de dag van de uitslag

4 Maart de dag van de uitslag van Bas. Toevallig heb ik een dag vrij en ga ik met Bas mee naar het ziekenhuis. We zijn een half uur te vroeg in het ST Jansdal, maar voor ons is er een patiënt uitgevallen, dus zijn wij mooi optijd aan de beurt. De arts schud ons de hand en wijst ons de stoelen waar me mogen gaan zitten. De arts lijkt zenuwachtig.

Helaas was dat niet alleen lijken, maar bleek hij dat ook echt te zijn. Bas ik heb geen goed nieuws voor je zegt de arts, je hebt kanker! Bij Bas dringt het niet direct door. De arts heeft het op verschillende manieren moeten zeggen, ik daarin tegen begreep maar al te goed na het woord kanker wat er aan de hand was. De arts meld ons dat het om een zeldzame tumor gaat, deze tumor komt normaal gesproken alleen in Azie voor en dan ook nog eens bij mensen van een jaar of tachtig! Wat doet die tumor dan nu in Nederland bij mijn man van 25 jaar.

De arts meld ons dat we de volgende dag direct in Utrecht in het UMC ons moeten melden. En dan zakt de wereld onder je voeten weg. Wat gaat er gebeuren, gaat Bas dood? Kunnen ze Bas nog redden?

Die zelfde middag belde ik gelijk naar Bas zijn nieuwe werkgever, want daar zou Bas de volgende dag gaan beginnen, maar nu werden we verwacht in het UMC en wat daar allemaal uit zou komen wisten we ook niet. Afgesproken met zijn nieuwe werkgever dat ik ze de volgende dag zou bellen en dat we dan zouden gaan kijken hoe we dit in konden vullen. Daarna rijden we naar Bas zijn ouders om het nieuws te gaan melden. Hoe vertel je aan je ouders dat je Kanker hebt? dat wisten wij dus ook niet. Eenmaal daar aangekomen vertelde we het maar net zo als dat de arts het ons had verteld. Iedereen is natuurlijk intens verdrietig. Daarna door na mijn ouders, ook daar hebben we een hoop verdriet samen. Eenmaal weer thuis gekomen bellen we de belangrijkste mensen voor ons op om de mededeling te doen, daarna proberen we onze rust te pakken want morgen is het vroeg op om na Utrecht te gaan. Je denkt altijd dit overkomt ons niet, dit gebeurd alleen bij anderen, heel naïef natuurlijk maar hé je kan ook niet de instelling hebben wanneer gaat ons dat een keer overkomen toch?