Binnen twee jaar van 1 naar 3 kinderen

Het lijkt als de dag van gisteren dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Ik stond op een fair met mijn bedrijf en voelde aan alles in mijn lijf dat ik die ochtend toch maar even die test moest doen. Bij Sofie duurde het bijna 3 jaar om zwanger te worden, dus nu dachten we dat het ook wel even zou duren.

Ik was blij verrast en vol ongeloof toen de test positief bleek te zijn. WAUW! Het is gewoon heel snel gelukt, dacht ik. Vol trots liet ik het aan Marc zien, zelfs al had ik hem er voor wakker gemaakt. Wat voelde ik me gelukkig.

Na de eerste weken mocht ik op controle komen voor de eerste echo. Wat was het spannend! Je hoopt zo dat alles goed zal verlopen. De echo vond plaats en het werd even stil... de verloskundige zei: "Wees niet bang als er een stilte valt. Ik kijk altijd eerst goed." Hé, zei ik, ik zie een vruchtzakje. Goh, zei Marc, het lijken er wel twee. Het werd even stil... OHHHHHH riep de verloskundige vol enthousiasme.... je bent zwanger van een TWEELING!!!!

Ik keek naar Marc, hij naar mij. Hu? Wat? Een tweeling? Nee joh, dat kan helemaal niet. Nou, het is echt zo, zei de verloskundige.. en ik zie twee mooie kloppende hartjes...

Bakken vol informatie kregen we na de echo... ik nam niks op. Ik dacht alleen maar aan alle praktische en materialistische zaken.. Laat het even bezinken, zei de verloskundige. Het ziekenhuis neemt wel contact met jullie op, aangezien zij de zorg verder dragen nu.

In de auto hebben we eigenlijk geen woord tegen elkaar gezegd. Ik was verdrietig terwijl ik eigenlijk hartstikke blij wilde zijn. Ik bedoel 2 kindjes, dat is toch niet te doen? En aan de andere kant dacht ik, jeetje, er groeien gewoon 2 wezentjes in mijn lijf, hoe mooi is dat! Na een week kwam het tot bezinking, maar het besef was er nog steeds niet echt. Wel begon ik me behoorlijk misselijk te voelen. Ah nee, niet weer dacht ik.

Op de verjaardag van Marc wilden we iedereen verrassen. We hebben het lang stil kunnen houden. Mijn zusje was de eerste binnen de familie die het wist. We planden een leuke shoot bij haar (fotografe, heel handig) met een leuke aankondiging en gaven het als cadeautje aan onze familie. Wat waren ze verrast en blij!

De weken vlogen voorbij en ik werd alsmaar zieker. Ik ben een hele slechte "overgever", dus veel kokhalzen en continu misselijk zijn de hele dag. Uiteindelijk kreeg ik van de huisarts emesafene en dat maakte het iets draaglijker.

Rond de 21 weken moest ik helaas stoppen met werken. Ik werkte toen nog in de zorg maar deed vrijwel alleen nog maar een paar uurtjes roosteren op kantoor. Ik kon niet lang meer zitten of staan. Veel pijn in de rug, liezen en bekken. De zorg voor Sofie en voor mezelf vielen me zwaar. Ik kon met moeite nog traplopen, Sofie was toen net 2, dus die wou nog veel opgetild worden, en ze snapte maar niet waarom mama steeds zo moe was. Ik was mezelf volledig kwijt. Leefde al een beetje in een bubbel en stond 24 uur op overlevingsstand. Het klinkt misschien allemaal zwaar overdreven, maar mijn buik was en werd echt enorm. En de klachten alsmaar erger.

In de volgende blog vertel ik over de dagen naar de bevalling toe:)