook niemand nog iets door, de opa's en oma's dachten eerst zelfs nog dat Jurrien me ten huwelijk had gevraagd. Mensen die hem kennen weten hoe hij daar over denkt en mochten we ooit al willen trouwen willen we dat graag in een huis die af is ;) Althans ik zie mezelf al wel van onze mooie toekomstige trap af komen lopen, dus wie weet in de toekomst. Die is hopelijk ons nog heel lang gegund!

Afijn, ik voelde me dus heel erg goed en de reacties van de opa's en oma's hebben we al wel verteld. De reacties van de overige familie, vrienden, kennissen, collega's en andere mensen die ons kenden nog niet. De meeste mensen hadden het nog niet helemaal aan zien komen, want we zitten natuurlijk in een grote verbouwing, maar een aantal wisten wel dat onze wens heel groot is/was, de baby's uit de lucht leken te vallen en wij sowieso meestal wel ons eigen plan trekken. Het is de meeste mensen zelfs niet eens opgevallen dat ik geen alcohol meer dronk, nu hadden we natuurlijk ook het geluk dat aan het begin van het jaar niet zoveel feestjes zijn, maar het is zelfs met oud & nieuw niemand opgevallen dat ik aan de cola was. De reacties waren gelukkig allemaal heel erg positief en mensen waren super blij voor ons dat we een nieuwe titel voor onze naam mochten gaan zetten. Papa en Mama het klinkt allemaal zo onwerkelijk.

Omdat we het tot de twaalfde week ongeveer hebben stil weten te houden voor de buitenwereld (want een miskraam lag wel voor een groot deel op de loer ondanks dat alles met tien weken goed leek, de eerst volgende echo zou pas met 20 weken zijn, gezien we zo lang mogelijk als een 'gewone' zwangerschap gezien zouden worden) en ik me heel goed voelde, voelde ik me nog niet heel erg zwanger. Ik lette op mijn eetpatroon en ging eerder naar bed dan normaal gesproken.

Ook wilde ik er wat mee doen (meer dan alleen maar de groeiapps bijhouden), dus besloot ik me aan te melden voor moeders voor moeders. 

Bij moeders voor moeders verzamel je vanaf de 6e week tot ongeveer de 16e week al je Urine. Hoe kun je daarmee andere 'moeders' helpen hoor ik je zeggen.

Iedereen weet dat er stellen zijn die medische hulp nodig hebben om hun wens hopelijk waarheid te laten worden, hiervoor moeten deze vrouwen heel veel hormonen spuiten, onderzoeken ondergaan etc. één van dat hormoon is HSG, als zwangere vrouw heb je tussen de 6e en de 16e week van je zwangerschap hier een piek mee, is je HSG pijl op z'n hoogst. Dit hormoon komt terecht in je urine en spoel je dus telkens door als je naar de wc bent geweest. Door de urine op te vangen in containers, kunnen ze dit hormoon uit je urine halen om hiermee andere wensmoeders te helpen tijdens de behandelingen. Ja het is even een dingetje dat je alles moet opvangen en moet overgieten in een container (dat luchtje is ook niet altijd even fris, zeker niet omdat er nog een ander soort vloeistof bij in zit) maar het voelde goed hiermee bezig te zijn. Het liet me nog meer beseffen dat een zwangerschap niet altijd vanzelfsprekend is en elke week als ik de containers weer klaar had staan om opgehaald te worden dacht ik weer aan de wensouders die ik ermee kon helpen. Dat maakte ook dat ik wilde volhouden.

Helaas kreeg ik tussendoor nog een blaasontsteking en heb ik in plaats van de volle tien weken 'maar' 8 weken dit kunnen doen. Wil je hier meer over weten of wil je ook andere wensouders helpen? Klik dan even op de link onder het logo van moeders voor moeders.

Ik vond het fantastisch dat ik op deze manier iets kon doen voor andere moeders, je spoelt het anders ten slotte 'gewoon' door en ligt het 'goud' voor andere wensouders in het riool. Het voelde goed en hierdoor kon ik me makkelijker vasthouden aan het gevoel dat ik zwanger was.

Na de twaalf weken wist eigenlijk bijna iedereen wel dat wij papa en mama zouden worden en voelde het bijna als een gemis dat ons grote geheim uit was. Dit heeft even moeten indalen bij me en moeten wennen dat ik openlijk over de zwangerschap kon gaan praten.

Er begon ook al een buikje te groeien en met 20 weken had ik al een behoorlijke buik, mijn eigen kleren konden achter in de kast en hadden plaats gemaakt voor positiekleding.

We waren nog druk met de buitenkant van ons huis maar de opa's hadden het er bij het vertellen al druk mee: de kinderkamer moest klaar! Ik zou Bianca niet zijn als ik die allang in mijn hoofd ingericht had en al druk bezig was babywinkels online te bezoeken en marktplaats aan het af te struinen was voor meubels, die ook binnen no time gevonden waren overigens.

Maar een babyuitzet bij elkaar scharrelen, bijna dwangmatig de groeiapps in de gaten houden, in containers plassen, de positiekleding aan hebben maakte nog steeds niet dat ik me op en top zwanger voelde en bij de omgeving alle onzekerheden, kwaaltjes en andere vragen op tafel gooide, dat kwam pas toen de eerste avond van de zwangerschapscursus begonnen was: Centering Pregnancy!

Wat dat precies inhoud, hoe me dat zo heerlijk door de zwangerschap heen geloosd heeft en wat voor een fijne meiden ik daar heb ontmoet vertel ik volgende week!

Veel liefs,

Bianca