De eerste echo (deel 2)

In mijn vorige blog kon je lezen hoe ik mijzelf trakteerde op een zwangerschapstest op mijn verjaardag. Ondanks licht bloedverlies, toch een positief resultaat!

De anderhalve week wachtend de echo ben ik zenuwachtig. Het lichte bloedverlies was een dag na het gesprek met de verloskundige gestopt. Zelfs de 'lichtroze veegjes' waren weg. Die kwamen twee dagen voor de echo nog een keertje terug, maar dat viel wel mee. 

Op internet las ik dat een innestelingsbloeding maximaal 2 dagen duurt. Dit was bijna een week. Maar er zijn nog genoeg andere verklaringen voor een mogelijke bloeding. De verloskundige had aan de telefoon gezegd dat ik mogelijk een gevoelige baarmoedermond heb. Dit kan ook zorgen voor een lichte bloeding.

Toch kan ik me niet ontspannen. De dag van de echo valt op mijn vrije dag, maar ik krijg die dag niks gedaan. Ik laat de kinderen lekker hun gang gaan en focus me op door de dag komen. Eindelijk is het zover! Mijn man komt eerder thuis om op de kids te passen en ik ga op pad naar de verloskundige.

Gespannen zit ik in de wachtkamer. Ik hoop zo dat het hartje te zien is van het kleintje in mijn buik. Al snel ben ik aan de beurt en ik mag direct liggen op de bank. We proberen eerst de uitwendige echo. Nerveus kijk ik naar het scherm. 

Ik staar naar het beeld, maar het is niet wat ik ervan had verwacht of wat ik ben gewend. Ik zie.. niks. Maar vervolgens verschijnt er dan een klein, leeg, zwart gat.

'We proberen het ook nog met een inwendige echo,' zegt de verloskundige. 'Dan kunnen we het waarschijnlijk wat beter zien.' Ik ga even naar de wc om mijn blaas te legen en klim dan weer op de bank. Hoopvol starend naar het scherm.

Hetzelfde beeld vult het scherm. Een klein zwart rondje in een witte waas. 'Het is toch nog te vroeg om een hartje te zien. Dit ziet eruit als een zwangerschap van vijf weken. Je kan hier zien dat de baarmoederwand mooi verdikt is en er een eicel is ingenesteld.' We zien het vruchtzakje, maar deze is nog leeg. Het is te vroeg in de zwangerschap om er iets van leven in te zien. Waarschijnlijk had ik een periode die langer was dan 28 dagen. Dat gebeurt vaker bij mij, dus dat kan een verklaring zijn voor de nog korte zwangerschap.

We plannen een nieuwe afspraak in over twee weken. Dan kunnen we kijken of het vruchtzakje is gegroeid (en gevuld) en of er dit keer wel een kloppend hartje is te zien. 

Eenmaal in de auto komen al mijn spanningen van de afgelopen weken eruit. Tranen rollen over mijn wangen. Ik ben teleurgesteld dat er niks te zien was. Daarnaast weet ik nog steeds niks en moet ik weer twee weken geduld hebben. 

Heb jij wel eens gehad dat er bij de eerste echo nog weinig te zien was? Of dat je minder ver in de zwangerschap was dan gedacht?

Binnenkort het vervolg waarin ik schrijf over de tweede echo.

Liefs Minke