Coronaverdriet

Ik ben verdrietig

-Verdrietig om mijn 'coronazwangerschap'

-Verdrietig om mijn zogenaamde 'coronababy'

-Verdrietig om social media en de uitspraken die worden en zijn gedaan over (het krijgen van) deze 'coronababies'

-Verdrietig omdat ik me het anders had voorgesteld en niet omdat die verwachtingen te hoog zijn of waren

-Verdrietig omdat het niet gewoon 'normaal' kan

-Verdrietig omdat het onze eerste is en dat de beleving en alles dat nieuw is anders maakt

-Verdrietig om de vertraging en de eenzaamheid tijdens het kinderwenstraject gedurende Covid

-Verdrietig omdat het kinderwenstraject al verdrietig genoeg was en nog steeds zeer doet

-Verdrietig omdat we, bij een natuurlijke zwangerschap binnen 'gemiddelde' termijn,  nooit last hadden gehad van corona

-Verdrietig omdat tijdens zowel dat traject, als de zwangerschap, én straks na zijn geboorte er nog steeds en zelfs een veel grotere verwijdering is van de 'normaal'

-Verdrietig dat we niet met onze familie en vrienden konden knuffelen toen het langgehoopte babynieuws eindelijk realiteit bleek

-Verdrietig dat een papa zo blij en betrokken niet bij de afspraken mag zijn en pas 1 x mee ging naar de verloskundige

-Verdrietig dat er geen (normale) babyshower kan plaatsvinden, opnieuw zeker bij de eerste

-Verdrietig om de zorgen of een van ons, onze naasten en vooral ons kleintje ziek kan worden en wat dit dan betekent

-Verdrietig om geen kamertje in het echt uit te kunnen kiezen

-Verdrietig om niet de kleurtjes, stofjes en speeltjes te kunnen voelen, zien en kiezen

-Verdrietig om uitverkochte noodzakelijkheden, twee weken levertijd, belachelijke prijzen en verzendkosten

-Verdrietig om de afgelaste babybeurs, waar je eigenlijk niet echt heen wilt, maar toch een ervaring is die we mee hadden willen maken

-Verdrietig omdat er weinig tot geen aandacht is voor de bijzondere tijd waarin wij ons bevinden

-Verdrietig omdat extra echo's niet mogelijk zijn

-Verdrietig omdat de prijzige pufcursus en zwangerschapsgym via zoom moet, met haperende mensjes waarvan we de namen niet weten en nooit een sociaal contact aan over zult houden

-Verdrietig omdat de intake van de kraamzorg ook weer via teams moet, alsof we daar allemaal al niet al lang klaar mee waren

-Verdrietig omdat papa mama eigenlijk geen kus mag geven tijdens de ziekenhuisbevalling

-Verdrietig omdat onze zoon zijn vader voor het eerst zal zien met mondkapje op en dat dus ook de eerste foto zal betreffen

-Verdrietig omdat zowel in het ziekenhuis als in de kraamweek er absoluut geen bezoek mag komen, maar hé "gelukkig kunnen we je kennis laten maken met je kleinzoon via teams"

-Verdrietig om raamvisite

-Verdrietig om mensen die zeggen dat de cocon zo fijn is en kraamvisite zo vervelend, terwijl daar dan toch echt een ander probleem zit en wij de keuze niet zelf kunnen en mogen maken

-Verdrietig omdat alle feestjes, het winkelen, de vakanties etcetera over een tijdje gelukkig heus wel weer kunnen, maar wij deze tijd en ervaring nooit meer terug krijgen

-Verdrietig omdat we verdrietig zijn tijdens deze belangrijke en bijzondere periode