De 13 weken echo en een verdikte nekplooi

Vrolijk, zelfverzekerd en een tikje gespannen gingen we naar de 13 weken echo toe. Vanwege twee eerdere miskramen hadden we al wat meer echo’s gehad, en daar zagen we de kleine telkens druk bewegen en het groeide goed. Wat kon er nu nog mis gaan? De echo was op een donderdag en we hadden al helemaal uitgestippeld hoe we het nieuws dat weekend wereldkundig zouden maken.

Toen de echo op mijn buik gezet werd voelden we weer de spanning van de vorige miskramen. Het zou toch niet weer…? Gelukkig niet! De kleine was volop aan het bewegen. De echoscopiste controleerde alles zorgvuldig, totdat ze plotseling vroeg ‘hebben jullie een NIPT test gedaan?’ De manier waarop ze het zei, zei eigenlijk al genoeg. Een paar dagen daarvoor had ik (gelukkig) bloed afgenomen. ‘Ik zie een verdikte nekplooi, de max. is 3,5 mm en ik meet 4,9 mm’. Weg was onze roze wolk. Dit zou kunnen betekenen dat ons kindje een chromosoom- of hartafwijking zou kunnen hebben. Totaal verslagen vroegen we of er een kans was dat ze het verkeerd gemeten had. En of er misschien een kans bestond dat ons kindje toch gezond was. Het antwoord was duidelijk. ‘Daar kan ik niets over zeggen. Houd er maar rekening mee dat er iets uit de NIPT test komt, ik stuur jullie voor nader onderzoek door naar het UMC in Utrecht’.

Totaal verbouwereerd stapten we in de auto. Hoe kon er nou iets mis zijn met dit beweeglijke, goed groeiende kindje? Eenmaal thuis gingen we – tegen het advies in – googelen. Dit was de eerste keer dat Google ons gerust stelde. Er waren vele verhalen te vinden over verdikte nekplooien (soms wel van 11 of 12 mm) en uiteindelijk werden die kindjes gezond geboren. Uiteraard stonden er verhalen tussen met minder goede afloop, maar we probeerden ons te focussen op het positieve. ‘Vertrouw op je moedergevoel’ las ik ergens als tip. Mijn eerste instinct zei dat het goed was, maar na de uitspraken van de echoscopiste was daar niets meer van over. Ik raakte er steeds meer van overtuigd dat ons kindje een afwijking zou hebben, terwijl mijn vriend nog wel optimistisch kon blijven.

Ondertussen belde ik naar het ziekenhuis met de vraag of ze mij konden bellen als de NIPT uitslag binnen was. ‘Nee mevrouw dat kunnen we echt niet doen, daar staat 2 weken voor’. Als ik de uitslag per se eerder wilde weten moest ik de spoedpoli maar elke dag bellen… Dit was werkelijk zo onmenselijk, niet te doen. Elke dag belde ik de spoedpoli. Totdat ik een lieve vrouw aan de telefoon kreeg die mijn situatie wel begreep. Ze zou mij op een donderdag sowieso bellen, ongeacht of de uitslag er was.

De 13 weken echo hadden we op een donderdag, de dinsdag daarop konden we in het UMC terecht. Helaas zagen ze daar ook een te dikke nekplooi, dit keer 4,7 mm. De rest van de baby zag er – voor zover ze konden zien – goed uit. Tijdens de echo werd ik gebeld door een anoniem nummer. De voicemail werd ingesproken en wat bleek? Het was die lieve mevrouw uit het ziekenhuis. Ze had toch nog een keer gekeken en de uitslag van de NIPT test was na 1 week al binnen. De uitslag was goed! Ook op de nevenbevindingen hadden ze niets gezien. Dolblij waren we! Maar ook verbaasd. Want waarom had de echoscopiste gezegd dat we er rekening mee moesten houden dat er iets uit de NIPT test zou komen?

Toen volgde het gesprek met de gynaecoloog. Gezien de dikte van de nekplooi kon er nog steeds een chromosoom- of hartafwijking zijn die niet met de NIPT test te zien was. Een vlokkentest zou meer zekerheid geven. Uiteindelijk besloten we wel een vlokkentest te doen. Als ons kindje dan een afwijking zou hebben, konden we daar ons in elk geval op voorbereiden.

De vlokkentest viel mij reuze mee, de spanning die eromheen hangt (gaat het wel goed, word het geen miskraam?) is erger. Gelukkig heb ik nergens last van gehad. En toen kon het wachten gaan beginnen. De uitslag van de vlokkentest krijg je in twee delen. De eerste was vergelijkbaar met de NIPT test, dus de tweede uitslag was voor ons spannender. De eerste uitslag kregen we na een paar dagen en was – zoals verwacht – goed. En de geslachtschromosomen zagen er goed uit. Het bleek een meisje!!! Het wachten op de tweede uitslag duurde zo lang! Als de uitslag eerder bekend zou zijn, zou ik eerder gebeld worden. Op de dag van de belafspraak was ik om 17 uur nog niet gebeld. Helaas kreeg ik het UMC telefonisch niet meer te pakken en we hadden de moed al opgegeven. We waren zo verdrietig! Waarom duurde het allemaal zo lang? Totdat ineens om half 6 mijn telefoon ging. Het was het UMC. Ook het tweede deel van de vlokkentest was goed, wat dus betekende dat onze kleine meid geen chromosoomafwijking had! Ik kon alleen maar huilen van geluk, en mijn vriend schreeuwde het uit van blijdschap.

Inmiddels was ik al bijna 17 weken zwanger, en konden we het ein-de-lijk aan iedereen vertellen. Toch was er nog één spannend moment. De 20 weken echo moest uitwijzen of er geen hartafwijking was. En die echo, heb ik net gehad. En wat blijkt? Onze dochter vertoont geen afwijkingen. Ze doet alles volgens het boekje en groeit goed. Dan kunnen we nu eindelijk ‘genieten’ van de zwangerschap. Nog 20 weken en dan is het Kerstmis. Dan word ons kerstkindje geboren! 😊