Daar zat ik dan alleen en met intens verdriet!

Ik zal even bij het begin beginnen. Toen onze oudste zoon bijna 3 jaar was durfde ook ik het eindelijk aan! We gaan voor een 2e kindje. Onze droom was altijd een groot gezin maar omdat ik al bijna 3 jaar een zware depressie of wel  een shock had wilde ik dit niet heel snel. Ook al was het nog niet helemaal weg, ik was weer redelijk stabiel en maakte grote sprongen vooruit. Ik voelde mij sterk genoeg een 2e kindje aan te kunnen. Na goed en lang overwegen heb ik dan met mijn vriend besloten de mirenaspiraal te laten verwijderen.

Zo gezegd zo gedaan! De desbetreffende huisarts grapte nog; "dan zie ik je binnenkort wel". (Ik ben zwanger geraakt van onze oudste zoon dwars door de pil heen.) Met een goed gevoel verliet ik de praktijk. Ik ben er klaar voor eveneens als mijn vriend. Het kriebelde nu al wellicht over een tijdje een 2e wondertje. 

Echter na een half jaar liet een zwangerschap zich nog steeds uit. Hoewel ik wel wat ongeduldig werd wist ik dat het wel wat langer kon duren. Dus vond ik dat we onszelf wat meer tijd moesten gunnen en wat geduld moesten hebben. Maar na een jaar begon het toch te knagen en heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ze wilde ons toch doorverwijzen naar het ziekenhuis.

Met dit nieuws gingen mijn vriend en ik dan naar onze eerste afspraak in het ziekenhuis waar bij beide bloed werd geprikt en bij mij een inwendig onderzoek werd verricht en een echo werd gemaakt om te kijken of er daar misschien wat aan de hand was. Ook mijn vriend moest natuurlijk zijn zwemmertjes inleveren. Na een ellenlange vragenlijst ingevuld te hebben werden we naar huis gestuurd met de mededeling over een week terug te komen voor de uitslagen. Dat werd de langste week ooit.... 

Toen die week eindelijk langzaam voorbij gekropen was ging ik met goede moed naar het ziekenhuis. In mn eentje! Mijn vriend kon helaas geen vrij krijgen en eigenlijk hadden we er wel goed vertouwen in. Wat kon er mis zijn, we hadden toch al een kindje?! Vandaar dat ik het wel alleen aan durfde. Maar mijn onderbuikgevoel zei me wel wat anders.... 

Eenmaal na natuurlijk weer een extra wachttijd ( altijd als je nerveus bent...) werd ik binnen geroepen door de assistente. Even daarop volgde de arts die meteen met de deur in huis viel. "Tsja mevrouw de uitslag was niet goed he!" Ik schijn haar verbouwereerd aan te hebben gekeken want ze schrok van mijn reactie. "U wist de uitslag toch al?". Waarop ik antwoordde dat ik juist voor de uitslag kwam. Waarop zij reageerde met oh... Ja dan weet je het nu. Ze kwam erg zakelijk over en begon met uit te leggen dat er echt veel en veel te weinig zwemmertjes (zoals ik ze liever noem) aanwezig waren. En dat we werden doorgestuurd voor iui behandelingen waar we waarschijnlijk niks aan hadden maar als het desbetreffende team dit ook vond we naar een medisch centrum doorgestuurd werden ivf of icsi zelfs......  en dat ik geluk had dat we onze oudste hadden want die had er wetenschappelijk gezien helemaal nooit kunnen zijn.... en dat er ook kans in zat dat we niet meer zwanger werden maar er wel hoop was met evt vruchtbaarheidsbehandelingen. Dit hele verhaaltje ratelde ze dan eventjes in zo'n 10 minuutjes op..... 

BAM!!!! 

Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en ik werd misselijk. Ik wilde niks liever als daar weg. In een klap werd onze droom van een groot gezin weggevaagd. Zo even uitgegumd... Ik voelde me zo rot. Natuurlijk voelde ik mij intens verdrietig misschien geen kindjes meer te kunnen en mogen krijgen maar nog meer voelde ik mij verdrietig voor mijn vriend. Voor mij was hij meteen nog steeds dezelfde lieve man waarop ik verliefd geworden was. En voor mij was hij zeker niet minder man! Maar hoe moest ik hem dit nieuws in hemelsnaam gaan vertellen.... Daar stond ik dan helemaal alleen en intens verdrietig... 

Aarzelend pakte ik mijn telefoon en belde hem  toch op. Wetende dat hij zat te wachten op de uitslagen. Ik probeerde zo positief mogelijk te klinken. Hem het verhaal uitgelegd te hebben reageerde ik met. Het komt wel goed schat! We gaan er voor. Want we wisten beide we willen ervoor gaan! We zitten al in de mallemolen en nu gaan we dan ook vechten voor een 2e wondertje. Dat we nooit meer een groot gezin zouden krijgen daar hebben we ons bij neer moeten leggen. Maar de wens naar een 2e kindje was zo groot dat we besloten ervoor te gaan.... En zo begon het ellenlange traject naar een 2e wondertje waarover ik in meerdere blogs zal vertellen.