De angst blijft...

In mijn vorige blog heb ik geschreven over het 1e trimester, hoeveel angst ik heb gevoeld en hoe blij ik was dat die tijd voorbij was. Ik heb tot aan 12 weken elke week een echo gehad, omdat ik het anders echt niet trok. De nipt-test was helemaal goed! Er zijn geen afwijkingen gevonden, we waren zo gelukkig!

Omdat alles goed verliep en ik (gelukkig) geen medische zwangerschap heb, bleef ik onder controle bij een "gewone" verloskundige. Ik heb wel bewust gekozen voor een verloskunsigepraktijk in het ziekenhuis omdat daar de lijntjes net iets korter lijken te zijn. 

Totdat ik de baby dagelijks ging voelen mocht ik iedere week komen om naar het hartje te luisteren. Helaas ging dit bij week 13 mis, de verloskundige kon geen hartje vinden. Bij mij en mijn man sloeg de paniek toe, want zo was het ook gegaan bij onze Liam*. Direct werden we doorgestuurd voor een echo om te kijken of alles nog goed was.. We kwamen op de kamer waar we ook voor de spoed echo kwamen toen het niet goed was met Liam*.. Van de stress, zenuwen & angst lag ik helemaal te trillen op dat bed. Gelukkig hebben we niet lang hoeven wachten en zagen we al snel een kloppend hartje! Wat heb ik gehuild van opluchting, alles was toch nog goed! 

De weken erna verliepen de controles hetzelfde! Elke keer kon er geen hartje worden gevonden en moest ik door voor een echo.. Het was vreselijk maar gelukkig was het iedere keer goed. Ons kindje lag heel diep verborgen in mijn bekken waardoor het met de doppler niet te vinden was.. Vanaf week 16 lukte dat wel! 

De 20 weken-echo kwam steeds dichterbij, de angst werd groter.. Wat als het toch niet goed is en wat als we weer een kindje op dit termijn moeten verliezen? Het spookte weken door mijn hoofd. Eindelijk was het zover. In de wachtkamer heb ik alleen maar kunnen huilen, ik was zo bang en zenuwachtig! Gelukkig kon de echoscopiste me wat geruststellen en zijn we direct gaan kijken. Alles was goed met ons wondertje!! Weer tranen van geluk! Dit kindje is gezond! Gek genoeg heb ik vanaf deze week geen bekkenklachten meer gehad! Het was puur stress en dat was nu zover weg. We leefde naar de volgende mijlpaal: 24 weken, dan zouden ze er alles aan doen om ons kindje in leven te houden mocht er iets gebeuren.

Weer een opluchting toen we die voorbij waren! We hebben 2x een 3d pretecho laten maken van ons wondertje, wat mooi om te zien! Rond 30 weken werd ik weer heel onzeker.. De controles bij de verloskundige waren steeds perfect, groei ging goed. Maar toch was dat voelen en naar het hartje luisteren niet genoeg meer voor mij. Ik wilde weer een echo omdat ik bang was dat er iets met de placenta of navelstreng niet goed zou zijn. Deze heb ik gelukkig gekregen en alles was nogsteeds goed! 

Inmiddels ben ik 34 weken ver, alles staat klaar om de kleine te verwelkomen, onze vluchtkoffertjes staan ook al klaar want je weet het nooit! De angst is er nogsteeds, de bewegingen van de kleine zijn anders en soms ben ik totaal in paniek omdat ik even niks voel door de wat langere slaapjes die hij/zij doet. Die stress is niet goed voor onze kleine.. Ik heb aangegeven bij de verloskundige dat ik helemaal klaar ben met de zwangerschap qua angst en stress en dat het eruit mag zodra het voldragen is. Met 36 weken hebben we nog een liggingsecho / groeiecho met aansluitend een gesprek met de gyneacoloog, over eventueel eerder inleiden, spannend deze laatste weken!