Bewust genieten

Ruim 12 weken zwanger ben ik nu, het eerste trimester achter de rug, en tjee, heel eerlijk. Wat ben ik blij dat ik die 12 weken eindelijk voorbij ben. Ik heb het zo ontzettend eng gevonden de eerste weken. Ja, we hebben goeie echo's gehad, maar toch, zolang je die 12 weken niet voorbij bent, voelt alles nog onzeker. Het kan nog steeds mis gaan.

En juist die angst heeft mijn gelukkige gevoel toch overheerst de laatste weken. Wat als het misgaat? Hadden we het dan gewoon weer zo geprobeerd terwijl we eigenlijk de volgende maand met IUI zouden gaan beginnen? Wat hadden we dan gedaan?

De angst om opnieuw te moeten beginnen na iets wat na anderhalf jaar eindelijk gelukt is en ook nog een groot wonder blijkt te zijn, die angst maakte zich toch meester van mij.

Met Gabriël(6) was ik heel onbezonnen, ging ik er niet vanuit dat het mis zou kunnen gaan. Mijn hele wereld stond al op zijn kop, dus daar hou je dan compleet geen rekening meer mee. Tja, zestien jaar en zwanger, hoe naïef kun je wezen.

Kyriannetje(3) heeft ons maar een halfjaartje laten wachten, ik ben toen ook wel bang geweest dat het mis kon gaan, maar ja, het was "maar" een halfjaar. Het kon veel erger.

Maar dit wonder, dit wonder wat ervoor gezorgd heeft dat we erachter kwamen dat ik van nature helemaal niet makkelijk zwanger kan raken, wat ons verteld heeft dat we ons in onze handen al mochten knijpen dat we al twee mooie jongens hadden, dit wonder heeft ons ook nog even versteld doen staan. Op het laatste moment, voordat alles heel klinisch zou gaan worden, is dan toch nog uit onze liefde een prachtig kindje ontstaan. En dat kindje zit nu heel veilig in mijn buik rond te zwemmen.

Nu ik de 12 weken voorbij ben, kan ik nu eindelijk bewust genieten. Bewust genieten zonder de angst in mijn achterhoofd dat we die mijlpaal nog niet gehaald hadden.

Genieten van mijn steeds groter wordende buik, afwachtende tot wanneer ik hem of haar meer ga voelen bewegen. Afwachtende tot de geslachtsecho en we weten of we roze of blauwe muisjes moeten halen. Afwachtende in verwachting van dit ontzettende wonder. Ons laatste wonder, ons laatste kindje. Hierna is het schluss en dat maakt het alleen maar meer dat we er bewust van genieten.

Het kan me niet snel genoeg gaan, maar ook niet langzaam genoeg. Iedere dag er stil bij blijven staan dat dit ons toch nog gegund is, maakt dat ik me ontzettend gelukkig voel met dat wonder in mijn buik. Mijn boeven zijn ook erg betrokken bij mijn zwangerschap en dat is zo ontzettend mooi om te zien.

De eerste mijlpaal, 12 weken, we zijn er voorbij! Tijd om écht bewust te genieten!