Blijdschap en heel veel verdriet
Op 24 augustus 2014 werd onze dochter 5 jaar. We vierden haar verjaardag op de dag zelf, en toevallig was die dag mijn NOD. Omdat ik wilde weten waar ik aan toe was deed ik de dag voor de verjaardag een zwangerschapstest. Stel dat ik niet zwanger was dan was de teleurstelling in ieder geval niet op de verjaardag van onze dochter en kon ik me ook vast voorbereiden op de komende menstruatie. Ik stond in de keuken en zag het controlestreepje verschijnen. En direct verscheen er een tweede streepje naast. JA JA JA. Ik was zwanger!! Ik stond te trillen en te huilen, mijn man kwam thuis en ik hield met trillende handen de test onder zijn neus. Wat waren we blij, ons weekend kon niet meer stuk. De dag erna vierden we dolgelukkig de verjaardag van onze dochter, 's avonds gingen we uit eten en vertelde mijn man - die blijkbaar erg enthousiast was - zijn broer dat we weer een kindje verwachtten. Onze schoonzus was ook (ongepland) in verwachting van hun tweede kind, dus het was superleuk om tegelijk zwanger te zijn, we waren drie weken na elkaar uitgerekend.
Ik maakte een afspraak met de verloskundige, op 23 september. Liever had ik eerder gewild, maar protocol was bij minimaal 8 weken zwangerschap, dus ik moest maar afwachten tot het zover was. Op 2 september belde ik de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis, daar was ik een aantal keer geweest om te zien hoe mijn eisprong verliep en of alles er goed uitzag. Ik vertelde dat ik zwanger was en behalve dat ze erg enthousiast reageerde werd er een afspraak ingepland voor een eerste echo. Yes! Ik kon de week erna, op 10 september, terecht. Die dag konden we al vroeg terecht, dus ik hoefde niet lang met gierende zenuwen rond te lopen. Het hartje klopte! Wat waren we blij en opgelucht. Alles zag er goed uit en we werden overgedragen aan de gynaecoloog. Op 30 september mochten we terugkomen voor de termijnecho. De afspraak bij de verloskundige had ik laten staan, dus op 23 september lag ik om 20.00 uur daar op de tafel. Het hartje klopte goed, ons baby'tje spartelde gezellig rond in mijn buik en qua termijn zat ik rond 8 weken. Dat had ik zelf ook berekend, dus het klopte aardig. Ook nu gingen we dolgelukkig weer naar huis. Die vrijdag werden de flessen van Moeders voor Moeders gebracht. Jammer genoeg liep die bezorger met die flessen te zwaaien, waardoor mijn moeder die bij mij op bezoek was het zag. Die had natuurlijk gelijk door wat er aan de hand was, maar we zeiden allebei niets. Ik wilde nog niks vertellen en zij had zoiets van 'als ze het wil vertellen doet ze dat vanzelf wel'. 's Avonds zijn we toen naar onze ouders geweest om te vertellen dat ik weer zwanger was, we hebben ook onze dochter verteld dat ze eindelijk een broertje of zusje kreeg. Ze was zo lief, steeds mijn buik aaien en kusjes geven, ze had er echt zin in om grote zus te worden. Dinsdag 30 september liepen we om half acht 's ochtends het ziekenhuis in voor de termijnecho. We waren totaal niet zenuwachtig, hadden zin om onze baby weer te zien en ik ging vrolijk op het bed liggen. De gynaecoloog zette de echokop op mijn buik, we zagen ons kindje bijna gelijk. Voor we doorhadden wat er gebeurde zei de gynaecoloog ineens: 'Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb voor jullie.' Het hartje van ons oh zo gewenste kindje klopte niet meer. We waren gebroken. Lamgeslagen. Kapot. Hoe kon dit? Het kon toch niet zomaar voorbij zijn?