Broeden

Het was februari 2015 en ik was voor de tweede keer zwanger. Lien was anderhalf en ik was alweer 20 weken zwanger van onze tweeling. Waar ik bij Lien doorwerkte tot week 36 met lichte tegenzin op mijn brommer stapte van Zaandam naar Amsterdam (ik had nog geen auto rijbewijs en het openbaar vervoer was minder comfortabel. Had ik bij deze bijzondere zwangerschap veel meer moeite om te blijven werken. Omdat de jongens de placenta deelde moest ik iedere twee weken op controle komen. Groeide ze goed en was er geen sprake van TTTS (een bloedtransfusie aandoening die bij dit type zwangerschap voorkomt en levensgevaarlijk is voor de kindjes in je buik). Door de controles bij het VUmc spraken we al langer over rustiger aan doen en misschien eerder met verlof, hetgeen niet raar is bij een tweeling zwangerschap. Ik had al langer de keuze gemaakt na mijn tweede kindje te zullen stoppen bij mijn toenmalige baan aan boekontwerpster om na mijn verlof mijn eigen grafisch ontwerpbureau te beginnen. Ik wilde het netjes afronden tijdens mijn laatste weken in loondienst en had nog ongeveer 2 weken nodig het boekproject waar ik toen aan werkte af te ronden,. helaas kreeg ik die kans niet. De signalen vanuit het ziekenhuis nam ik niet genoeg te harte door rustig aan te doen en ik kreeg een lesje nederigheid ik werd opgenomen in het ziekenhuis bij week 22. De gynaecoloog aan mijn bed vertelde, als je jongens nu worden geboren kunnen we niets voor je doen. Het was duidelijk dit is serieus. Het lange broeden was begonnen...

Wat was er aan de hand, mijn baarmoedermond was al aan het verstrijken dus de uitgang was heel kwetsbaar. Door de druk op de uitgang te verlichten kon ik een vroeggeboorte voorkomen. Ik moest dus gaan liggen om de druk eraf te houden. De eerste dag in het ziekenhuis werd duidelijk hoe serieus het was en dat rustig blijven de enige optie was. Na een nacht in het ziekenhuis mocht ik het broeden thuis verder afmaken. Het was februari en ik lag in bed, hele dagen in bed. Nu ben ik echt een doener dus daar lag ik op mijn zij. Mijn hoofd vol met watten dus lezen was geen optie. Netflix dan maar, na 5 films en een poging te kijken naar Breaking Bad (veel te geweldig voor mij) heb ik het Netflix account maar weer stop gezet. Ik ging breien, dagen breien. Ik breide me door de dagen heen. En ik zocht naar houvast. Mijn jongens mochten nog niet geboren worden het was immers week 22. Dus zette ik het ijkpunt op week 24. Dan zouden ze levensvatbaar zijn en ik ging mij inlezen over extreem premature baby's. Waar moesten we ons op voorbereiden. Ik las er alles over wat los en vast zat. En las over de ongelofelijk onzekere periode waar veel ouders mee worstelen. De dagen kropen voorbij. Wat kun je doen vanuit je bed. Heel veel nadenken en als je niet oppast wordt je gek.

Omarm de tijd

Waar ik met zovele altijd tijd tekort had, had ik nu ineens tijd teveel. En dit moest ik gaan omarmen en mentaal de baas blijven. Want behalve een gezond lichaam stilleggen is er ook de onzekerheid over het verloop van de zwangerschap en de afloop ervan. Er was 1 droomscenario en dat was dat de jongens op 8 juni zouden worden geboren na een zwangerschap van 37 weken, langer dan 37 werd mij afgeraden in het ziekenhuis. Maar vanaf week 22 tot week 37 is 15 weken, dat is 3,5 maand. Hoe dan. Ik zat in mijn eigen persoonlijke lock down, alleen draaide de hele wereld door en lag ik te wachten. 

Mijn peutertje Lien kon ik niet verzorgen. Op de dagen dat ze niet naar de kinderopvang ging en mijn man niet vrij was, brachten we haar naar opa en oma. We hadden het geluk dat ze ons wilde bijstaan en dat we op deze manier konden zorgen dat Lien naast ons niet teveel verschillende gezichten zag en we niet bij veel verschillende huizen hoefde onder te brengen. Ze kwam uit de opvang natuurlijk wel bij mij op bed spelen en ik las haar voor, maar daarmee was dan ook alles wel gezegd. 

Week 24

De dagen verstreken en we haalde week 24. Met gelijk het volgende ijkpunt op week 28 want bij 24 weken was alles nog zo precair Wat waren de overlevingskansen met iedere extra week. Ik bleef erover lezen en was blij met iedere dag dat de jongens nog niet geboren werden. Gelukkig was er ook geen aanleiding voor behalve de harde buiken. Waar ik bij Lien trots rondliep en zo vaak liefdevol over mijn buik aaide, mocht ik dat niet doen tijdens deze zwangerschap. Ik heb eigenlijk niet gevraagd wat daar de exacte reden voor was. Dat het de bevalling zou kunnen versnellen of dat ik mij misschien minder zou gaan hechten. Want ook daar was ik mee bezig. Stel dat het allemaal mis zou gaan kon ik mij maar beter nog niet teveel verheugen op iets dat misschien wel niet zou gaan gebeuren. Dit is na 5 jaar nog steeds lastig om op te schrijven, zonder drogen ogen. 

Maar we moeten door want nog 13 weken te gaan. Ik kreeg een plug om de boel benden wat meer stevigheid te bieden. Er werd dus een ronde band om de baarmoedermond geplaatst. Een kleine ingreep, maar toch vond ik het spannend, wat nu als door het gerommel er iets in gang zou worden gezet. Gelukkig bleef alles rustig en voelde het stabieler. De jongens groeide als eenlingen, dus geen zorgen over hun. Zolang ik mij koest hield ging alles goed.

Boodschappenlijst

De dagen bleven voorbij kruipen en ik had ondertussen een guilty pleasure gevonden op youtube, Jon en Kate plus 8. Voor wie het niet kent, Jon en Kate kregen een tweeling om daarna een zesling te krijgen. Het programma volgt het gezin inclusief de militaire operatie die het moet zijn zo'n gezin te managen. Dus als het me soms aanvloog om straks een gezin met 3 kinderen te runnen keek ik naar Kate, hoe ze verjaardagspartijtjes organiseerde, boodschappen deed en broodtrommels klaarmaakte in de ochtend. Ik ging nadenken over hoe ik tijd en geld kon besparen in ons huishouden. En zo ontstond de uberboodschappenlijst en ik kan je vertellen na 5 jaar gebruiken we hem nog steeds. Het idee was namelijk, dat je zo vaak dezelfde houdbare dingen koopt in de week en dat je favoriete gerechten hebt die om de zoveel weken voorbij komen. Wat nu als ik beide eens uitschrijf. Zodat we minder vaak hoeven na te denken over wat te koken en dat we maar 1 keer in de maand grote boodschappen hoeven te doen en dat we dan groot kunnen inslaan bij de Lidl en daarnaast iedere week de verse producten op de markt of de supermarkt.

Met de boodschappenlijst op mijn nachtkastje zag ik het van winter lente worden. De kale takken kregen blaadjes en het zonnetje werd voorzichtig warmer. We haalde week 28 en zette een nieuw ijkpunt op week 32. De overlevingskansen werden groter, maar nu nog steeds zouden de jongens veel te vroeg geboren worden. De gynaecoloog bond er geen doekjes om we mochten blij zijn als we de 34 weken zouden halen. De dagen bleven voorbij kruipen. In de tussentijd werd mijn buik dikker en werden mijn benen dunner. Grote delen van de dag lag ik op mijn zij en deed ik dutjes, keek ik tv, las ik over tweelingen en over premature kindjes. Om ervoor te zorgen dat ik geen trombose zou krijgen mocht ik uiteraard wel af en toe uit bed. Zoals de gynaecoloog het omschreef, je mag lichte klusjes in huis doen, zoals bijvoorbeeld de planten water geven, maar daar moet je dan wel de hele dag over doen. En eigenlijk voelde ik heel duidelijk aan mijn lichaam dat ik weer moest gaan liggen. Het ritje naar het ziekenhuis vanaf Zaandam naar Amsterdam was eigenlijk al te lang. In de wachtkamer van het VUmc lag ik daarom ook op de stoelen inplaats van zittend te wachten. En zat ik in een rolstoel vanaf de auto naar de wachtkamer.

Zwangerschapssuiker

Mijn enige uitjes waren dus ook naar het ziekenhuis. Had ik even mazzel dat ik getest moest worden op zwangerschapssuiker. Omdat Lien 9,5 pond was bij de geboorte en de jongens groeide als eenlingen was daar wel reden toe het te onderzoeken. Dus naar het ziekenhuis. Je krijgt dan een heel vies drankje dat je heel snel moet opdrinken (als je ervan moet overgeven krijg je nog een keer dezelfde hoeveelheid) en dan moet je 2 uur wachten. We hadden nog gevraagd of het mogelijk was ergens in een bed te gaan liggen, dit was helaas niet mogelijk dus ze verwezen me naar een rustiger plekje in het ziekenhuis waar ik kon liggen op een soort van bankje. Na de eerste test kwam een tweede test een week later want ze bleken negatief, geen zwangerschapssuiker wel mega grote baby. 

Borstvoeding

De verveling bleef en het overeind houden van mijn mentale gezondheid namen we serieus. Met hormonen en alle onzekerheden en het missen van Lien natuurlijk niet gek. Maar met het aanbreken van week 32 werden de overlevingskansen van de jongens buiten de baarmoeder ook steeds groter. Dat betekende dat ik mij kon gaan bezighouden met de komst van de jongens. Mijn man legde een bamboevloer in de woonkamer. Onze slaapkamer werd gesplitst zodat we 3 slaapkamer hadden boven (dag mooie grote kamer). Lien heb ik borstvoeding gegeven tot ik weer zwanger bleek en mijn melkstroom stagneerde. Lien en ik genoten beide van het voeden en ik was dus voornemend ook mijn jongens borstvoeding te gaan geven. Ik begon me te verdiepen in borstvoeding geven aan tweelingen en kocht een Medela Freestyle, de Ferrari onder de kolfapparaten en een soort voedingstafel (wel zacht) waar de jongens op konden liggen, zodat ik ze tegelijk kon voeden. Meer en meer durfde ik dromen over een goede afloop.

Harde buiken

En toen werd ik onrustig tijdens week 33 en werden mijn harde buiken heftiger. Waar je bij een eenling zwangerschap vaak gerust gesteld wordt weet je dat je bij ons geval toch op controle mag komen, het zekere voor het onzekere. Het was zes uur 's avonds en we belde naar het ziekenhuis. Kom maar gelijk, dus Lien achterin de auto en naar het ziekenhuis. Mijn harde buiken werden heftigere en ik raakte in paniek. Hoewel we al zover gekomen waren, was 33 weken echt nog veel te vroeg. Ik begon te hyperventileren en de verloskundige zag dat als een teken dat de bevalling was begonnen. Er kwam een gynaecoloog bij en ik werd aan snoeren gelegd om mij te kunnen monitoren. Toen werd zichtbaar dat het vals alarm was. In combinatie met bloedverlies moest ik wel in het ziekenhuis ter observatie. Ik kreeg natte handdoeken op mijn buik om de harde buiken te laten af zwakken en mijn man nam Lien weer mee naar huis om tien uur in de avond. Na een nachtje observatie mocht ik weer naar huis.

We haalde de 34 weken en daarmee ook een rolstoel in huis. Ik durfde kleine uitstapjes te maken. Denk aan samen een ijsje eten. en Ik ging samen met Lien een weekend naar opa en oma. De rit ernaar toe duurt een uur. Eigenlijk te lang. Dus met de stoel zo plat mogelijk en een tussenstop bij mijn schoonzus halverwege had ik voor het weekend Lien om mij heen en een ander uitzicht. Mijn man maakte het huis af, schilderde de nieuwe tussenmuur en richte de babykamer in. Van de kinderopvang konden we een baby stapelbed overnemen, met van die hekjes ervoor. Het is niet gek dat mijn man en ik nog steeds 's ochtends zeggen, doe jij de hekken open? Ze slapen ondertussen in hun eigen bed in hun eigen slaapkamer. 

Naar zee

Week 34 werd week 35 en zo bleef het rustig de grootste doemscenario's lieten we achter ons en we maakte ons op voor de bevalling. Een vluchttas stond al vanaf het begin klaar, die werd nog even nagekeken. Ik ging zelfs naar de kapper in de laatste weken. In week 36 werd de plug verwijderd en het bleef rustig. Op zondag 7 juni reden we naar Wijk aan Zee en zat ik op het terras te genieten van mijn zwangerschap, te genieten van de rust die er nog was, te genieten van de jongetjes in mijn buik en keek ik naar het rustige tafereel van mijn man die met ons kleine peutertje naar de vloedlijn liep.

Van alle scenario's was er eentje waar ik mij aan vast bleef houden en dat was dat de jongens op 8 juni werden geboren en dat we dezelfde dag met zijn vijven thuis zouden slapen. Mijn bevallingsverhaal bewaar ik voor een volgende keer, maar zoals ik schreef zo geschiedde. Op maandag 8 juni werden Huub en Otto geboren met een natuurlijke bevalling. Beide iets boven de 3 kilo per stuk en 's avond om half 9 waren we weer thuis, voor altijd met z'n vijven.