De 16e week

25 september 2019 was ik 15+2 weken zwanger, op dat moment gingen alle allarm bellen voor de zoveelste keer af in het AMC en werd ik overgeplaatst naar het LUMC in Leiden. Mijn verdere zwangerschap liep ik daar onder controle. Met 15+3 weken hoorde ik in het LUMC over de selectieve groeivertraging, mogelijke TTTS en de noodzaak om de navelstreng van baby B door te branden om 1 kindje te redden. Hun gingen er vanuit dat ik dit dezelfde dag nog liet gebeuren. Geen haar op mijn hoofd die dit op dat moment wilde, dus gingen we terug naar huis. Die vrijdag was er grote paniek, want wat als ze het nu allebei niet gaan redden omdat ik niet meteen die keus kon maken? Ik belde het LUMC op en er werd een afspraak gemaakt om dan toch 30 september de navelstreng door te branden, ik was toen precies 16 weken zwanger.

Een kleine trowback naar mijn eerste zwangerschap, inmiddels ook vandaag 15+3 weken zwanger en toch zo anders. Wetend dat mijn meisie in mijn buik nu zo groot is als mijn halve hand, dat alles er op en er aan zit en dat het goed met haar gaat. Ik zag het meeste op tegen deze week in mijn zwangerschap, omdat ik wist dat ik veel terug zou denken aan Evi. Nu we weten dat het een meisje is, denk ik stiekem dat daar een stukje van Evi in zit. Het moest zo zijn, niet met mijn vorige zwangerschap, maar nu. Alle puzzelstukjes lijken terug gevonden, kapot weliswaar maar toch compleet.

Vandaag is het 6 juli en ben ik 16 weken zwanger. Dit was ik 30 september 2019 ook. Door middel van een echo en een laserapparaat konden ze de navelstrengcoagulatie uitvoeren. Om 15:25 stopte het hartje van Evi, waarbij Skye haar net voor het overlijden nog even gedag kwam zeggen. Ik leek high van een rouge, vertelde steeds opnieuw tegen mijn moeder dat ik haar naam zo graag wilde vertellen. Ik moest lachen en huilen door elkaar en leefde op dat moment mijn ergste nachtmerrie. Ik was de gehele tijd redelijk rustig en liet het maar over mij heen komen. Maar dat moment dat ze het laserapparaat in mijn buik wilde steken, was er paniek en kwam de twijvel. Ik werd gerust gesteld en Ik moest van de artsen soms even weg kijken, omdat het zien van het door branden te heftig zou zijn. Mijn gehele zwangerschap wilde ik alles zien en overal bij zijn, zo ook bij elke ingreep van Skye, waarbij het mee kijken ook kon en mocht. Ik heb dan ook de hele tijd tijdens de navelstrengcoagulatie gekeken, alleen het moment van het door branden deed ik dit niet. Ik geloof zelfs dat mijn moeder haar hand voor mijn ogen hield. Ik herinner me alles. Het infuus in mijn hand, de spanning en angst, de ruimte waar ik behandeld werd, de echo 1 dag later om te kijken of Skye oké was, de ellendige piepjes, de pijn in mijn buik die nacht, het bed, de paarse (slaap)bank voor Michel, de tranen. Het was een hel. Het was heel fijn dat michel bleef wachten in "onze" kamer en mijn moeder naast mij stond tijdens de navelstrengcoagulatie.

Het is anders nu dat besef ik mij maar al te goed, toch mogen de gedachtes naar mijn eerste 16 weken zwangerschap er zijn. Het gaat anders nu, dit keer zonder ziekenhuis opnames en ellende.

De eerste kleertjes zijn besteld, ik weet precies hoe ik de babykamer in ga richten. Inmiddels twijvelen we wel over de naam en hebben wij een top 2 waar we uit moeten kiezen, maar hé we hebben nog even. Ik voel de baby al duidelijk bewegen, zo snel en zo bijzonder! Helaas kan Michel hier nog niets van voelen, maar dat komt snel genoeg.

4 augustus hebben wij de 20 weken echo in de VU. De belangrijkste maar niet de laatste echo die wij krijgen. Ik heb namelijk overlegd met mijn verloskundige dat wij een extra echo krijgen bij de 30 weken!🎉

Ik ben blij dat het zo goed met mij en de baby gaat, of het écht goed gaat zien we 4 augustus pas, maar voorzichtig kan ik zeggen dat ik het volle vertrouwen heb dat het goed blijft gaan.