Cursusdag 4 - Ik kies opnieuw voor jou

De vierde cursusdag is aangebroken en we zijn voorbereid. We hebben de hoofdstukken betreffende 'Identiteit en loyaliteit' gelezen, hebben 2 testen gedaan en we hebben op papier gezet welke 3 special needs bij ons welkom zijn en welke niet. De zon schijnt, we hebben een leuke groep, we zijn er klaar voor.

Deze dag staat in het teken van het vormen van je identiteit en de loyaliteit die vaak gevoeld wordt door kinderen naar zowel de geboorte-ouders als de adoptie-ouders. Dit kan echt zorgen voor een spagaat, want hoe laveer je tussen het één en het ander zonder iemand voor het hoofd te stoten? En kan je een volledige identiteit vormen als er gaten in je verhaal zitten, omdat er informatie ontbreekt. Of als de informatie die er is zo confronterend is dat je er liever niet aan denkt of over praat? Dit is zomaar een greep uit zaken die meespelen bij adoptiekinderen. Weet je nog dat je zelf in de pubertijd zat en je aan het zoeken was naar wie je bent en waarom je bent? Tel hierbij op dat je wellicht niets weet over je moeder, je uit een ander land komt, herinneringen hebt die echt niet fijn zijn. De wiebeligheid die daar mee gepaard gaat... het is een struggle... en die mag er zijn.

Tijdens de cursus zien een een aantal filmpjes; van een jongen van 15 die midden in zijn pubertijd zit. Je hoort hoe hij bezig is met zichzelf vinden en je voelt het grote gat van het onbekende. We zien een filmpje van een jongen in zijn 20-er jaren die al een stuk verder is en heeft geaccepteerd dat het is zoals het is. En we zien een dame die inmiddels 2 kinderen heeft. Ze vertelt dat ze een roots-reis (een reis terug naar je roots) heeft gemaakt en daar haar geboortemoeder heeft ontmoet. Het was voor haar een cadeautje om te zien dat ze op elkaar leken. Dat stukje herkenning mis je in je gezin. Er kwam ook begrip voor de situatie waarin haar geboortemoeder verkeerde ten tijde van de adoptie. Ze vertelde in het filmpje dat toen ze op Schiphol aankwam en haar moeder zag; het even teveel voor haar werd. Ze had tijd nodig om alles te verwerken; je neemt in een ver land afscheid van je moeder en op Schiphol staat je 'andere' moeder. Ze zei; 'laat me maar even, het is teveel... jij hebt bewust voor mij gekozen en nu kies ik opnieuw voor jou'. Dat raakte me zo enorm. Een adoptiekind heeft geen stem in de adoptie zelf. Zij zijn een deel van de adoptiedriehoek, maar hebben er niets over te zeggen. Deze dame was volwassen en had de kracht om nu bewust voor haar adoptiemoeder te kiezen. Het was kwetsbaar, maar zo enorm krachtig tegelijk. Dan heb je als ouders en kind iets prachtigs bereikt samen.

De dag werd afgesloten door een vader die vol trots en liefde vertelde over zijn dochter. Vanaf het moment van het indienen van alle papieren, het voorstel, de weg naar hun dochter, de ontmoeting en hun leven tot nu toe. Het was hartverwarmend, eerlijk en herkenbaar.
Dat laatste komt doordat in zijn verhaal zo ongeveer alle aspecten die we hebben besproken in de cursus aangestipt werden, maar dan real life. En we hebben wat heftigheden besproken....En toch ging dit verhaal gepaard met foto's van een soms verlegen, maar vooral vrolijk en ontwapenend meisje. We zien haar opgroeien met haar vaders woorden als een liefdevolle verhaallijn.
Wat is adoptie mooi en kwetsbaar, maar ook krachtig en soms rauw. Wat een prachtig gezin en extended gezin... love makes a family....