Bij dit kindje gaat het anders (deel 2)

“Waarom hebben wij dit nu alweer.” Die vraag bleef mij een paar dagen achtervolgen.

Ook voelde het alsof mijn lichaam kapot was. “Ik ben helemaal niet geschikt om zwanger te zijn.”

Genoeg lieve vrienden en familie die tegen mij zeiden, dat ik mij niet zo moest voelen en dat dit gewoon bij ons past. (wij zijn immers ook klein van stuk)

Heel eerlijk?? Ik wist dit ook wel, maar deze dreun 'moest' ik even zelf doorheen en volledig aanvaarden.

Na vier dagen had ik de boel op een rij. Mij hangende schouders stonden weer vier omhoog en ook ik kon tegen anderen zeggen dat het gewoon bij ons paste.

Kom maar door ziekenhuis, laat ons maar weer regelmatig bij jullie langs wippen.

Heel erg lang hoefden wij niet te wachten, want daar lag de brief al op de mat. Vanaf nu liepen wij bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en moesten wij op zeer korte termijn tot de bevalling afscheid nemen van onze super chille verloskundigen praktijk.

‘Hallo, iedere afspraak een ander persoon’ Dit haat ik dus aan het ziekenhuis, het is onpersoonlijk en steeds weer iemand anders die ook steeds anders de metingen doen.

Bij dit kindje gaat het anders…

Haar groei gaat op het zelfde lijntje als bij Riley.  Ruim onder de gemiddelde curve,  probeert ook deze stoere kleine dame op haar eigen lijntje te groeien. Ik heb het niet gedaan, maar als ik Riley haar gegevens er naast zou leggen, dan denk ik dat er een overeenkomst te zien is.

Dit doen wij niet, want dit is een ander kindje dan Riley en ze heeft het recht haar eigen verhaal te krijgen.

In het ziekenhuis doen ze erg ontspannen, of toch niet? De signalen zijn wat gemengd wat ons betreft.

“jullie hoeven je nog niet druk te maken, maar als ze echt gaat zakken in groei moeten wij toch gaan overwegen of ze beter af is in de couveuse.”

Ik hoef jullie niet uit te leggen waar die gemengde gevoelens bij ons vandaan kwamen, ‘right!’