De dagen na het slechte nieuws ♡

7 september 2021

Het vervolg.. Grote broer werd door papa weggebracht. Masker op en gaan, even nog mooi weer spelen, want we wilden eerst zelf antwoorden hebben. Nog steeds dacht ik, hoopte ik, smachtte ik naar andere beelden op de echo.

De ouders van P. kwamen oppassen op L-R. Het is pas 08:30 uur en ik ben nu al op, moe en klaar van en met het huilen. Het enige wat we weten is dat we een gesprek met uitleg krijgen en dat ik een pil krijg om de bevalling op te wekken, wanneer, hoe, etc. weten we nog niet. Ik heb mezelf natuurlijk suf gegoogeld, maar weet niet hoe het in z’n werking zal gaan. Wat ik kon vinden was voornamelijk dat het wel even duurt, maar toch was ik zo bang dat alles gelijk binnen 5 minuten anders zou zijn.

“Ik maak me op en doe mijn haren, ik ben zo bang dat ik de pil in het zkh krijg en mijn buik gelijk zal veranderen, dat ik jou kwijt raak. Zo’n stress en paniek voel ik omdat ik bang ben dat ik mijn buik, jou in mijn buik, het volle gevoel, het continu plassen, de mega misselijkheid en de vorm kwijt raak. We maken nog buikfoto’s, die moet ik hebben voor het geval dat.. Papa en ik spreken af dat we even de knop omzetten, dat we deze info goed moeten opslaan en verwerken. Ik zet mijn masker op. We zetten onze zonnebrillen op en rijden in stilte naar het zkh. We moeten ons opnieuw melden bij triage…”

We worden opgevangen door opnieuw een lieve verpleegkundige, verloskundige en gynaecoloog. Er wordt uitgelegd wat we kunnen verwachten van de inleiding, de bevalling, ons kindje, de tijd na de geboorte, de watermethode, het afscheid, de vlindertuin, rouw en nog veel meer. Er wordt gevraagd of we jou mee naar huis willen nemen, hier zijn ook nog andere mogelijkheden in. Voor ons stond het altijd al vast, jij hoort bij ons dus ook bij ons thuis. We spraken af dat wij zelf jou afscheid zouden regelen en mochten wanneer we ons toch zouden bedenken of hulp nodig hadden, altijd aan de bel trekken.

Opnieuw wordt er een echo gemaakt, onze laatste echo van jou ♡ maar ook nu zien we een stille baby.. er worden nog laatste echo foto’s gemaakt, vooral van die lekkere billen.

Die allerlaatste echo… Nu ik dit typ denk ik, wat had je dan verwacht? Maar weet je dat die hoop er elke keer weer is? Zelfs na de geboorte, zelfs na de laatste dag wanneer we haar mandje voorgoed dicht moesten doen, zelfs nu ze fysiek niet meer hier is? Je blijft hopen, tegen beter weten in.. 

We kregen een recept mee voor “de pil” de pil die alles zou voorbereiden, die ik dus gewoon thuis in moest nemen. Al die angst dat er al iets zou gebeuren was dus gelukkig niet nodig geweest. Er werd ons aangeraden om het recept bij de apotheek in het ziekenhuis op te halen, dat zou goedkoper zijn? De medewerker geeft aan dat ze even moet overleggen, want van wie heb ik dit recept gekregen? Deze medicatie mag namelijk niet met een kinderwens, wat wel in de computer staat en je bent zwanger dus dan mag het al helemaal niet gaf ze aan. Volgens mij stonden we daar allebei met open mond en ik moest tot 10 tellen, daarna gaf ik wonderbaarlijk rustig aan dat ik inderdaad zwanger was van een stil kindje, dat ik die stomme pil zelf liever ook niet zou willen nemen en dat er duidelijk op het ziekenhuisrecept stond welke gynaecoloog het had voorgeschreven. Ze schrok er duidelijk van en verontschuldigde zich, dit was zeker niet haar bedoeling geweest en 100maal excuses. Zij wist natuurlijk van niks en maakt dit ook niet dagelijks mee, maar op dat moment waren wij er klaar mee. Of we nog even €52 wilden afrekenen. Ik weet nog goed dat we dit echt belachelijk vonden, we wilden die stomme pil helemaal niet!

Eenmaal thuis namen opa en oma grote zus nog even mee op pad, zodat wij alles op ons in konden laten werken. Gelijk moesten er dingen geregeld worden.. We hadden contact met Dela, StichtingStill en klein afscheid. Ook moesten we nog langs de gemeente voor de erkenning. Wat een belangrijk groen blad is dat zeg.. nooit gedacht dat ik daarom zou breken. Bij nummer 1 zou dat allang geregeld zijn, maar bij nummer 3 werkt dat toch anders..

“Ik vraag me af of we te makkelijk hebben gedaan, jou teveel voor lief namen omdat we zo druk bezig waren met je broer en zus en het leven, dat de dagen dit keer voorbij vlogen, dat we te laks waren met dit soort zaken.. Jij was super gewenst en een echt cadeautje net voor de geplande terugplaatsing in Gent, maar toch heb ik voor mijn gevoel te weinig stilgestaan, te weinig bewust genoten. Papa zegt dat ik de schuld echt niet bij mezelf mag gaan zoeken. Dat ik hier niks aan had kunnen veranderen, maar voor mij voelt het echt anders.”

Net na school komt grote broer thuis met oma. Nu is het moment waar we al de hele dag tegen op kijken, grote broer en zus moeten vertellen dat hun zusje niet meer leeft. Op dat moment zet ik de knop om, wil ik vooral niet dat hun ons verdriet zien, we willen ze niet nog meer pijn doen. Daar begint ook dat eeuwige dilemma, waar doe je goed aan? Verdriet laten zien, verbergen, er niks over zeggen of juist wel?

We vertellen dat jouw hartje gestopt is, omdat je niet gezond bent. Dit is natuurlijk niet helemaal waar, maar we willen geen extra angst creëren dat een gezond hartje opeens kan stoppen. We vertellen dat je Pippa-Louise heet. D. vind het maar stom, verdrietig en niet leuk, hij vraagt of er dan geen baby komt? We leggen uit dat je deze week geboren zal worden, dat we jou dan mee naar huis zullen nemen, maar dat je stil en klein bent. Dat jij niet groter zal groeien en niet zal huilen als je thuis komt.. L-R snapt er niet veel van en kan haar aandacht ook niet echt bij het gesprek houden, ze blijft mijn shirt omhoog trekken en kusjes geven “babyyy hier ben ikkuu”. D. stelt nog een heleboel vragen waar we zo eerlijk en luchtig mogelijk op antwoorden. Al snel gaan ze allebei weer spelen, maar wel met continu blikken naar ons. Ze voelen het.. En dat vind ik misschien nog wel het ergste, het besef dat we hun extra pijn doen, dat hun nu in hun vroege levensjaren dit verdriet al zullen leren kennen. Elke moeder wilt dat haar kinderen onbezorgd groot mogen groeien, ze beschermen voor al het kwaad, pijn en verdriet.

Als we ‘s avonds in bed liggen beginnen de vragen van D. Hij vraagt zich vooral af hoe, wat, waarom, wanneer, waardoor, etc. maar daar heb ik ook niet alle antwoorden voor. Wanneer ze slapen zoeken wij nog van alles op via Google. Ik moest eigenlijk om 20:00u “de pil” innemen, maar ik kon het niet. Geloof me ik heb er bijna een uur mee in mijn handen gezeten, bijna in mijn mond, nee toch weer niet.. Ik kon het gewoon niet, ik wil jou niet kwijt. Uiteindelijk pak ik een slaappil in de hoop dat het gepieker even stopt. 

Woensdag 8 september 2021

“Ik wordt huilend wakker, papa komt naar boven om te vragen of ik die stomme pil al heb ingenomen.. ik lach het weg. Geef aan dat ik het zo echt doe. In mezelf voer ik stil de strijd, wil ik van jou bevallen, wil ik jou kwijt? nee! ik wil die pil niet innemen.. 1,5 uur verder, na 3x proberen en kokhalzen lukt het eindelijk...dikke tranen rollen over mijn wangen. Sorry meisje ik hou zoveel van jou!! Je was zo welkom en gewenst... Na 2 uur moet ik alsnog overgeven, maar gelukkig hoef ik geen nieuwe pil te nemen, blijkbaar is hij binnen 3 kwartier al opgenomen in het bloed, verdomme!!!”

D. blijft thuis van school, hij heeft buikpijn en is verdrietig. Hij vind het spannend, dat merken we aan alles. In de middag gaat hij wel naar een kinderfeestje, even afleiding is goed voor hem. L-R gaat naar oma, dan kan ze even goed bijslapen en gewoon lekker spelen. De set van klein afscheid komt binnen, jouw set.. zo confronterend, zo klein, maar wel zo mooi! Dit zal het enige babynestje zijn waar je in zal liggen.. het enige omslagdoekje.. alles met -je erachter, want het is prachtig maar wel allemaal zo klein. Ze hebben er 2 vlinders bij gedaan, 1 voor jou en 1 voor ons. Ook zitten er 3 dezelfde beertjes bij, zodat jullie als broer en zusjes altijd hetzelfde knuffeltje zullen hebben. Echt overal is aan gedacht, zo lief!

Na alle tranen zetten we onze zonnebrillen op en gaan we een beeldje laten maken van mijn zwangere buik bij Gravida. Dit schoot opeens door mijn hoofd tijdens al het gepieker en gelukkig konden we gelijk terecht! Er werd ruim de tijd genomen en we kozen voor een bronzen beeldje.

Wanneer we weer thuis komen willen we eigenlijk alle spullen klaarleggen/inpakken, want morgen is de dag. Ik wil alles klaar hebben en het huis van boven tot beneden poetsen, waar die gedachte vandaan kwam? We zijn allebei niet vooruit te branden, we kunnen ons echt nergens toe zetten. Als ik spullen wil inpakken denk ik nee, ik wil niet bevallen, jij gaat direct gewoon weer schoppen en dansen in mijn buik, dat moet! dus uit principe pak ik niks in. Uitstelgedrag.. we zetten een nutteloze film op en we merken dat, dat best fijn is. Even niet de ogen uit ons hoofd huilen, even geen hartenpijn, even geen gepieker, even geen angst voor wat komen gaat.

‘S avonds gaan we bij mijn zus en schoonbroer eten. Ik moet me morgen (donderdag) in het ziekenhuis melden en mijn zus moet zich vrijdag in het ziekenhuis in Leiden melden. [Mijn petekind is uiteindelijk 2 dagen na Pippa-Louise geboren en is gelukkig op dit moment een gezonde, lieve, tevreden, lachende baby! Een blauwe gelukswolk..] We eten daar samen met oma en opa. De laatste zwangere zussen foto’s worden gemaakt.

Uiteindelijk komen we toch weer later dan gepland thuis. We moeten alle spullen nog pakken.. voor de bevalling, maar ook voor D & L-R die gaan namelijk logeren. Hopelijk is dit maar 1 nacht nodig, maar dat weten we niet van te voren. Opnieuw worden er foto’s gemaakt, D. wilt foto’s maken van papa, mij en de baby. Ik ga ook nog met mijn 3 kinderen op de foto, jij nog lekker veilig in mijn buik. Wat ga ik die dikke buik missen… Er wordt gevraagd of ze opnieuw in het grote bed mogen slapen, ik lig naast ze en ben zo op. Op van het verdriet, maar ook van het verdringen van verdriet, het is zo’n rollercoaster. 

Grote broer is boos en verdrietig. Hij vraagt zich af hoelang hij moet studeren om te leren toveren of om arts te worden, want hij wilt hoe dan ook jouw hartje maken. Grote zus is ook boos, wij mogen niet zeggen dat jij stil zult zijn, ze zegt dat “jouw hartje en praten” het wel doen. De baby is haar Babyzus en wij zijn stom. Ze plakt pleisters op mijn buik, want dan gaat alles weer goed. Wat een pijn en verdriet hebben ze, nu al.. dat beloofd wat. We proberen ze te sussen, vertellen dat we oneindig van alle drie houden, dat Pippa-Louise onze mooiste ster zal worden die er altijd voor ze is, we zeggen dat ze alles mogen doen; huilen, boos worden, vragen stellen, schreeuwen, alles mag en wij zullen ze opvangen. We drogen hun tranen elke keer opnieuw, totdat ze eindelijk in slaap vallen..

Wordt vervolgd...

Insta @huisjevanliefde