Burnout en zwanger van eerste kindje.

<-- Voorstellen -->

Ik ben Ginger, net 29 jaar oud, en uitgerekend van ons eerste kindje op 7 oktober 2023 samen met mijn lieve partner Daan. Daan en ik hebben elkaar in 2014 leren kennen, wat best wel veel drama teweeg heeft gebracht in mijn familie. We zijn inmiddels alweer 9,5 jaar samen en in december 2017 zijn wij verloofd. Mijn Daan heeft zo een lieve schoonfamilie en dat maakt het feit dat ik alle contact met mijn eigen familie heb verbroken een stuk makkelijker. 

Ik heb jaren in de kinderopvang gewerkt, maar helaas in 2021 uitgevallen met een burnout en zware depressie. Ik heb een enorme liefde voor kinderen en vind het zo fijn dat ik met mijn werk altijd de kinderen met een fijn gevoel naar huis kon sturen. 

Helaas door stress, trauma en eerdere omstandigheden dus uitgevallen, en daardoor ook helaas nog steeds klachten.

<-- Zwanger worden -->

Zo'n 4 jaar geleden, toen ik net 25 was, besloot ik om te stoppen met de anticonceptie pil. Ik had 9 jaar lang de pil geslikt en wist dat het een tijdje zou duren voor mijn lichaam al deze stoffen weggewerkt had. Ik las dat het gemiddeld zo een 6 maanden tot 2 jaar zou duren, maar hoopte dat het niet zo lang zou zijn.

Na 2 jaar hoopte ik eigenlijk elke maand wel dat mijn menstruatie uit zou blijven, ondanks dat we niet actief bezig waren om zwanger te raken.

Nadat ik burn-out raakte ben ik veel heen en weer gaan reizen naar mijn schoonouders in het buitenland. Ik voelde mij daar geliefd en omgeven door mijn schoonouders die voor mij wilden zorgen. Ik ben toen tijdens de enkele maanden dat ik dus heen en weer reisde, ook onderzoeken gaan doen in dat land, (als je geld hebt dan kan je daar vrijwel direct afspraken maken om onderzoeken te doen i.p.v. alle wachttijden hier), en uit deze onderzoeken bleek eigenlijk dat mijn lichaam er niet klaar voor was en mijn follikels niet volgroeid waren.

Dat was aan de ene kant een heel goed iets want ik wist waar het probleem lag, en tijdens deze periode was het echt geen goed idee geweest als er een kindje op komst was geweest. Maar aan de andere kant woog het me zwaar want zie je.. het lag toch aan mij.

<--Babyboom-->
Op dat moment was er een enorme babyboom om ons heen, van familie, vrienden, collega's en elke keer moest ik dan een glimlach op mijn gezicht toveren en ik was ook oprecht blij voor hen. Maar eenmaal thuis rolden dan de tranen over mijn wangen. 

Het zwaarste was denk ik het moment dat ik hoorde dat een neef van Daan voor de tweede keer een kindje verwachtten en zij nog geen jaar ervoor hun eerste dochtertje konden verwelkomen. Zoals eerder was/ben ik echt oprecht blij voor hun, want ik gun het hen zo. En toch stond ik thuis weer te huilen omdat het me zo opbrak.

Na dat moment hebben Daan en ik ook een heel open gesprek gehad hoe zwaar het aan me woog en dat ik het zelf ook zo graag wilde. Daan heeft toen wel mijn ogen geopend, voornamelijk met de vraag, "als we nu een kindje zouden verwachten, hoe dan met mijn mentale gezondheid?"

En daar had hij een punt, want ik was er toen echt nog niet ready voor om zo een verantwoordelijkheid erbij te nemen als ik zelf al moeite had om verantwoordelijkheid voor mezelf te hebben, of voor hem, of voor het huis bijvoorbeeld.

In 2022 hebben we veel nieuwe, lieve kindjes om ons heen mogen verwelkomen van onze kring. En ondanks dat men mij nog wel eens vroeg als ik een buikje had (tja, ik sportte niet, ik was niet meer actief en at veel), of ik eindelijk zwanger was, en mij dit soms wel stak, was het gelukkig niet meer zoals voorheen dat ik in huilen zou uitbarsten.

<--Vakantie-->

Omdat Daan zijn eigen bedrijfje was gestart, en het met mijn mentale gezondheid een heel stuk beter ging, besloten wij eind 2022 dan een welverdiende vakantie te nemen naar Zwitserland. We zijn met de auto gegaan, hebben zoveel mooie plekken gezien en ik kon echt weer genieten van het leven. Zelfs mijn angst voor hoogtes "overwonnen" door naar de top van de Schilthorn af te reizen.

Twee weken vlogen voorbij en Daan ging weer aan het werk. Ik ging verder met mijn herstel. Na de twee weken vakantie merkte ik wel dat ik vermoeider was, gekkere dromen had, snel misselijk werd, vaker moest plassen en buikpijn had, maar wijtte dit eigenlijk allemaal aan mijn burnout symptomen op de gekke dromen na.

<--Menstruatie bleef uit-->

Op 31 januari deed ik dan de beslissende test. In de laatste 4 jaar was mijn menstruatie constant, en altijd een dag of twee te vroeg, of ik nou stress had of niet. Dus toen de twee dagen voor mijn menstruatie niets gebeurde, en zelfs de dag van niet, besloot ik een test uit mijn badkamerkastje te pakken (die heb ik ooit gekocht).

Normaal wacht je twee minuten op antwoord, echter kwam bij mij direct het plusje naar voren. Ik was in shock. Ik had yoga die ochtend en wist even totaal niet waar ik het zoeken moest. Dus voor de zekerheid pakte ik het laatste doosje en testte nogmaals met exact dezelfde resultaten.

Ik ben zwanger!

<--Nu-->

Inmiddels ben ik 22 weken zwanger, uitgerekend op 7 oktober 2023 en verwachtten wij een jongetje. Precies wat ik al vanaf het begin al zeg.. hihi wel grappig want dat brengt en houdt mijn voorspellingen op 100% 😂

Daan en ik zijn dolblij met het nieuws, al hadden we beiden dit niet verwacht en kwam het eigenlijk niet zo goed uit nu Daan met zijn bedrijfje is gestart en ik nog midden in mijn herstel zit, maar we hebben dit onverwachte wondertje al zo lief.

Toch ben ik nog hartstikke onzeker door mijn herstel, geven veel dingen me extra stress en merk ik dat ik sneller angstig en paniekerig wordt. We gaan zien waar dit ons allemaal naartoe gaat brengen.

Dankjewel voor het lezen van deze mega lange blog! 🥰❤️