Bloedverlies bij 12+5 weken

De vorige keer ben ik geëindigd bij de eerste (vroege) echo die wij kregen bij 6 weken en 5 dagen. Alles was in orde en gelukkig klopte er een ieniemienie hartje!

Na de eerste echo verliep alles zonder problemen. Ik voelde me goed en had helemaal geen last van misselijkheid. Ik was wel erg moe, maar dat was dan ook alles waar ik last van had. Natuurlijk bleef ik elke echo erg spannend vinden en was ik erg bang dat er toch iets mis zou gaan.

We hadden ongeveer elke 2 weken een echo. Sommige mensen vinden dat misschien overdreven. Maar door ons jarenlange traject en de onzekerheid die hiermee gepaard ging vond ik dat erg fijn en het stelde me gerust. De verloskundige snapte dit helemaal en stond er dan ook achter dat we het zo deden. Bij de echo van 10 weken en 5 dagen hebben we voor het eerst het hartje gehoord. Dat was echt een onbeschrijflijk gevoel. Ik kon nog steeds niet geloven dat het geluid van het hartje echt uit mijn buik kwam en dat daar echt een klein mensje aan het groeien was. Het was elke keer weer een feest als we ons kindje konden zien. Ik vond het erg indrukwekkend hoe snel het van een wormpje veranderde in een klein mensje, en hoe dat mensje steeds meer op een echt kindje begon te lijken.

Nadat we de echo bij 10+5 weken gehad hadden (dit was onze derde echo) en ook daar alles goed was durfde ik eindelijk een beetje te ontspannen. De baby lag qua groei nog steeds een aantal dagen achter, maar dat verschil werd niet groter en het groeide goed. Dus dit was absoluut niks om ons zorgen over te maken. Op de dag dat ik 12 weken zwanger was durfde ik dan ook eindelijk wat spulletjes te kopen. Geen dure spullen, daar wachtte ik toch liever nog even mee tot na de 20 weken echo. Maar van een oud collega namen we al een aantal dingetjes over zoals een badje, baby nestje, voedingskussen, babygym, dat soort dingen. Daar had ik me stiekem toch al een aantal weken op verheugd, maar moest van mezelf wachten totdat ik de 12 weken gepasseerd was.

Omdat ik er langzaam ook wat meer vertrouwen in begon te krijgen hadden we afgesproken om na de echo bij 10+5 4 weken tussen de echo's te laten en met 14 weken weer een echo te doen. Met 16 weken zouden we dan ook weer komen voor een geslachtsbepaling. Mijn man en ik wilden allebei graag weten wat het werd, en wisten al dat we dit niet voor ons zouden kunnen houden. We konden niet wachten om dit te delen met vrienden en familie. Voor ons maakte dit de voorpret des te leuker. Op 10 december kreeg ik telefoon dat de NIPT (zonder nevenbevindingen) goed was, dus dat was ook weer een zorg minder.

Op vrijdag 11 december 2020, ik was toen 12 weken en 4 dagen zwanger, had ik avonddienst. Ik werk in de ouderenzorg en werk dus wisseldiensten. Toen ik rond een uur of 20 naar het toilet ging zag ik dat ik een beetje bloed verloren was. Het was niet helder rood, dus waarschijnlijk oud bloed, maar ik schrok toch. Ik had geen buikkramp of iets dergelijks, maar besloot toch even naar de verloskundige te bellen. Gelukkig stelde ze me meteen gerust en gaf aan dat het waarschijnlijk niks was. Maar voor de zekerheid mochten we de volgende ochtend even langskomen voor een echo om te kijken of alles goed was en of ze kon zien waar het vandaan kwam. Zoals jullie in een eerdere post hebben kunnen lezen gebruikte ik bloedverdunners i.v.m. een bloedstollingsafwijking. Dus als er ergens een adertje gesprongen was kon het al gauw wat meer bloeden dan normaal.

Die nacht heb ik niet veel geslapen. Ik maakte me toch zorgen en kon niet wachten tot de volgende ochtend. Gelukkig hadden we om 10.15 al de afspraak en hoefden we dus niet de hele dag in spanning te wachten. Gelukkig bleek tijdens de echo dat alles helemaal goed was en de kleine was lekker aan het bewegen. Waar het bloed vandaan kon zijn gekomen kon ze niet meer zien. Wel vroeg ze ons of we wilden weten wat het werd, ze had namelijk al een vermoeden. Hier zei ik geen nee tegen natuurlijk! Ze gaf aan dat ze voor 75% zeker was dat het een jongetje was. Het was vroeg met 12+5 weken, maar ze dacht het toch echt duidelijk te zien. Ze hield nog een slag om de arm, dus we moesten voor de zekerheid toch afwachten tot de geslachtsbepaling. Maar dit was natuurlijk wel een leuke bijkomstigheid van een echo die eigenlijk niet gepland was en voor toch wel wat spanning gezorgd had.

Ook de volgende echo met 14 weken en 2 dagen op 23-12-2020 was helemaal goed. Dat was toch wel fijn zo voor de feestdagen. De baby lag er nu niet goed voor om het geslacht te zien. Dus op naar de geslachtsbepaling op 9 januari 2021!