Bloedverlies…

Wanneer je een kinderwens hebt en probeert zwanger te worden zijn die weken van wachten of je menstruatie uit zal blijven of niet killing. Dat zullen heel veel vrouwen kunnen bevestigen. Je bent zo nieuwsgierig en hoopt zo erg dat het gelukt is… Een aantal dagen voor mijn menstruatie zou moeten beginnen kreeg ik ontzettend pijnlijke borsten, dit kende ik helemaal niet van mijn eerste zwangerschap. Bang om mezelf iets wijs te maken heb ik er maar niet te veel aandacht aan geschonken. Maar eigenlijk kon ik er gewoon niet omheen. Toen mijn menstruatie uitbleef heb ik op dag drie een test gedaan, die was positief. Wat een geluk, we waren zo intens blij. We verwachten weer een kindje, ons geluk kon niet op. De dag van de positieve test zagen we onze naaste familie en we besloten het meteen die dag aan iedereen te vertellen. Nu hadden we iedereen bij elkaar en “als het mis gaat willen we het ook kunnen delen”. Achteraf voelen deze woorden alsof we het kwaad op ons af hebben geroepen.

Bij ieder toiletbezoek check ik mn ondergoed; geen bloed? Oké, dan is het goed. Ik weet nog dat ik dit bij mijn eerste zwangerschap ook dacht, letterlijk bij ieder toiletbezoekje. Ook nu kwamen steeds weer diezelfde gedachten als ik naar het toilet ging. Geen bloed? Nee, alles is nog goed. Gelukkig!

Tot die ene middag… Ik was op het werk en zag tijdens een toiletbezoek licht bloed in mn ondergoed “Nee, dit is niet goed”. Toiletpapier checken bij het afvegen; licht roze bloedverlies “ohnee kak, dit hoort niet”. Het was al na half 6 voor ik naar huis ging en dus kon ik de verloskundige niet meer bellen. En om nou het spoednummer te bellen vond ik ook wat overdreven.

Het licht roze bloedverlies bleef die avond bestaan tijdens het afvegen, verder was er geen nieuw bloedverlies. De volgende ochtend was het licht roze bloedverlies veranderd in bruinig bloedverlies en viel het me op dat ik ook wat bruinige vlokjes in mijn urine zag. Om 08.30 uur meteen de verloskundige gebeld. Ondanks dat zij aangaf dat het op dat moment nog alle kanten op kon voelde het voor mij absoluut niet goed. “Dit hoort niet, dit ken ik niet, het voelt niet oké”.

Die dag veranderde er weinig totdat we savonds onze zoon op bed hadden gelegd en hadden gedouched. Ik ging naar het toilet en bij het afvegen was er nu overduidelijk helder rood bloedverlies, “foute boel, kutzooi”. Die nacht zette het bloedverlies flink door en de volgende dag verloor ik ook flinke stolsels.

Fikse krampen zoals je vaak hoort bij een miskraam, heb ik niet gehad. Mijn buik was gewoon constant aan het rommelen, maar niet super pijnlijk. Wel had ik onwijze last van mn benen, het leek alsof er helemaal geen kracht meer in mn benen zat. Alsof het spaghetti slierten waren waar ik zo doorheen kon zakken.

Naast de lichamelijke klachten zat het verdriet voornamelijk in mijn hoofd. Waarom gebeurd dit? Wat is er mis gegaan? Dit kindje was zo ontzettend gewenst en welkom, waarom mocht het niet zo zijn? Ik weet van mezelf dat ik mezelf met dit soort hersenspinsels helemaal gek kan maken en dus probeerde ik mezelf iedere keer af te kappen. “Dit is de natuur, ik kan hier niets aan doen.“

We besloten ook meteen om er eerlijk over te zijn naar iedereen. Ik wilde het absoluut niet in de doofpot stoppen of één of ander lulverhaal ophangen waarom we ergens niet naar toe konden of waarom ik bijvoorbeeld niet kon werken.

Er lijkt een behoorlijke taboe te rusten op het open en eerlijk vertellen over een miskraam en dat is zoooo niet oké.

Een miskraam krijgen doet ontzettend veel pijn, ook al is het nog zo pril. Ieder mens gaat hier op een andere manier mee om en verwerkt het op een eigen manier en alles is daarin goed.

Dit verlies een plekje geven zal tijd nodig hebben, maar we hopen dat ons ooit nog een gezonde zwangerschap gegund zal zijn.