Bloedingen tijdens zwangerschap (deel 1)

We gaan er voor we willen een 2e kindje! Sophie gaat grote zus worden. Wat waren we blij toen de test positief bleek te zijn. Maar ergens in mijn achterhoofd voelde het raar.. ik had dag in dag uit buikpijn dus we besloten om met 8 week de eerste echo te plannen. Wat een spanning die dag of alles wel goed zou zijn. Maar op de echo was gelukkig alles helemaal goed. Nu kon het genieten eindelijk beginnen!

Maar de buikpijn bleef maar aan.. en toen begon de ellende.. met 14 week de eerste bloeding. Volgens de verloskundige lag de placenta voor de uitgang dus hup door naar het ziekenhuis maar daar bleek al snel dat de placenta niet voor de uitgang lag. Maar wat was dan wel het probleem? Dagen gingen voorbij er werd besloten dat ik onder controle bij de gynaecoloog kwam. Bij iedere heftige bloeding moest ik bellen en langs komen voor een echo dit was ongeveer 1 of 2 keer per week. Maar de spanning bleef want voor 24 week kunnen ze helaas niks doen. Wat waren we blij toen we eindelijk de 24 week gehaald hadden! Vanaf toen kwam ik onder controle in het UMCG want een vroeggeboorte was een reële kans. Iedere week kwamen we op controle en vaak nog wel een keer omdat er een heftige bloeding was. Vanaf week 26 werd het steeds heftiger het bloed liep soms langs mijn benen naar beneden. De gynaecoloog raden ons aan om tot de bevalling in het ziekenhuis te blijven ter observatie. Maar wat een moeilijke keuze was dat met nog een meisje van 3 jaar oud thuis. Bij week 27 had ik zo’n heftige bloeding dat ik besloten had om in het ziekenhuis te blijven. Wat was dat een goede keuze.. toen ik 28 week zwanger was braken de vliezen er zat een klein scheurtje in. De eerste longrijping prik voor baby werd gegeven en 24uur later de 2e. Maar gelukkig wonder boven wonder blijft de baby het goed doen. Inmiddels heb ik mijn plekje in het ziekenhuis helemaal gevonden lekker in het hoekje op een groepskamer met nog 3 bedden. Ik kreeg dagelijks super veel kaarten! Uiteindelijk meer dan 100!!

Dagen kropen voorbij met heel veel onderzoeken maar niemand wist precies wat er aan de hand was.. er kwamen en gingen veel vrouwen op de kamer. Wat vaak erg gezellig was en af en toe wat gesnurk haha. We hebben de 32 week gehaald! Wat een mijlpaal, dus we worden overgeplaatst naar het martiniziekenhuis hier word ik in de ambulance naar toe gebracht. Daar krijg ik helemaal achter in de gang een eigen kamertje. Na een gesprek met de gynaecoloog word er besloten om in te gaan leiden met 35 week wat een opluchting was dat! Eindelijk aftellen tenzij hij eerder besluit te komen natuurlijk. De bloedingen komen vaker en heftiger de spanning word steeds groter..