Broeden en bedrust

Na lang twijfelen heb ik dan toch besloten om mijn verhaal op te schrijven. Het is een lange weg geweest, maar ik ben nu op een punt in het verwerkingsproces dat het tijd is. In deze blog neem ik jullie mee in mijn zwangerschap, later zal ik meer vertellen over de gezondheid van Liam. 

Op 12 juli 2019 ben ik getrouwd met de liefste man van de wereld (Berry). Op dat moment had ik net mijn studie afgerond en besloten we dat het een mooi moment was om te kijken of we onze kinderwens konden waarmaken. Al snel werd ik misselijk zonder oorzaak, maar aan een zwangerschap hadden we nog niet gedacht (het was immers nog maar begin september en ik was net een week of 6 gestopt met de pil). Tot ik op 16 september hevige krampen kreeg met veel bloedverlies, al snel kwam het besef dat dit geen ongesteldheid was maar een miskraam. Het was erg lastig om te verwerken dat ik zwanger was en het kindje ook al verloren was, maar onze kinderwens werd des te groter! Gelukkig was het dan al snel weer raak, op 25 oktober 2019 hadden we een positieve zwangerschapstest in handen! Wat waren we gelukkig! De misselijkheid was er inmiddels ook alweer en al snel moest ik stoppen met werken omdat ik niks binnen kon houden. Vanaf de 18e week begon ik me wat beter te voelen, we zijn gaan winkelen en hebben een kinderwagen uitgezocht: het genieten kon gaan beginnen! Bij 19 weken hadden we een pretecho en gaven we een gender reveal feestje, tegen al onze verwachtingen in werd het een jongetje! Wauw! Wat waren we gelukkig! In deze week voelde ik me al wat vreemd, af en toe trok mijn buik wat samen, het was erg licht maar toch voelde het niet helemaal rustig. Volgens de verloskundige moest ik rustig aan blijven doen, waarschijnlijk had mijn lichaam nog even wat tijd nodig om aan te sterken van het moeilijke begin van de zwangerschap. 

Toch zat het me niet lekker, op 14 februari was mijn man thuis om met de babykamer bezig te gaan. We besloten een stukje te gaan wandelen met de hond, en tijdens de wandeling kreeg ik steeds een soort rare steken in mijn buik. Weer heel licht, maar toch een vervelend gevoel. Later die dag kwam mijn moeder om me op te halen om naar de fysio te gaan (we revalideerden samen na een auto-ongeluk), toen we even naar boven liepen om in de babykamer te kijken kreeg ik een vervelende kramp in mijn buik en moest ik even gaan zitten. Mama en Berry zeiden dat ik misschien toch de verloskundige maar even moest bellen, voor de zekerheid. Omdat ik de week daarvoor ook al eens gebeld had en de klachten erger leken te worden, vond de verloskundige dat ik toch maar even langs moest komen. Ze deed een aantal checks en alles zag er helemaal goed uit, waarschijnlijk was het bandenpijn omdat mijn buik nu toch echt begon te groeien. Als we het helemaal zeker wilde weten, zou ze een inwendig onderzoek moeten doen. Ik was gerust gesteld en klaar om naar huis te gaan, maar Berry zei: “Marchien, ik ken je langer dan vandaag, zodra je thuis bent beginnen de zorgen weer. Misschien moet je toch het onderzoek maar doen, hoe vervelend dat ook is.” Mijn gevoel zei dat hij gelijk had, ik moest het toch maar doen. De verloskundige legde uit wat ze ging doen, en zodra ze aan het onderzoek begonnen was betrok haar gezicht. Ze stopte meteen het onderzoek en vertelde dat de baarmoedermond zacht aanvoelde en dat het open begon te staan. Ze stopte meteen met het onderzoek, omdat dat anders de ontsluiting nog meer zou kunnen stimuleren. Ze zei dat ze direct het ziekenhuis ging bellen en dat ik me aan mocht kleden. Aangeslagen volgden we haar naar de receptie, waar ze het gesprek met de gynaecoloog aan het afronden was. Omdat ik nog maar 20 weken zwanger was, en het kindje dus niet levensvatbaar, was er niets wat ze voor ons konden doen. Het enige wat ik kon doen was naar huis gaan, op bed gaan liggen en hopen dat de weeën (want dat waren het dus!) zouden stoppen. Of zoals de verloskundige zei: je moet gaan broeden, Marchien! Mocht het wel doorzetten, dan moest ik bellen en zouden we in het ziekenhuis gaan bevallen van een kindje dat het niet zou gaan overleven. Ik stortte terplekke in: wat gebeurt er? Gaan we het kindje verliezen? Maar waarom dan? Wat is er mis? Ik voel hem schoppen?! 

Eenmaal thuisgekomen heb ik meteen mijn moeder gebeld, ze had me gevraagd te laten weten hoe het ging bij de verloskundige. Ik stortte weer in toen ik haar vertelde dat ik weeën had. Ze kwam er meteen aan en samen met Berry hebben ze meteen een bed in de woonkamer geregeld. 

De eerste dagen heb ik veel gehuild, zouden we het kindje gaan verliezen? Dit mooie gezonde, druk trappelende jongetje? Maar na twee dagen ging de knop om: ik ga dit kindje binnen houden! Hele dagen lag ik op bed, ik ging alleen naar de wc en even kort onder de douche op een douchestoel. Iedere ochtend voordat Berry naar zijn werk ging legde hij eten en drinken voor me klaar (de held) en familie en vrienden kwamen de hond uitlaten en mij gezelschap houden. Steeds als ik onrust in mijn buik voelde, belde ik de verloskundige en kwam ze eraan om me gerust te stellen. De weeën kwamen en gingen, maar zetten gelukkig niet door.

We spraken af dat de verloskundige iedere twee weken langs zou komen om de baarmoedermond te checken. Bij de derde controle (6 weken na 14 februari) was ze voorzichtig positief: de baarmoedermond voelde steviger en was weer gesloten! Ze durfde nu te vertellen dat ze dit nog nooit mee had gemaakt bij 20 weken zwangerschap en dat ze vreesde dat we het kindje gingen verliezen. Controle na controle waren we steeds positiever, we haalden de grens van levensvatbaarheid en met iedere dag werden zijn overlevingskansen groter! Vanaf 30 weken waren we regelmatig in het ziekenhuis te vinden vanwege minder leven voelen, doordat ik altijd op bed lag voelde ik elk schopje. Het was een druk meneertje in de buik en als hij dan een dagje rustig was, brak bij mij het zweet uit! Gelukkig was alles steeds goed. 

En toen bereikten we de magische grens van 37 weken! Wie had dit gedacht?! 17 weken lang op bed gelegen, maar het was gelukt! Op de dag dat ik 37 weken zwanger was gingen we naar de babywinkels, eindelijk shoppen! Natuurlijk kon ik dit maar kort volhouden, ik was helemaal niet gewend om met zo’n grote buik rond te lopen. 

De weeën begonnen vrijwel meteen toen ik meer in beweging kwam, maar nu mocht het! Kom maar kleintje, nu mag je komen! 

In mijn volgende blog vertel ik meer over de bevalling en de eerste weken na de bevalling.