Daar zaten we dan gevoelloos in wachtkamer

Onderweg in de auto hebben mijn vriend en ik elkaar niet tot amper gesproken we hebben allebei onderweg in de auto niks tegen elkaar gezegd. De tranen liepen over mijn wangen want ik wist dat het niet goed was! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moest ik mijn melden bij de balie de verloskundige had al gebeld dat we onderweg waren dus we konden meteen doorlopen naar de wachtruimte. Voor onze doen duurde het uren voordat we binnen werden geroepen, elkaar aankijkend met het idee en nu? Mevrouw u bent aan de beurt loopt u maar mee naar deze kamer, ik liep met mijn ziel onder mijn armen het kamertje binnen. De arts vertelde ons dat we waren doorgestuurd omdat ze te klein was. Ik kreeg de normale controles die je ook bij de verloskundige krijgt. Toen vroeg de arts of dat ik mee naar een ander kamertje kon voor nieuwe echo's en onderzoeken ook zei hield haar mond dicht tijdens de echo tot dat ze vragen ging stellen; drinkt u? gebruikt u drugs? rookt u? waarvan ik dacht natuurlijk gebruik ik dat allemaal niet hallo ik ben zwanger? Onee maar dat zijn gewoon de vragen die ik u moet stellen. Daarna kreeg ik doppler onderzoeken dat wil zeggen om te kijken of de doorstroming van de placenta en de zuurstof in haar hersenen en navelstreng goed waren ook toen zei ze niks en vertelde dat we klaar waren met alles en weer mochten plaats nemen in het andere kamertje. De arts nam plaats en vulde de gegevens die ze had gemaakt in in de computer en toen begon ze te vertellen. We kregen te horen dat de doorbloeding van mijn placenta niet goed was en dat ons kindje heel erg aan de kleine kant was (wat we natuurlijk al wisten) ze vertelde dat ze zich enorm zorg maakte en ons door wilde sturen naar het UMC Radboud in Nijmegen ze moest eerst overleggen of dat nodig was, en dat ik mijn eigen moest melden op de verloskamers omdat ik daar aan de CTG moest. We moesten weer plaats nemen in de wachtkamer omdat de arts alles moest regelen en bellen. Eenmaal in de wachtkamer barste ik in huilen uit en mijn vriend kon ook niks uitbrengen daar zaten we dan helemaal gevoelloos in de wachtkamer. Ook dat duurde weer uren voor onze doen tot dat we weer binnen geroepen werden en ze vertelde dat ik nu naar de verloskamers moest komen om aan de CTG te gaan en dat hun een beslissing gingen maken of dat ik naar Nijmegen moest ja of nee?? Eenmaal op de verloskamers werd ik aangesloten op de CTG en konden we het hartje horen van ons kindje wat voor mijn heel goed voelde maar niet wetend wat er nog ging gebeuren en komen ging. Ik moest bloed laten prikken en urine inleveren omdat ze wilde weten of ik geen zwangerschapsvergiftiging had. Na een hele lange tijd kwam de arts binnen gelopen en vertelde dat mijn uitslagen goed waren en dat ik geen vergiftiging had maar dat ze ons wel doorstuurde naar Nijmegen vanwege de groei en mijn placenta. Het ging op dat moment goed met ons kindje dus ik mocht naar huis. Ik moest mijn eigen de volgende dag in Nijmegen melden. We zijn samen naar de uitgang gelopen met nog steeds zoveel vragen?? We hebben elkaar stevig vast gepakt en goed gehuild samen!!
VERVOLG KOMT...