De eerste echo’s

Op 29 maart 2019 hebben wij aan onze ouder verteld dat ik zwanger was. Nu kon ons avontuur beginnen.

Op 9 april hadden wij de eerste echo gepland. Wauw wat vond ik dat enorm spannend. Ik was echt zo bang dat de test niet klopte en ik dus niet zwanger was, het allemaal 1 grote grap was. En als ik wel zwanger was, hoe ver was ik dan? Ik verwachtte 8/9 weken. Als dat zo was konden we het ook snel aan de rest van de gezinnen vertellen.

De echo afspraak.... de eerste paar minuten natuurlijk even kennis gemaakt met de verloskundige en wat papieren doorgenomen, vervolgens de eerste echo! Ik kon niet wachten....

apparaat op m’n buik en daar was het hoor.. je zag niks. Shit. Had ik me dan toch vergist? Was de test dan toch niet kloppend? De verloskundige was een paar keer over m’n buik gegaan en stelde voor om een inwendige echo te maken. Ik had werkelijk geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar zo gezegd zo gedaan: daar was de inwendige echo. We zagen een groot zwart vlak met een inimini wit puntje. Shit, die zwarte vlek, was de baby al zo groot? Maar nee, het was het witte puntje waar we naar moesten kijken! Ik had echt geen idee! De baby was op dat moment geschat 6 weken en 3 dagen... er kon dus nog vanalles gebeuren! Eerst maar naar huis, alles rustig laten bezinken.

Eenmaal thuis ging het gewone leven weer door. Het voelde nu echt. De zoektocht naar een huis kon beginnen. En trouwen..? Erkennen...? Welke keuze gingen we maken?

Samen met mijn vriend erover gehad, we gingen voor geregistreerd partnerschap. Ik wil ooit nog een keer trouwen maar dit was niet het moment. Prima. Dit was snel geregeld via de website van de gemeente.

Volgende uitdaging, het vinden van een huis. Woningbouw mailen of we 2 appartementen konden ruilen voor een eengezinswoning; kon niet. Particuliere sector, niks vrij, geen reacties op mailtjes, niet terug gebeld. Uitdaging, shit. En nu?

Elke dag op zoek naar een woning, via funda, reageren op woningen van de woningbouw.

Ondertussen was ik ook nog aan het werk. Ik werk in de gehandicaptenzorg op een begeleid wonen locatie. Ik voelde me oké en er was niks aan de hand, dus waarom zou ik niet werken? Een incident gehad met een bewoner wat veel met me heeft gedaan. Vanaf die dag veel nachtmerries gehad, echte dromen, nare dromen, slapeloze nachten. Dit was heftig. Heel heftig.

Op 30 april de volgende echo. Nu 9,5 week zwanger. Het hartje klopte! Alles zag er goed uit, hup wij gaan het bekend maken! De broers en zussen gebeld, vrienden op de hoogte gesteld! Wat was iedereen blij!!

Begin mei nogmaals een incident gehad op werk wat weer veel met me deed. De nachtmerries namen nog meer toe, de angst om naar mijn werk te gaan werd enorm. M’n zwangerschapskwaaltjes begonnen. Elke keer als ik naar m’n werk moest/dacht aan werk begon ik over te geven.

Besloten om een nazorgtraject in te gaan. Maar dit trok ik niet. Begin juni heb ik mij ziek gemeld omdat ik deze stress niet meer aan kon.

Kwam dit door werk? Of was de beleving dan zo veel heftiger door m’n zwangerschap?

Daar begon het echt, iedereen wist dat ik zwanger was, ik had me ziek gemeld op werk. Alles viel van me af maar kwam tegelijkertijd ook zo dichtbij. Ik werd zieker, neerslachtig, wist niet meer wat ik met mezelf aan moest, kon mensen om me heen niet verdragen.

Ons avontuur kon beginnen. Waren we hier wel klaar voor? Was ik hier wel klaar voor? Kon ik dit wel aan?

Ik stond aan het begin van een pittige periode waarover ik verder ga vertellen in mijn volgende blogs.