Blijdschap en verdriet gaan hand in hand

Het is alweer even geleden dat ik een blog plaatste, maar ondertussen is er alweer zoveel gebeurd. Ik heb besloten verder te gaan met mijn verhaal, waar ik gestopt was.

De eerste twee weken op mijn nieuwe werk waren erg dubbel. Veel nieuwe dingen kwamen er op mij af en ik bleef maar malen over het feit dat ik nog moest gaan vertellen dat ik zwanger was. Aangezien dit bij mijn vorige werkgever een heikelpunt was, vond ik het nu erg lastig om te bepalen wanneer ik het ging vertellen. 

De eerste maand zou ik fulltime moeten werken. Zoonlief gaat 4 dagen naar de opvang en 1 dag naar mijn schoonzus. Hij vond dit beduidend minder erg dan ik, want wat voelde ik me schuldig. Daarbij kwamen ook nog alle nieuwe indrukken, 1+1 is dan al gauw 2. Huilbuien en overgeven, ik merk dus meteen dat ik echt zwanger ben. Na 3.5 week trek ik het niet meer en besluit ik mijn leidinggevende in te lichten. En tegen mijn verwachting in, was ze ontzettend blij voor me. En ik moest me echt geen zorgen maken dat ik hierom weg zou moeten. 

De weken die volgen stuurt mijn leidinggevende me geregeld naar huis, aangezien ik niets binnen kan houden. Na 12 weken moet ik mezelf volledig ziek melden en de zorg voor mijn zoontje uit handen geven. Zelfs water bleef niet meer binnen en ik zit tegen een ziekenhuisopname aan. Met behulp van medicatie zijn gelukkig de volgende dag mijn waarden iets verbeterd, waardoor ik thuis mag blijven. Drie weken lang heb ik nauwelijks kunnen lopen.. maar ach, het wordt vanzelf eind september!

In de weken die volgen voel ik me langzaam iets beter, vanaf de 20 weken kan ik weer normaal functioneren :)