Dat gekke onderbuik gevoel

Ken je dat gevoel? Dat je voelt, dat er iets niet klopt?! Nou dit gevoel had ik bij mijn eerste zwangerschap. Niet vanaf het prille begin, maar iets later begon het aan mij te knagen zo nu en dan.

Laten we beginnen bij het begin. Begin 2014 raakte ik zwanger, wat waren we blij! De krampen waren extreem en ik kon er amper door lopen. Door die zelfde krampen dacht ik, doe eens een test. En ja hoor, super lichtjes maar er was een + te zien. Nadat we een afspraak hadden gemaakt met de verloskundige bleven de flinke krampen toch wel aanwezig. Familie grapte al eens, misschien zijn het er wel 2! (Tweelingen kwamen wel vaker voor in de familie) Bij de echo zag ik het zelf al, 2 vruchtzakjes! Ik durfde niks te zeggen en wachtte geduldig af wat de verloskundige ging zeggen, die niet veel later mijn gedachte bevestigde. Het waren er 2! Hartjes klopten goed, het zag er goed uit en ik was ongeveer 6 weken zwanger.

Na een week kreeg ik een gek onderbuik gevoel en ging googlen (misschien niet zo slim, want google gaat altijd van het ergste uit). Tot ik bij het VTS (vanishing twin syndrome) kwam, dit kwam meteen binnen en ik dacht; dit is het! Na paar keer het gevoel te hebben gedeeld met familie, kreeg ik telkens hetzelfde antwoord; ik moest me niet zo gek maken, alles was gewoon in orde met die 2. Prima, misschien maakte ik mezelf ook wel gek.

Met 8 weken zwangerschap mochten we terug, weer even kijken of alles goed ging. Dus opa en oma mochten ook mee om te kijken naar die 2 kleintjes. Eenmaal de echo, zag ik al snel dat er iets niet klopte. Verloskundige was stil en zei dat ze maar 1 vruchtje kon vinden, de andere was spoorloos. Ze zei nog, misschien zie ik het wel niet goed en verstopt de kleine zich. Dag erop mochten we dus naar het ziekenhuis voor een extra echo. Ik zelf dacht alleen maar aan mijn gevoel, die dus klopte die hele week. Dag erna in het ziekenhuis, werd het bevestigd. De kleine was weg, het vruchtzakje nog intact maar geen vruchtje te bekennen. Oftewel VTS. Voor mijn partner was dit wel even slikken, ik negeerde het gevoel en dit kwam later dus wel weer omhoog. Ook al was deze kleine er maar kort, pijn doet het altijd.

De weken erop, mochten we vaak op controle komen bij de verloskundige. Echt wat was dit fijn! Want de angst zat er wel in en ze waren zo lief om ook elke keer even een echo te maken. De zwangerschap verliep eigenlijk goed, weinig tot geen klachten en de 20-weken echo was ook alles in orde. Aftellen tot deze kleine werd geboren... maar toch bleef er iets knagen, dat er iets niet klopte met dit kleintje. Waarom ik dat gevoel had en wat er dan zou zijn, dat wist ik niet.

November 2014 werd hij geboren, alles zag er goed uit. De bevalling verliep niet zo wauw, maar ach hij was er! Maar nog steeds had ik dat gevoel. Toen hij 9 maanden was, vielen me bepaalde dingen op aan zijn ontwikkeling. Nichtje die 3 maanden jonger was, kon al zo veel meer als onze kleine man. Hij was zo afwezig en echt in zijn eigen wereldje, het gevoel dat er iets niet klopte werd groter en groter. De meeste mensen om ons heen, bleven zeggen dat hij gewoon iets minder snel ontwikkelde en er was echt niks mis met hem. Ook dan, ga je toch weer twijfelen aan je moedergevoel. Zie ik het dan toch echt zo somber in? Zie ik dingen die er niet zijn? Zal het dan toch nog allemaal komen? Maar niks was minder waar, de motorische ontwikkeling verliep prima overigens want hij liep al met 13 maanden! Maar het sociale gedeelte en de ontwikkelingen qua spelen, kwam geen vooruitgang in. Hij was veel afwezig, reageerde weinig op zijn naam, deed continu dezelfde handelingen met bepaald speelgoed. Maar echt spelen, was niet aanwezig.

Toen hij 1,5 was (en ik alweer zwanger van onze 2e), kwam er een gesprekje met mijn ouders. Ze hadden toch ook een gevoel dat er iets niet klopte, ze vermoedde autisme naar aanleiding wat ze had gelezen erover. Na een gesprekje met mijn partner over wat mijn ouders dachten en ik dus niet de enige was, hebben wij vrijwel meteen hulp in geschakeld om erachter te komen wat er aan de hand was. Ook de instantie waar we contact mee hadden, zo fijn! Ze dachten met ons mee en deden met meerdere specialisten overleggen wat de beste aanpak zou zijn. 

Onze 2e wonder werd geboren en in kraamweek kreeg ik telefoontje dat een psycholoog thuis wilde komen voor een test te doen met ons zoontje. Onze dame was 2 weken oud en de dag was daar dat de test werd uitgevoerd in ons eigen huis (misschien niet zo handig, want deze mama zat vol met hormonen en dus lekker veel gehuild tijdens het gesprek met deze o zo lieve vrouw). Ze vertelde eigenlijk al na een uur spelen met ons zoontje, dat hij naar haar mening autistisch was maar ze moest de overige testen die nog werden gedaan met hem afwachten voor het echt bevestigd zou worden. Overige testen werden gedaan, zoals bloedonderzoek, genetisch onderzoek enz. Op zijn 2e verjaardag kregen we dan de uitslag, die we stiekem eigenlijk al wisten, ons zoontje is autistisch. 

De onzekerheden die er toen op ons af kwamen, betreft zijn verdere ontwikkelingen en zijn toekomst vertel ik een andere keer over.