Cyclus dag +60 en nog steeds niet zwanger

Februari 2018

Mijn beste vriendin is bevallen van een dochter en vanaf dat moment begint bij mij een kinderwens te kriebelen. En dit vind ik vreemd.. Ben op dat moment al ruim 8 jaar bonusmoeder van twee lieve meiden (12 en 10 jaar) en die kinderwens is er tot op heden nooit echt geweest. Vond eigenlijk wel dat ik het beste had van twee werelden. En de zorg voor de dames maar ook de vrijheid zonder de kids. 

Gezien het leeftijdsverschil tussen mijn man en ik (+11 jaar) en hij bewust jong vader (25) was geworden weet ik dat we op korte termijn een knoop moeten doorhakken. 

Na een aantal goede gesprekken en wikken en wegen besluiten we er voor te gaan. In april stop ik na 10 jaar met de pil. Nooit gedacht dat de pil zo'n effect heeft op je lichaam, echt even last gehad van flinke hoofdpijnen en moodswings. Maar gelukkig pakt mijn cyclus het in mijn optiek goed op.

De 1e maand een cyclus van 41 dagen, tweede maand nog geen succes en een cyclus van 39 dagen, . En dan de derde cyclus. Inmiddels genieten wij van een zomervakantie met het hele gezin in Italië. De 40 dagen passeren en geen ongesteldheid te bekennen. Omdat ik geen zin heb om in het buitenland te testen besluit ik het gewoon aan te kijken en af te wachten of ik iets merk.. Bij thuiskomst direct een test in huis gehaald, inmiddels cyclus van +55 dagen.. Maar geen positieve zwangerschapstest. Ik snap er helemaal niets van.. Inmiddels schiet mij wel vaag het verhaal van mijn moeder te binnen dat zij weleens vertelt heeft dat zij vroeger maar 4x per jaar ongesteld werd.. Informeren hiernaar durf ik niet want dan weet zij genoeg.. Als ik richting de 60 dagen aanloop,  maar ook niet ongesteld lijk te worden besluit ik een afspraak in te plannen bij de huisarts. Ietwat bezwaard.. zo lang zijn we nog niet bezig en misschien moet mijn cyclus gewoon nog op gang komen na 10 jaar pilgebruik?! Volgens Google kan dit hartstikke normaal zijn. 

Met cyclus dag 64 schuif ik aan bij mijn huisarts. Ik doe mijn verhaal en benoem terloops ook mijn moeder.. Dit allemaal geeft blijkbaar voor haar aanleiding genoeg om mij door te verwijzen naar het ziekenhuis.  Zoals ze zelf heel fijn zei: 'we willen dat iedereen eigenlijk zo vroeg mogelijk begint aan kinderen en niet te lang wacht, dan is het niet handig als we eerst een jaar gaan afwachten'. Super blij met deze insteek van de huisarts! Maar ook wel spannend dat het blijkbaar zo serieus is om direct een doorverwijzing te krijgen. Stiekem had ik verwacht gewoon naar huis te worden gestuurd met: kijk eerst nog maar een half jaar aan. En zo geschied.. Binnen een week de eerste afspraak in het ziekenhuis. 

Hier volgt eigenlijk eenzelfde gesprek als bij de huisarts. Focus in het gesprek ligt op mij maar aangezien manlief erbij is moet hij ook getest worden. Gekscherend nog maar wel even benoemd dat we er van uit gaan dat het bij hem goed zit daar er al twee kinderen rondlopen. Ik mag me vervolgens uitkleden voor een eerste inwendige echo. En daar zien we ze. Eitjes. Heleboel eitjes. Ze worden hardop geteld. 

Ik mag me weer aankleden. Positief gestemd dat ik zo vruchtbaar lijk te zijn!

En tja, daar zit dus het euvel. PCOS wordt benoemd, nog niet definitief want daarvoor is aanvullend onderzoek nodig. Het wordt me heel simpel uitgelegd. Als je zoveel eitjes hebt denken ze allemaal: oh hij gaat wel, met als gevolg dat geen van mijn eitjes 'springt'. Hmm.. lekker dan. Ze zitten dus keurig op elkaar te wachten. Wel benoemd ze dat er 1 eitje wat groter is dan de andere en mogelijk binnenkort gaat springen. Voor mijn gevoel een zoethoudertje. Nieuwe afspraken ingepland om bloed af te geven en manlief wat zaad in te leveren. Vervolg afspraak over +3 weken.

Volgende deel in blog 2.