Binnenkort zeg ik "Dag buik, hallo kindje".

morgen ben ik alweer 40 weken zwanger. De tijd is in sommige opzichten echt voorbij gevlogen vooral de eerste 8 maanden. Heb ik echt alweer 9 maanden niks gedronken? Heb ik echt al 9 maanden last van mijn stuitje van vermoeidheid en een gevoelige blaas. Heerlijk om te bedenken dat sommige dingen dan nu toch echt bijna aan zijn eind komen. Dat ik straks weer normaal kan opstaan, springen, radslagen maken, yoga kan doen, bukken, naja je begrijpt het wel bewegen. Aan de andere kant ga ik ook wel dingen missen van de zwangerschap. Ik vind mijn buik echt mooi en vond het leuk om hem ipv altijd te verhullen juist te accentueren, ook in bikini voel ik me opeens veel mooier omdat ik me niet hoef te schamen voor mijn buik maar hem met trots mag tonen, heerlijk om er ook zoveel complimentjes over te krijgen, helaas is dat ook bijna voorbij. Maar mijn geduld is op, daar kan het trots op mijn buik zijn toch niet tegen op. Ik ben ten eerste gewoon zo ongelovelijk nieuwsgierig naar mijn kleine jongen, hoe zou hij eruit zien, wat voor kindje is het, is hij helemaal gezond, past de naam bij hem die we bedacht hebben, maar ook hoe gaat ons leven veranderen, hoe gaan we het ervaren, wat worden onze nieuwe routines. Naast de groeiende nieuwsgierigheid is er ook het feit dat je aan het eind van de zwangerschap je ook steeds meer lichamelijke klachten krijgt. Het kindje blijft groeien en dat gewicht voel ik aardig drukken/trekken aan me. Mijn voeten doen erg snel pijn, vooral als het ook nog eens erg warm is buiten, je buik is enorm zwaar en bewegen sowieso wordt erg traag. Ik voel me regelmatig een bejaarde en kan me nu wel beter in ons oudere medemens verplaatsen. Al met al moet ik niet klagen over mijn zwangerschap, ondanks een aantal klachten heb ik een redelijk makkelijke zwangerschap gehad zonder grote verassingen, heb ik met 39 weken nog staan dansen op de parade bij de silent disco (jammer dat ik daar wel hele harde buiken van kreeg) en gaat alles volgens het boekje met mijn kind. Toch merk ik dat mijn geduld echt op is. De laatste weken zijn echt aftel weken en oh wat duren die opeens lang in vergelijking met de andere 8 maanden. Je lichaam kan steeds minder, alles is klaar geregeld, elke dag krijg je wel vragen of het kindje er nog niet is en nu het zomervakantie is gaat iedereen naar festivals en feestjes waar ik helaas niet meer naar toe kan, vanwege de afstand, sanitaire voorzieningen, de zit mogelijkheden of dat het uitverkocht is. Conclusie ik verveel me en van mij mag hij komen en zeg ik met een kleine traan vaarwel tegen mijn mooie buik.