Dag cursus! - ADOPTIE

Afgelopen week is inmiddels de allerlaatste dag van de cursus verstreken. Wat is de tijd snel gegaan! Ergens vind ik het jammer dat we klaar zijn. Uiteindelijk hebben we veel gedeeld in en met de groep en zijn we gezamenlijk gestart met een reis die allerlei verschillende bestemmingen gaat hebben.

Het is bijzonder om te merken dat we met elkaar verbonden zijn geraakt door adoptie.

We zitten inmiddels weer aan de de grote tafel in Houten. De stellen komen één voor één binnen druppelen, de koffie en thee dampt en we keuvelen over vanalles. Er is chocolade en taart, we zijn een groep ‘happy campers’.
We beseffen ons dat dit de laatste keer is dat we elkaar in deze setting zien en we maken een lijstje met namen en telefoonnummers en binnen no time is onze adoptie-groepsapp een feit.
Eenmaal in onze zaal gaan we van start. We doen een korte evaluatie van de vorige keer. Op het programma van vandaag staat ‘het doen van een voorstel’. De vorige keer hebben we allemaal moeten aangeven waar we voor open staan als het gaat om land van herkomst, leeftijd van het kindje, 3 special needs die welkom zijn (dit zijn er in het echt natuurlijk veel meer) en 1 special need waar je niet voor openstaat. Alleen dat is al een flinke opgave!
We hebben een mooi lijstje en Hilda deelt kaartjes uit met daarop een omschrijving van een voorstel. Wij moeten dat zo goed mogelijk interpreteren en dan bepalen welk stel uit de groep het voorstel krijgt. Ons nieuwe bureau is geboren :-D!
Wij zien een voorstel van een meisje van 13 maanden uit Taiwan. Ze heeft een achterstand in haar ontwikkeling en haar moeder kan niet voor haar zorgen. Ze zit nu in een tehuis.
We kijken op ons lijstje en zien dat we 1 stel in de groep hebben die Taiwan heeft staan onder het kopje ‘landen van herkomst’. We leggen het voorstel voor en we merken de twijfeling...
En dat is absoluut niet erg. Dit is juist de bedoeling van deze oefening. Want vaak kan je niet zomaar ja of nee zeggen op een voorstel. Je hebt aanvullende (medische) informatie nodig omtrent de situatie en special need.
Bij bijna elk voorstel zit een filmpje van de betreffende special need en ik merk meteen dat dit een ander licht schijnt op een beperking of aandoening. Je ziet hoe kinderen er mee leven en hoe ouders er mee om gaan. Voor mij maakt dit het minder hard… ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Op papier is de informatie feitelijk, maar een filmpje geeft je bewegend beeld van een kind dat een kind is net zoals alle andere kinderen, alleen met één of meerdere uitdagingen.
Bij het voorlezen van de andere voorstellen, pikken mijn man en ik meteen de 2 voorstellen uit de USA eruit. Hilda vertelt dat bij het voorstel waar de meeste mensen denken ‘de achtergrond valt wel mee’, het kindje een moeilijkere start had dan het andere voorstel uit de USA waar de meeste mensen zoiets hebben van ‘oh my god’.
Dit geeft eens te meer aan dat het echt zaak is om betrouwbare informatie te zoeken over de special needs die passen bij het land van herkomst en waar je open voor staat.
Wij hebben inmiddels een college gehad (georganiseerd door ANW) over de achtergronden van de kindjes uit de USA met de daar bijbehorende special needs. Ook onze huisarts is aangehaakt om ons bij te staan als we een voorstel hebben en in gecompliceerde gevallen kunnen we een beroep doen op een kinderarts die gespecialiseerd is in adoptiekinderen.

Na de voorstellen en de pauze gaan we over op het verdere verloop van de procedure. Stap 1 is officieel afgerond…Jeuh!
We horen van Lotty dat de Raad voor Kinderbescherming in zowel Zwolle als Arnhem geen achterstanden (meer) heeft.
Eind deze maand, als alle groepen zijn afgerond, gaan onze gegevens naar de Raad voor Kinderbescherming.
Vanaf begin mei kunnen we een berichtje van hen verwachten. Dan start dus stap 2 – het gezinsonderzoek.

PS: de foto's in de afbeelding zijn foto's van de verschillende zalen bij Stichting Adoptievoorzieningen. Ik vind ze prachtig!