Bijna 13 weken echo, maar zover komt het niet...

Bloedverlies dus. Op dat moment zou ik zo'n 6 weken zwanger moeten zijn.

Omdat het vooral om oud bloedverlies lijkt te gaan besluiten we het een paar dagen af te wachten.

Helaas lijkt het bloedverlies toe te nemen, nog wel steeds oud bloed. Met de missed abortion nog vers in het geheugen en antistolling durf ik geen risico te nemen en besluit het ziekenhuis te bellen.

Eerst word ik afgewimpeld omdat ik nog niet op mijn eerste controle ben geweest en de artsen in overleg zitten. Ik blijf volhouden dat ik een arts wil spreken i.v.m. bloedverlies en antistollingsgebruik.

De assistente zal overleggen wanneer de artsen uit overleg zijn en ik zal einde van de middag meer horen.

Nog geen 10 minuten later gaat mijn telefoon, of ik met 2 uur in het ziekenhuis kan zijn. De gynaecoloog wil geen risico nemen en me zo snel mogelijk zien.

We vertellen de kinderen (die uitgerekend die week bij ons zijn) dat er zorgen zijn om het kindje en dat de arts het goed wil bekijken.

Op naar het ziekenhuis, poeh wat een spanning. De rit duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid en dat terwijl we maar op 25 minuten rijden van het ziekenhuis wonen.
Ik vrees dat het geen leuke echo gaat worden.

In het ziekenhuis hoeven we niet lang te wachten en ben ik snel aan de beurt. Snel uit deze zenuwslopende onzekerheid.
Door het korte termijn van de zwangerschap wordt er een inwendige echo gedaan. Ik weet ook dat het hartje op deze termijn nog niet hoeft te kloppen. Ik durf niet te kijken en vraag de assistente om aan te geven wanneer ik mag kijken. Ik heb het echobeeld van de miskraam nog op mijn netvlies staan.

Tot onze grote opluchting zien we een kloppend hartje in wording! Het termijn loopt iets achter, maar dat kan nog recht getrokken worden, het is nog zo klein.

In mijn eerste zwangerschap liep het kindje bij de eerste echo 2 weken achter. Inmiddels had ik mezelf ingelezen en wist ik dat dat een teken kan zijn van een aankomende miskraam. Wat ook zo was in ons geval.
Dit kindje lijkt ongeveer een weekje achter te lopen, maar ik weet niet precies wanneer ik mijn ovulatie had. En dan ligt het er nog aan hoe snel het bevruchte eitje innesteld.

Het blijft nog spannend.

Waarschijnlijk heb ik vlak na de bevruchting een bloeding gehad en is dat bloed door al mijn hoesten vrijgekomen en hoest ik mezelf kapot aan de onderzijde omdat het gebied beter doorbloed wordt door de zwangerschap. Dit is wat de gynaecoloog ons verteld en dat hoesten geen kwaad kan.

De weken verstrijken en ik krijg 2 vitaliteitsecho's, 1 bij de verloskundige (weer gekozen voor shared care) en 1 in het ziekenhuis. De zwangerschapsduur komt steeds meer bij wat ik zelf verwacht. Ik vermoed namelijk dat ik net als de eerste keer de samensmelting heb ervaren.

Met de goede echo's groeit mijn vertrouwen.

Om dit vertrouwen te vergroten krijg ik nog een extra 9 weken echo in het ziekenhuis, het termijn waar het de eerste keer mis ging. Weer zien we een kindje wat zich goed ontwikkeld met een sterk kloppend hartje.

Na 2 goede termijnecho's en een goede uitslag van de NIPT kan ons geluk niet meer op. We worden Papa en Mama!

We gaan het nieuws langzaamaan delen met de omgeving. Bij een LEGO beurs die we met onze club organiseren loop ik als hint met een baby fig op mijn naambordje. Enkele leden raden de zwangerschap.

Ik voel me goed, ben bijna aan het einde van het eerste trimester en dat betekent dat ook het prikken van de antistolling er bijna op zit. Dat blijft 2x per dag een naar moment, maar we slaan er ons doorheen met 'Hou vol, Hou vast' wat steeds meespeelt. Ook de wekelijkse ritjes naar het ziekenhuis voor bloedafname precies 4 uur na het zetten van de injecties lijkt ten einde te lopen.

Op de uitgerekende datum van de eerste zwangerschap heb ik mijn eerste consult bij de cardioloog gepland staan en daarna de 13 weken echo, daar kijken we naar uit.

Maar zo ver komt het niet..............