De curettage

29 december 2017, de dag van de curettage. We moeten ons al vroeg melden in het ziekenhuis. Ik ben verbazend genoeg eigenlijk vrij rustig. Er wordt ons uitgelegd wat ze precies gaan doen en als alles goed gaat mag ik aan het einde van de middag weer naar huis. 

Operatie jasje aan, in bed gaan liggen en hup naar de holding. Hier word ik aangesloten op alle apparatuur en krijg ik een infuus. Het is gek genoeg best gezellig hier. Iedereen kletst lekker en dat zorgt voor een ontspannen sfeer. Na een uurtje is het dan zover en word ik de operatiekamer opgereden. Ook hier geeft de gynaecoloog nog een korte uitleg en dan mag ik op de operatietafel gaan liggen. Ik krijg een kapje op en na een paar keer inademen lig ik te slapen.

Langzaam word ik weer wakker en hoor ik in de verte verschillende mensen praten. Ik lig op de verkoeverkamer. De verpleegkundige ziet dat ik wakker wordt en roept meteen de gynaecoloog erbij. Ze vraagt hoe ik mij voel... Nou heel moe en verder weet ik het eigenlijk niet zo goed. Ze verteld dat ze er 2 uur over gedaan hebben. 2 uur? Ik zou met een half uurtje klaar zijn? Maar ik heb een hele heftige bloeding gehad. In totaal ben ik 2,5 liter bloed verloren. Ze hebben het op allerlei manieren geprobeerd te stoppen maar het wilde niet lukken. Uiteindelijk hebben ze een ballonnetje ingebracht en dit hielp gelukkig. Zelfs de gynaecoloog en de rest van het OK personeel was geschrokken van het heftige bloedverlies. Dit komt zo weinig voor bij een curettage. En al zeker niet zo heftig.

Ik word zo naar de afdeling gebracht waar ik sowieso een nacht moet blijven. Ook worden mijn bloedwaarden goed in de gaten gehouden want als deze niet snel verbeteren moet ik een bloedtransfusie.

Pff ik had mij dit wel even anders voorgesteld. Ik dacht ik kan straks lekker naar huis en dan eindelijk gaan verwerken wat er allemaal gebeurd is de afgelopen maand.

Eenmaal op de afdeling komt manlief met een heel wit gezicht mijn kamer binnenlopen. Hij schrok heel erg van mij in een bed... allemaal slangetjes en het ergste vond hij nog dat hij heel lang had zitten wachten en natuurlijk had verwacht dat ik met een uur weer terug zou zijn op de afdeling. Maar dit werden uren! Hij wist natuurlijk totaal niet waarom het zo lang duurde.

Ik heb een katheter want ik mag mijn bed niet uitkomen. Gelukkig zit ik flink aan de medicatie dus voel ik verder niet zoveel.

Ondertussen heeft mijn moeder wat spullen voor mij gebracht en ga ik op tijd slapen.

De volgende ochtend wordt er weer bloed afgenomen en gelukkig is mijn HB ietsje gestegen. Ik krijg de keuze tussen een bloedtransfusie of de aankomende tijd aan de ijzertabletten. Ik kies voor het laatste.

De katheter wordt er uit gehaald en ik mag heel voorzichtig uit bed komen. Pfoe wat is dat vermoeiend zeg. Nu voel ik pas wat een impact dit op mijn lichaam heeft. Mijn hele lichaam voelt beurs en ik heb het energie niveau van een 100 jarige. Gelukkig mag ik aan het einde van de dag naar huis met een tasje vol medicatie en kan het verwerken gaan beginnen.