Boysmom

*Disclamer; met mijn blog wil ik niemand verdriet doen. Mocht je problemen hebben met fertiliteit of bijv. een kindje hebben die ziek is, dan snap ik dat deze tekst je kan raken. Want natuurlijk moet je allang blij zijn, als je een gezond kindje mag krijgen.

Ik deel mijn gevoelens omtrent gender disappointment, omdat dit best vaak voor komt, maar er een taboe op ligt.

———

Aan het begin van onze relatie, startte ik met plus 1. Daarmee bedoel ik; mijn man had al een zoon uit zijn vorige relatie. Een lief jongetje van net zes, waarmee het super goed klikte. 

We waren nog niet zo heel lang bij elkaar, maar we hadden al snel besloten dat we voor een kindje wilden gaan. “Het zal toch wel niet zo snel raak zijn”, dachten we naïef. Twee maanden later was ik zwanger.

Kleine back story; ik kom uit een gezin met alleen mijn moeder en mijn zusje. Met mijn vader heb ik nooit écht een relatie gehad, dus ik kom uit een hecht vrouwennest. Als ik mezelf als moeder zag, was dat dan ook absoluut met een meisje. Van jongs af aan speelde ik met barbies en poppen en fantaseerde ik er druk oplos, hoe ik het haar van mijn dochter invlocht en haar kleertjes uitzocht.

Omdat mijn man al een zoon had, leek het hem ook geweldig om een dochter te krijgen en natuurlijk, laten we voorop stellen, dat het, al dan niet het belangrijkste is, dat het kindje gezond is. Er heerst zo’n taboe op gender disappointment (teleurstelling van het geslacht dat je krijgt). Maar laten we eerlijk wezen; we wilden allebei een dochter. 

Daar stonden we dan. Onze genderrevealparty. Omdat dat leuk is. Funfact; ik haar verassingen, dus hoe ik met een gendderrevealparty heb kunnen instemmen, weet niemand! 

Blauwe confetti vloog door de lucht. Onze families en vrienden keken naar ons en ik voelde de tranen in mijn ogen branden.. 

Een jongen! Er groeide een jongetje in mijn buik! Hoe dan? De tranen kwamen, en gelukkig waren we met onze naasten. Het was oke, maar ik voelde mij even niet oke. Het heeft een middagje geduurd en daarna kon ik mijn gevoel gelukkig bijstellen. Het was gezond en we kregen een zoon! 

—

Negen maanden na de geboorte van mijn eerste zoon, raakte ik weer zwanger. “Het zal toch wel niet zo snel raak zijn.” Twee weken later had ik een positieve test. Dit maal geen genderrevealparty, maar gewoon met zijn tweeën het geslacht horen tijdens een pretecho. We waren gespannen, want de wens voor een meisje was nog steeds aanwezig, al dan niet nóg meer aanwezig. Maar zodra ze bij het geslacht in de buurt kwam, zag ik het gelijk. Voordat zij het kon zeggen, zei ik het al; “Een lulletje!!.” “Uh, ja even kijken, dat klopt. Een lulletje! Het is een jongetje.” En daar op het bed kwamen de tranen. Ik huilde, maar het was oke. Na een uurtje had ik mijn gevoel bijgesteld. Schijnbaar was ik een boysmom! Tijdens een barbecue met onze families hebben wij het geslacht bekend gemaakt en het was meer dan oke!

Het moment dat mijn tweede zoon geboren werd, was ik gelijk verliefd. Ik had mijn droombevalling gehad, ik was voor de tweede keer moeder en het klopte. Ik besloot, dat als ik ooit nog een keer zwanger zou raken, ik mij dit moment zou herinneren. Want het maakte mij allemaal niks meer uit, zodra ik het kleine hummeltje in mijn armen had, was het goed! Een jongen of een meisje, het was goed! 

—

Fast forward naar nu. Ik ben zwanger van een verassingsbaby. Dit keer was het niet; “Het zal wel even duren.” Dit keer waren we, laten we het zo zeggen; roekeloos. Het was dus even schrikken. Vooral omdat onze jongste een zorgen kindje is en sonde voeding krijgt (hier zal ik nog een blog over schrijven). Dit kost heel veel tijd en energie. Daarnaast zit mijn man bij defensie en zou net een opleiding van negen maanden gaan volgen. Dit houdt in dat hij vijf dagen in de week van huis is. Maargoed we kunnen hoog of laag springen. Ik ben zwanger, het is tot dusver helemaal gezond en meer dan welkom.

Maar dan heerst nu natuurlijk de grote vraag; blijf ik een boysmom of krijgen wij als kers op de taart toch een meisje?!. In onze omgeving zegt iedereen; “Ik hoop dat het nu wel een meisje wordt.” Je zult je echt verbazen, hoeveel mensen dit zeggen! En het gekke is, de wens voor een dochter is er nog steeds. Maar dit keer staat voor mij de gezondheid voorop. Meer dan bij de  vorige zwangerschappen. Daar was ik vrij nuchter (en naïef) en ging ik er gewoon vanuit dat ik na negen maanden een gezonde baby zou krijgen. 

In mijn directe omgeving hebben drie vriendinnen moeten dealen met miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen en vroeg geboortes. Daar ben ik behoorlijk van geschrokken. Het was opeens geen ver-van-mijn-bed-show meer. Daarbij had ik al twee gezonde baby’s gekregen, dus zou dit ook goed gaan? En buiten dit alles, durf ik misschien ook gewoon niet meer te hopen. Na twee jongens, weet ik; het komt zoals het komt. En dat is goed.

—

Ik ben nu ruim 14+ weken zwanger. Afgelopen week hebben mijn man en ik de pretecho gehad, dus wij weten het inmiddels. Wat het wordt laat ik nog even achterwege (flauw, i know), maar wij gaan het nieuws tijdens Sinterklaas delen met onze families. En daarna delen we het met de rest van de wereld. 

Wat denk jij? Blijf ik een forever boysmom of komt er een klein meisje bij? Ik ben ook benieuwd of jij last van had genderdisappointment.. En hoe ging jij daar mee om?

Liefs 🌸