Bevallingsverhaal van Sila

Het rommelde al een paar weken in mijn buik en in tegenstelling tot mijn eerste zwangerschap had ik zoveel last van voorweeën. De laatste paar weken van mijn zwangerschap heb ik niet echt kunnen genieten, veel pijntjes en erg moe. Ik kon niet wachten tot de kleine meid zich kwam melden. Mijn vriend had al een week van te voren gezegd dat ze op 1 mei geboren zal worden.

Het is vrijdag 1 mei 2020, 38 weken en 1 dag zwanger ben ik dan. De avond ervoor ging ik optijd naar bed en heerlijk in slaap gevallen. Rond een uur of 5 in de ochtend werd ik wakker door lichte krampjes in mijn buik, omdat ik al zoveel last had van voorweeën ging ik er niet snel vanuit dat het nu wel echt begonnen zou kunnen zijn. Ik probeerde dus maar weer te slapen maar dit keer bleven de krampjes terug komen. Ik ging voor mijzelf de tijd in de gaten houden en het kwam om de 10 minuten. Ik maakte ik mijn vriend wakker en om 8.30 uur belde hij naar de verloskundige om te melden dat het hoogstwaarschijnlijk begonnen was. We spraken met de verloskundige af dat we het nog even zouden aankijken en dat mijn vriend de tijd in de gaten zou houden. Ik ben na het telefoontje gaan eten en drinken daarna stapte ik onder de douche. Mijn haren heb ik ook nog weten te stylen tussen de weeën door en toen ik met dat alles klaar was ben ik weer naar beneden gegaan.

Om 10.00 uur kwam de verloskundige toch even langs. Ze had niks meer van ons gehoord, maar was zelf wel benieuwd hoe het ervoor stond. We liepen naar boven en ze begon met toucheren. 'Je hebt 4 cm ontsluiting' hoor ik haar zeggen. De verloskundige gaf de keuze aan mij, 'ze blijft nu al tot het einde of ze ging naar huis en zou mijn telefoontje afwachten'. Ik koos ervoor om haar te bellen zodra de weeën heftiger werden. Ik wilde nog lekker het huis voor ons zelf hebben en nog in mijn eigen bubbel zitten nu het nog allemaal te doen was.

Rond 11.30 uur kwamen mijn broertje en schoonzusje bij ons binnen. Ze namen de zorg voor Sion die dag op zich. Mijn broertje maakte meteen wat foto's van mij en legde de laatste uurtjes voor de bevalling ook vast. Door de maatregelen konden we geen geboortefotografe erbij hebben. Ik ben mijn broertje zo dankbaar voor de foto's die hij gemaakt heeft.

Om 12.30 uur ging ik nog even in bad, maar toen ik er uit ging werden de weeën heftiger. Ik vroeg Jim de verloskundige te bellen. Ze kwam naar ons toe met een verloskundige in opleiding, zij zou de bevalling gaan leiden (iom mij ofcourse). Ze zagen aan mij dat de weeën heftiger waren maar dat ik er vrij relax onder was. Zo voelde ik mij ook. Tot het moment kwam dat ik rugweeën kreeg. Ik kon ze niet wegpuffen, gelukkig heeft mijn vriend de pijn kunnen verlichten door mijn rug bij elke rugwee te masseren. De verloskundige in opleiding ging mij rond 15.00 uur wederom toucheren, 6 cm ontsluiting! Maar de vliezen waren nog steeds niet gebroken. Wat een domper was dit, ik dacht met die heftige rugweeën dat we al bijna bij de 10 cm waren. Helaas moest ik nog even door, ik had nu alleen nog maar rugweeën. Wat ben ik dankbaar dat mijn vriend mij daar zo goed doorheen heeft geholpen, echt hoor (!) Mag zeker wel gezegd worden.

Rond 16.30 uur werd ik getoucheerd, 9 cm !!! De verloskundige in opleiding prikte meteen mijn vliezen door en daardoor had ik vrij snel persdrang. Ik moest nog even wachten met persen, nog een paar keer mijn weeën wegpuffen en toen mocht ik zachtjes mee persen. Ik gaf aan dat ik weer moest!! Ik kreeg groenlicht om met elke perswee mee te gaan persen. De verloskundige liet het helemaal aan mijzelf over, zoveel vertrouwen had ze in mij. Ze begonnen al wat te zien. Ik wachtte op de volgende perswee (vriendlief ging snel plassen). En ja op dat moment moest ik weer, de verloskundige raakte in paniek. Ze riep naar mijn vriend dat hij snel moest komen, omdat ze het hoofdje al begon te zien. Mijn vriend rende naar de kamer en ik kreeg weer een perswee...Daar was het hoofdje. "Nog 1x persen en dan kan je haar aanpakken zei de verloskundige". Ik gaf alles wat ik in mij had en om 17.03 uur heb ik mijn meisje zelf aangepakt en op mijn borst gelegd.

De placenta is een kwartier daarna geboren en toen heeft mijn vriend de navelstreng doorgeknipt. Sion mocht meteen een kijkje nemen bij zijn zusje en je zag gelijk aan hem dat hij een trotse broer was/is.

Wat een fijn en bijzonder gevoel weer. Mijn keuze om thuis te bevallen was vanwege het hele corona gebeuren en ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik vond de sfeer heel relaxt vergeleken met dat van in het ziekenhuis, Sion hoefde niet weg en mijn broertje en schoonzusje mochten komen zodat ze op Sion konden passen. Mochten wij ooit voor een derde kindje proberen en zwanger zijn dan zal ik weer voor een thuisbevalling kiezen.