De dag dat mijn wereld is gestopt met draaien

Dinsdag 10 november;

De meisjes zijn naar school en Jaxon is lekker aan het spelen. Ik sta in de keuken wat op te ruimen en kan me nog herinneren dat ik een flinke trap voelde van Zana. Ik weet nog dat ik dacht; sow meisje, je wordt steeds sterker.

Later bleek dit de laatste trap van Zana te zijn geweest.

Woensdag 11 november;

Ik heb de hele dag lekker aangerommeld met Jaxon en om kwart over 2 heb ik de meiden opgehaald van school. Ik ben hun drinken en koekje aan het pakken en ineens bedenk ik me dat ik Zana al even niet meer heb gevoeld. Nu voelde ik haar sowieso altijd minder dan de andere 3 dus maakte me niet meteen zorgen.

Rond 3 uur wordt Jaxon wakker en terwijl ik hem aankleed heb ik Johan aan de telefoon en benoem ik dat ik het toch gek vind dat ik Zana niet meer heb gevoeld. Eenmaal beneden beslis is om een Sinterklaas film aan te zetten, de kindjes op de bank gezet met een bak pepernoten en ben er bij gaan liggen. Tussendoor zit ik wat in mijn buik te porren om zo een reactie te krijgen, maar ze reageert helemaal niet. Ik app Johan dat ik me toch wel ongerust voel en dat ik twijfel of ik de verloskundige moet bellen.

Maar Johan is pas laat thuis die dag en hij heeft de auto mee dus ik kan zelf niet weg, dus beslis ik om te bellen zodra hij thuis is. Inmiddels komt Viënn met haar dokterskoffertje aan en die wil even naar de baby luisteren. Zo aandoenlijk, ze is druk bezig met mij te "controleren" en voelt nog even aan mijn buik. Ik heb nog op film staan dat ze aan mij vraagt "en mama, doet de baby het alweer"..Waarop ik nog zeg "nee, ze ligt lekker te slapen".. Little did I know.

Rond half 5 maak ik me toch wel echt zorgen en app ik mijn beste vriendin wat zij zou doen (ze is net een maand geleden bevallen van haar tweede). Ze vindt dat ik meteen de verloskundige moet bellen, maar ik wuif het nog weg.

Kwart over 5, de kindjes zitten aan tafel te eten en ineens pak ik mijn telefoon en bel ik toch de verloskundige. Ik krijg Sanne aan de telefoon, en daar ben ik meteen blij mee. Sanne is zo'n fijne meid, nog jong en vol energie, vind het altijd erg fijn als ik haar tijdens het spreekuur krijg.

Ik vertel haar dat ik Zana zo weinig voel en dat ik al een lange tijd op de bank heb gelegen om zo een reactie te krijgen maar dat ze niet reageert. We overleggen wat wijsheid is, maar aangezien Johan pas tegen 7uur/half 8 thuis is geeft Sanne aan dat ze toch graag even naar mij komt om met de dopler naar het hartje te luisteren zodat ik weer gerust gesteld ben.

Tegen 6 uur komt ze bij ons aan, ik heb de kindjes voor de tv geïnstalleerd met het Sinterklaar journaal en ik ga rustig op de bank liggen. Sanne pakt de dopler en probeert het hartje te zoeken. Zana lag altijd ver naar achter dus duurde het vaak langer om de hartslag te vinden dus ik maak me niet meteen zorgen toen het na 1 minuut niet gelukt was.

Toen ze na 3 minuten nog niks had gevonden begon ik lichtelijk in paniek te raken. Maar goed, mijn kindjes zaten erbij dus ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven.

Sanne geeft aan dat ik me nog geen zorgen hoef te maken, dat het wel vaker voorkomt maar dat ze graag met mij naar de praktijk rijdt voor een echo.

Ik bel snel een vriendin op zodat zij op de kindjes kan passen en ik stap bij Sanne in de auto om naar de praktijk te gaan.

Johan heeft intussen al paar keer gebeld en geappt om te vragen of alles goed was met ons meisje. Ik bel hem om te zeggen dat Sanne het hartje niet kon vinden en dat we onderweg naar de praktijk zijn. Later vertelde Johan mij dat hij zich toen nog geen zorgen maakte omdat ik zo rustig klonk.

Toen we bij de praktijk aankwamen zei ik tegen Johan dat ik hem even zou videobellen zodat hij ook kon zien dat alles gewoon goed was.

Zul je niet zien dat hij met de vrachtwagen de grens over rijdt, dus de verbinding viel weg en ik kon hem niet meer bereiken.

Sanne wilde graag de echo maken, en ik weet inmiddels uit ervaring dat het wel even kan duren voordat Johan weer bereik heeft dus ik ga liggen op de bank. Sanne pakt de echokop en zet deze op mijn buik en ik zie het meteen.

Ik zie mijn meisje stil liggen, doodstil. Letterlijk. Geen hartactie.

Ik begin te huilen, te schreeuwen, te roepen dat dit niet waar kan zijn. Ik begin te trillen, wordt misselijk en duizelig en vraag Sanne wel 5x of dit echt waar is. Of het echt waar is dat ons meisje niet meer leeft. Ik denk aan Johan, die ik zo moet gaan bellen om te vertellen dat zijn dochter is overleden.

Ik sta op van de tafel en pak mijn telefoon. Ik videobel Johan en zodra ik hem zie zak ik in elkaar en schreeuw alleen maar nee nee nee. Johan trek wit weg en begint te schelden te vloeken. En dit, dit moment is een van de meest vreselijke dingen die ik ooit heb gedaan. Je eigen man, de vader van je kinderen, vertellen over de telefoon dat zijn dochter is overleden. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Wat was dat gruwelijk om te doen.

Ondertussen belt Sanne met het ziekenhuis, want we moeten nog naar de gyneacoloog voor de bevestiging. Ik spreek met Johan af dat hij naar het ziekenhuis komt en daar op ons wacht.

Ik bel mijn vader en tussen de tranen door begrijpt hij alleen dat er iets niet goed is en dat hij zo snel mogelijk moet komen. De arme man heeft niet meegekregen dat zijn kleindochter is overleden, maar daar later meer over.

Sanne probeert mij zo goed als ze kan te troosten en rustig te krijgen. Ik bel naar mijn vriendin om te zeggen wat er aan de hand is en dat mijn ouders zo snel mogelijk komen om haar af te lossen. Ik hoor op de achtergrond Nyla vragen "is dat mama, is alles goed met mijn zusje".

Samen lopen we naar de auto om naar het ziekenhuis te gaan. Ik weet van gekkigheid niet wat ik met mezelf aan moet. Ik begin te denken dat Sanne en ik het vast fout hebben gezien, dat er niks aan de hand is. Maar dan komt het besef weer, nee wat ik net heb gezien is echt, ze leeft echt niet meer. Wat is dit voor kutzooi?! Ik ben verdorie 24 weken zwanger, afgelopen donderdag heb ik nog een goed echo gehad (ik kreeg extra controles maar daar schrijf ik later over in een andere blog).

Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zie ik Johan bij de ingang staan. Zodra ik hem zie breek ik. Ik stort letterlijk in en ga op de grond zitten en begin onophoudelijk te huilen. Bij Johan stromen de tranen ook over zijn gezicht en na paar minuten staan we op en lopen we Sanne achterna om naar de gyneacoloog te gaan.

Daar krijgen we weer een echo en ik zie Johan wit wegtrekken bij het levenloze beeld van ons meisje op het scherm. De gynaecoloog is ontzettend lief en neemt haar tijd en zegt ook gewoon waar het op staat "Jeetje wat is dit kut he". Ja inderdaad, het is kut.

Ze kijkt of ze al iets kan zien waardoor Zana is overleden maar op het oog ziet het er allemaal normaal uit.

Daarna moeten we aan tafel om het een en ander te bespreken. Ik dacht dat ik meteen in het ziekenhuis moest blijven om ingeleid te worden maar dat doen ze niet vanwege meerdere zaken maar vooral voor de ouders omdat het anders te snel gaat. Op dat moment snap ik echt niet wat ze bedoeld maar nu ben ik die vrouw zo dankbaar.

Er wordt afgesproken dat ik maandag 16 november om 10.00uur in het ziekenhuis moet zijn, later wordt dit nog gewijzigd naar zondag 15 november.

Na alles besproken te hebben mogen we naar huis. Sanne is al die tijd bij me gebleven en ook bij haar zie ik verdriet. Dit is de eerste keer dat ze dit meemaakt en het is merkbaar dat het een impact op haar heeft. Sanne is uiteindelijk ook de hele dag bij de bevalling geweest, en ik kan met geen woorden uitleggen hoe dankbaar ik haar ben. We zullen altijd een intense band blijven hebben, door wat we samen mee hebben gemaakt. Zij was bij me toen ik hoorde dat ons meisje was overleden, zij was erbij toen ons meisje geboren werd. Ook in de tijd daarna heb ik nauw contact met haar gehouden en echt, als alle verloskundige zo betrokken zouden zijn als zij dan zou elke vrouw haar zwangerschap als mooier ervaren.

We lopen het ziekenhuis uit om naar huis te gaan en ineens besef ik me dat mijn ouders thuis zitten te wachten. Ik had aan de telefoon al tegen mijn vader verteld dat ze was overleden dus ik ging er vanuit dat ze wisten hoe of wat. Blijkt dus dat hij het niet meegekregen had want we kwamen binnen lopen en mijn moeder vraagt "en, alles toch goed met de kleine meid"..

Ik barst in tranen uit en er komt geen zinnig woord uit mijn mond. Johan verteld in een notendop wat er is gebeurd en ik zie twee grootouders ineens erg klein worden, tranen van verdriet om hun ongeboren kleindochter. Mijn vader, die grote sterke man is ineens heel klein. We knuffelen, huilen en praten en rond half 11 gaan ze naar huis.

Ons staat nog een heel moeilijke taak te wachten, onze kindjes vertellen dat hun zusje is overleden....