De 1e IUI poging: zou het lukken?

2e paasdag 2014 was het dan zover, de eerste poging voor een kindje met wat medische hulp. Zou het dan eindelijk gaan lukken. Zou onze lang gekoesterde wens na bijna 2 jaar proberen en een miskraam verder eindelijk in vervulling gaan.

Na lang wachten in een bijna leeg ziekenhuis, waar op zo'n dag niets te beleven is, brengen ze het zaad van mijn man bij mij in en kunnen we naar huis. Om daar vervolgens weer af te wachten of het gelukt is. 

Bevrijdingsdag 2014, 2 weken na de IUI poging deed ik een zwangerschapstest waarvan ik eigelijk al bijna wist wat de uitslag was. Tenminste ik hoopte het. Ik had wat symptomen van een beginnende zwangerschap, die ik voordat ik de miskraam kreeg ook had. De uitslag van de test is.....positief. Ik was na de 1e IUI poging al gelijk zwanger.

De 1e weken waren wel wat wisselvallig qua emoties. Natuurlijk was ik blij om zwanger te zijn na zo lang ernaar verlangt te hebben. Maar daarnaast was ik ook bang om weer een miskraam te krijgen. 

Uiteindelijk toen ik na het punt was qua weken van mijn miskraam, kon ik toch wel meer genieten van mijn zwangerschap. Ook waren we druk bezig met iets anders. We gingen namelijk op 1 augustus 2014 met elkaar trouwen. Op dat moment was ik 16 weken zwanger.

Onze trouwdag was een super mooie dag. Ook de huwelijksreis die in september plaatsvond was geweldig. We hebben met onze eigen auto een reis gemaakt door Schotland en Ierland.

Na een prima zwangerschap, die eigenlijk heel soepel verliep braken op 6 januari aan het begin van de avond mijn vliezen. De weeën kwamen redelijk snel opgang, deze waren prima op te vangen. Na een nacht met weeën werd de ontsluiting gecontroleerd, deze was 3cm. Na nog een paar uur weeën bleek de ontsluiting niet snel genoeg te vorderen en moest ik rond 12 uur 's middags naar het ziekenhuis. 

In het ziekenhuis kreeg ik weeën opwekkers toegediend via het infuus. Dit vorderde ook niet voldoende. Toen de weeën voor mijn gevoel al heel heftig waren, moesten de weeën opwekkers nog een standje verhoogd worden. Ik kreeg een ruggenprik om de weeën op te kunnen vangen. 

Rond 19 uur ' s avonds voelde ik druk van onderen en bleek ik 10cm ontsluiting te hebben. Vanaf dat moment mocht ik gaan persen en ruggenprik werd uitgezet. Het persen ging net als de ontsluiting niet vanzelf. Uiteindelijk is Bram 20.50 uur met behulp van een vacuümpomp geboren.

Bram een jongentje, wat wij niet van tevoren wisten. Hij deed het goed, hij had alleen koorts en ik ook. Dit kwam door een bacterie die ik bij me draag. We moesten nog 2 nachtjes blijven in het ziekenhuis.

Wat waren wij trots op ons kleintje. Een redelijk makkelijke baby.