De aller laatste iui rondes!

Jeetje, het is alweer 5 maanden geleden dat ik mijn laatst blog schreef. Toen aan het begin van onze laatste 2 iui rondes. Nu op het punt om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

September 2021

De start van onze een na laatste iui ronde. Ergens geloof ik er niet echt meer in dat wij zwanger zullen worden van iui, maar ik weet ook dat we dit eerst moeten doen, voordat we door kunnen naar ivf/icsi. In de pauze van 6 maanden die we hebben genomen, ben ik heel erg aan mijzelf gaan werken. Ik heb een EMB bloedtest gedaan, ben onder behandeling bij de osteopaat en ben gaan sporten (wie had dat ooit gedacht?!?!). Ik voel mij ontzettend goed in mijn vel zitten en gedurende de ronde krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat dit wel eens de ronde gaat zijn.

De ronde verloopt zonder veel problemen (mag ook wel eens) en voor dat we het weten zitten we alweer in de ellendige wachtweken. Maar helaas, ook deze ronde levert niks op en dat vind ik best zwaar. Ik had zo hard aan mijzelf gewerkt en voelde mij zo goed, waarom lukt het dan toch weer niet. Het kost mij even een aantal dagen om dit op een rijtje te zetten. Echt lang heb ik niet daar de tijd voor, want we gaan direct de laatste ronde is.

Oktober 2021

We starten met onze aller laatste iui ronde! Waar we ooit startten in januari 2020 met de eerste ronde zijn we ruim anderhalf jaar verder en staan we aan het begin van de laatste ronde. We starten de ronde met 3 eitjes. Yes! Eindelijk een keer! Maar helaas blijven ze niet allemaal doorgroeien en zal de inseminatie toch met 1 eitje gebeuren, balen. Op de dag van de inseminatie ga ik alleen naar de kliniek aangezien Mike moet werken. Ik vraag eigenlijk altijd bij een inseminatie hoe de kwaliteit van het zaad was, zo nu dus ook. Maar het antwoord had ik deze keer misschien toch willen overslaan en val nog net niet van mijn stoel van schrik.

Ze antwoordt dat het niet goed is en we ver onder hun grens van het zaadkwaliteit voor de iui zitten. Ik weet niet wat ik hoor en vraag mij even af of ze wel het goede voor zich heeft. Hoe kan het dat het nu ineens zo veranderd is. De inseminatie is bijna zinloos op deze manier, maar ik besluit het toch te doen, omdat als we niks doen en er ook niks zal komen.

Als ik in de auto zit neem ik direct contact op met mijn vriend en ook hij is net zo verbaasd als ik. We snappen er echt allebei helemaal niks van. Die middag bedenkt mijn vriend dat hij 3,5 week daarvoor een aantal dagen koorts heeft gehad. Shit!! Totaal vergeten en totaal niet meer bij stil gestaan.

Een aantal dagen later besluit ik het MCK te bellen en hen hiervan op de hoogte te brengen. Ik krijg de bevestiging dat dit zeker een oorzaak zou kunnen zijn en dat dit nog 3 maanden gevolgen kan hebben. Advies is dan om tot die tijd niks te doen. Voor ons kwam dat ‘gelukkig’ goed uit, aangezien we toch niks wilden doen met de feestdagen. Als dan ook mijn menstruatie door komt, is het feest helemaal compleet (not). Dat was het dan. We sluiten op deze manier definitief het hoofdstuk iui en ergens is dat een opluchting. Iui bleek het niet voor ons te zijn en daarom is het nieuwe hoofdstuk ivf/icsi nu aan de beurt.

16 december 2021

Onze intake voor ivf. Online uiteraard, dus gezellig samen aan de eettafel bij de laptop, hihi. We krijgen een uitleg over alle procedures en bespreken dat het zaad eind januari nogmaals gecontroleerd wordt (eerder kan niet ivm die 3 maanden invloed door de koorst). Zo zijn we zeker dat het allemaal weer goed is en we goed kunnen starten met ivf. Ook moeten we beiden nog bloed prikken voordat we kunnen starten. Het voelt fijn om dit nu gedaan te hebben. De start is geweest. Op naar een nieuwe ronde met hopelijk veel nieuwe kansen.

Februari 2022

Na lang wachten krijgen we de uitslagen van Mike. Ik moet toegeven dat ik het echt wel spannend vind, maar verwacht ook dat helemaal goed zit en er dus niks aan de hand zal zijn. Door de heerlijke eunice storm, moet ik het gesprek thuis alleen online doen. Mike probeert vanaf zijn werk mee te kijken via Whatsapp maar precies wanneer het gesprek begint, krijgt hij klanten in de winkel en is er vrijwel niet bij.

Direct krijg ik van de arts te horen dat het zaad weer niet goed is en we dus icsi zullen moeten gaan doen. Ik weet niet zo goed wat ik hoor en hoe ik mij moet voelen. Hoe kan dit nu dan toch ineens zo zijn. De arts weet het ook niet goed en er zal nog een vervolgonderzoek bij Mike gaan plaatsvinden. Dit kan gelukkig naast het traject en we hoeven dus niet op de uitslag te wachten. Wat ik vooral lastig vind is dat ik de uitslag aan hem moet vertellen. Via videobellen breng ik hem het nieuws. Hij lijkt er rustig onder, maar is ook zeker verbaasd dat dit de uitslag is. Na een paar traantjes van mij (ik geef de schuld aan de zenuwen), pept Mike mij op. We gaan dit gewoon rocken. Absoluut niet verwacht dat dit de weg voor ons zou gaan zijn, maar het is nu eenmaal een feit.

Met ong 1,5 week zullen we (als de kliniek genoeg capaciteit heeft) weer gaan starten. Ergens vind ik het dood eng. Niet wetende hoe ik ga reageren op de vele hormonen en de punctie, maar ik voel ook een strijdlust. We can do this! Op weg naar onze grootste droom: een kindje.

Foto is gemaakt door @beyoutifulfotografie