Bloederig vruchtwater - vruchtwaterpunctie

11 maart was het zo ver.. de vruchtwaterpunctie. Ik weet nog zo goed hoe zenuwachtig ik was. Ik had in de tussentijd nogal wat te voortduren gehad. Ik kreeg meerdere bloedingen, waardoor alles ook nog uitgesteld moest worden. Ze durfde het niet aan om de punctie eerder te doen. Gelukkig waren de bloedingen onschuldig. Mijn placenta zat voor de ingang waardoor er bloedingen waren ontstaan. De punctie werd gedaan door 2 gynaecologen en 1 assistent. Er werd een echo apparaat op mijn buik gezet. “Kijk maar naar je kindje en probeer niet naar je buik te kijken”. Tranen sprongen in mijn ogen toen de naald naar binnen werd gebracht. De pijn viel mee, maar het idee dat iemand met een grote naald in jouw buik prikt is zo onmenselijk. Een gevoel van bescherming naar mijn kind overheerste en ik raakte lichtelijk in paniek. De naald was moeilijk zichtbaar op de echo waardoor ze besloten een andere naald te gebruiken. Helaas betekende dit dat ze nog een keer moesten prikken. Normaal duurt een punctie 15 min, maar omdat het zo lastig ging lag ik daar inmiddels al een half uur in spanning. De tweede keer ging wel goed en ze zogen het vruchtwater op. Ik hoorde een arts roepen dat het vruchtwater vol met bloed zit. Ik kijk naar het buisje waar het vruchtwater in zit en de kleur is zo donker dat je er amper door heen kan kijken. Ik bleef maar hardop vragen wat dit betekende en of dit ernstig is. “Ik moet mij nu even focussen mevrouw.. we gaan het zo uitleggen “. Hierdoor raakte ik nog meer in paniek. 

Toen de punctie klaar was werd ik in een kamer geroepen door de gynaecoloog. “ wij moeten dit toch met u bespreken. Uw vruchtwater is erg bloederig, waardoor de kans op complicaties groter zijn. Wij hebben dit nog niet eerder gezien en kunnen u niet vertellen hoeveel groter deze kans is”. Ik werd emotioneel en radeloos. Waarom? Waarom heb ik dit nu weer.. alsof het niet genoeg was. Ik moest uitgaan van 1 week. Als er dan nog geen complicaties zijn geweest is de kans zeer klein dat dit nog ging gebeuren. Ik zou binnen 3 weken gebeld worden met de uitslag. Het einde was in zicht. 3 dagen later kreeg ik koorts. Ik moest mij melden in het ziekenhuis i.v.m. infectie gevaar. Gelukkig was dit vals alarm. Ik telde de dagen af en plande alle dagen zo vol mogelijk. Ik werd elke dag wel geappt of gebeld hoe het met mij ging en of ik al iets wist. Het verbaasde mij hoeveel mensen met mij meeleefde deze zenuwslopende periode en ben zo dankbaar voor alle mensen die er alles aan gedaan hebben om deze tijd wat dragelijker te maken.  Wordt vervolgd.