De bevalling... spannend!

De laatste maanden van mijn zwangerschap waren rustig. Erg rustig. Vanaf een week of 24 stopten de harde buiken (die ik daarvoor af en toe had), voelde ik me eigenlijk nog steeds prima en naast het gezellige geschop gebeurde er weinig. En toch kreeg ik rond 38 weken het voorgevoel dat ik de 40 weken niet zou halen. Ik weet niet waarom want ik had geen enkele lichamelijke aanleiding, maar ik kondigde hier en daar al aan dat ik dacht dat het geen weken meer zou duren. 

Zaterdag 21 november, 38+5 weken zwanger. De avond daarvoor was ik een deel van de slijmprop verloren maar verder was alles stil. 

05.15 uur. Ik word wakker, ik moet plassen. Natuurlijk. Terwijl ik moed verzamel om mijn warme bed uit te gaan, voel ik een heel klein druppeltje. Huh? Zo nodig hoef ik nou ook weer niet en van incontinentie heb ik nog geen seconde last gehad. FLOESH! In een klap loop ik leeg. Ik spring al scheldend mn bed uit. Mijn man wordt verwilderd wakker, maar ik zeg hem dat ie nog maar even verder moet slapen. Ik ga naar beneden, ga alsnog plassen, en besluit het ziekenhuis maar eens te bellen (ik ben de hele zwangerschap onder controle in het ziekenhuis geweest). Ik spreek af dat ik me rond 10 uur meld. Ik probeer op de bank (met een vuilniszak op de bank en een kraamverband en een handdoek tussen mijn benen want ik loop nog steeds leeg) wat te slapen. Zonder succes, ik sta stijf van de adrenaline. 

Om 10 uur word ik in het ziekenhuis met een CTG band aan een monitor gelegd. Na een half uur komt er een arts die wat vruchtwater wil controleren. Het is volledig helder, en de verpleegkundige fluistert me toe dat ze denkt dat de arts twijfelt of het wel vruchtwater is (en geen urine). Ik ben een beetje geïrriteerd, dat verschil merk ik echt wel. Na een uur wachten blijkt het vruchtwater te zijn (goh) en mag ik naar huis. Ik moet me de volgende ochtend weer melden tenzij er eerder weeën beginnen. 

11.45 uur. We stappen in de auto bij het ziekenhuis. De auto geeft direct een melding dat er iets is met de bandenspanning. Ja hoor, we hebben een lekke band, er zit een enorme schroef in de band. We redden het nog naar huis gelukkig. Terwijl ik op de bank plof brengt mijn man de auto met spoed naar een garage. Mijn schoonvader komt hun auto voor de deur zetten, just in case. 

12.45. Ik lig half slapend op de bank als er ineens een flinke pijn door mijn rug trekt. Shit, ik had zo gehoopt op geen rugweeen. Ik ben verbaasd dat deze meteen zo sterk is, ik hoorde vaak over voorweeen of milde weeën maar deze wee was meteen onaangenaam, en hiervoor heb ik nog geen krampje gevoeld. 

17.00 uur. De auto is gemaakt, de weeën komen inmiddels ongeveer elke 4 tot 5 minuten en we zijn weer in het ziekenhuis. De afdeling waar het vanochtend nog druk was is compleet verlaten en we wachten een half uur in een lege wachtruimte. De weeën worden snel vervelender en ik moet lachen om het hoofd van een andere vrouw die de wachtruimte binnen komt en mij op mn knieën voor mijn stoel ziet zitten. Na een half uur komt er dan toch iemand, die me weer achterlaat met een CTG band om. Van korte duur, na een kwartier hoor ik dat ik mag blijven en mag ik naar een eigen kamer. 

18.00 uur. Ik ben me aan het installeren in mijn eigen kamer. De weeën zijn nu echt onaangenaam aan het worden. 

19.00 uur. Niet leuk meer. De arts komt vragen of ik een ruggenprik wil. Ik zeg dat ik eerst even ga kijken of douchen helpt. De arts en verpleegkundige verlaten de kamer en ik sta op. Terwijl ik naar de douche loop komt er een heftige wee en ik ren door naar de wc, waar het kleine beetje eten wat ik vandaag binnen heb gekregen er weer uit komt. Weet je, laat maar. Ik heb geen problemen met pijnstilling en heb pas 3 cm ontsluiting, dus doe die ruggenprik maar. De anesthesist wordt gebeld. Na een kwartier hoor ik dat deze in een operatie zit en even niet weg kan. Het is de enige die aan het werk is in dit grote ziekenhuis in deze grote stad. 

20.00 uur. Het lijkt erop dat de anesthesist niet meer gaat komen. Ik kan een pompje met pijnstilling krijgen. Doe maar, alles wat helpt tegen deze vreselijke pijn in mijn rug is best. De weeën lijken bijna niet meer te stoppen. 

De pijnstillers doen weinig tegen de pijn van de weeën maar zorgen dat ik in de zeldzame seconden rust zo stoned ben als een garnaal. Ik hoor mezelf onzin uitkramen. De arts geeft aan dat het hard gaat met mijn ontsluiting. Omdat de arts ziet dat de pijn erg heftig is wordt de dosering nog wat verhoogd. 

20.45 uur. 10 cm ontsluiting! Pff, de rugweeen verdwijnen en maken plaats voor persweeen. Deze zijn een stuk beter te doen dan die rugweeen, het wordt nog bijna aangenaam haha! De pijnstillers zijn inmiddels afgekoppeld en ik mag beginnen met persen. Ik ben helemaal uitgeteld van de afgelopen uren. Ik probeer te persen maar voel niet goed op welk moment ik mee moet persen. Na 45 minuten ben ik een eind, maar echt helemaal kapot. Mijn man probeert me een slok appelsap te geven en staat verder wat hulpeloos naast me. De arts geeft aan dat er erg veel druk op mijn onderkant staat. Ze is bang voor een totaalruptuur. Ze legt me uit wat een knip inhoudt en geeft aan dat ze dit echt alleen doen als ik zelf toestemming geef. Ik ben zo kapot en raak inmiddels ook een beetje in paniek van het feit dat hij er nog niet uit is en ik het niet voor elkaar lijk te krijgen. Het enige wat ik dan ook wil weten is of het dan sneller gaat. De arts geeft aan dat het dan een stuk sneller gaat en ik geef direct toestemming.

21.35 uur. Bij de eerstvolgende wee zet de arts de knip. Ik voel er vrijwel niets van. Zodra ik mag persen geef ik nog 1 keer alles, en daar is hij. 

Mijn lieve mooie jongen, geboren om 21.37.