Bevallen met 16 weken van een tweeling?

31 maart 2018, na de echo mocht ik naar huis. Thuis aangekomen, rustig aan gedaan. We leefde op dat moment in onze garage want ons huis werd verbouwd. Mijn man ging verder met klussen en ik ging op de bank serie kijken. Ik ben geen stilzitter, ik probeerde zoveel mogelijk mijn gemak te houden. Stofzuigen etc, deed ik niet. Kleine dingen zoals afwassen wel. Naarmate de week vorderde voelde ik mezelf veel beter en durfde ik ook weer wat meer te ondernemen. We hebben de kinderwagen uitgezocht en wat dingen voor de kamer van de tweeling.

Het was zondagochtend 8 april 2018, mijn man was al uit bed. Hij was beneden aan het klussen. Ik ging uit bed om te plassen, ik ging terug liggen en voelde dat ik in mijn broek plaste. Ik dacht gelijk, dit is niet goed. Ik ging naar beneden en zei tegen mijn man, volgens mij heb ik net in mijn broek geplast. Hij pakte direct de telefoon en belde het ziekenhuis in Leiden. Die gaven aan dat het verstandig was om even een check te laten doen in het ziekenhuis hier in de buurt. Gebeld naar het ziekenhuis in Bergen op Zoom. We moesten ons zo snel mogelijk melden.

Daar aangekomen hebben we een uur moeten wachten tot er iemand tijd had om ons te helpen. Wij wisten dat het foute boel was, ik heb waarschijnlijk vruchtwater verloren en met dit termijn (16 weken) is dat foute boel. Ik zag allemaal zwangere vrouwen aan de CTG liggen, het duurde uren voor mijn gevoel.

Het was zover ik mocht mee naar binnen, ze deden een test om te kijken of het vruchtwater was. Helaas was de uitslag hiervan positief, ze maakte nog een echo en kwamen met het nieuws dat ik zou gaan bevallen. De echo gaf heel onduidelijk beeld en er was niet goed op te zien of de hartjes nog klopte. Uitgelegd wat voor ingreep ze hadden gedaan in Leiden en gevraagd of het niet kon zijn dat het er nu tussenuit gelopen was. Volgens de gynaecoloog was dit onmogelijk. Ik zou bevallen en mijn meisjes zouden komen te overlijden. De gynaecoloog adviseerde om in het ziekenhuis te blijven en mijn bevalling op te wekken. Ik wilde dit niet, ik voelde mezelf heel erg goed en zou wel terug komen als de weeën begonnen waren.

We kregen te horen dat we moesten nadenken over namen, begraven of cremeren. Dingen waar je helemaal niet bij stil wilt staan.

Verslagen en intens verdrietig verlieten wij het ziekenhuis, zijn langs onze beide ouders gegaan om het nieuws te vertellen. Onze ouders hebben onze broers en zussen ingelicht. Op dit moment konden wij dit zelf niet aan, helemaal kapot van verdriet. Het ziekenhuis in Leiden ingelicht en die gaven aan dat ik naar Leiden mocht komen, maar als ik het fijner vond ook mocht wachten thuis.

Thuis zeiden we eigenlijk niets tegen elkaar, ik heb alle kaarten en cadeaus die ik gekregen had voor mijn zwangerschap weggegooid en stond op het moment dat mijn man naar boven kwam met de kinderwagen bovenaan de trap. Ik wilde niets meer weten van het zwanger zijn en al helemaal niet nadenken over alles wat ons te wachten stond. Mijn man probeerde mij te steunen, maar ik wilde alleen zijn.

Er gebeurde niets in mijn lijf, ik verloor geen vruchtwater meer en voelde mezelf prima. Buiten dat ik intens verdrietig en boos was. Hoe kon dit nou, heb ik teveel gedaan. Heb ik niet goed genoeg mijn rust gepakt. Ik voelde mezelf enorm schuldig en gaf mezelf hiervan de schuld. Ik zei tegen mijn man, het spijt me zo dat ik jou kinderen heb verloren.

Die nacht probeerde we wat te slapen, met de verwachting dat we ergens die nacht wakker zouden worden omdat mijn bevalling begonnen was. Een onrustige nacht was het, maar er gebeurde niets.

De volgende ochtend 9 april moesten we onszelf melden in het ziekenhuis. Mijn vader was bij ons om te klussen, zo kon hij zijn gedachte verzetten. Ik wilde hem niet zien, en wachtte boven tot hij in een andere ruimte was. Mijn man en vader waren aan het praten en ik hoorde mijn man zeggen; Het is niet waar, het klopt niet. Ze maken een enorme fout in het ziekenhuis. Waarop mijn vader zei; Nee Rick, het is voorbij. Jullie gaan vandaag bevallen.

Daar gingen we, naar het ziekenhuis met waarschijnlijk 2 dode baby’s in mijn buik. Ik had mijn koffer ingepakt voor de bevalling. In de wachtkamer van de gynaecoloog maakte ik mezelf enorm ongerust en wilde ik dat ze de baby’s er nu uit gingen halen. Ik kon niet meer leven met het idee dat ik 2 dode baby’s in mijn buik had.

We werden binnen geroepen, het eerste wat ik zei was. Ik wil dat ze er nu uitgehaald worden, ik trek dit niet meer! De gynaecoloog zei; we gaan eerst een echo maken. Ze maakte de echo en wat bleek, beide meisjes leefde nog. Ze deden het eigenlijk heel goed. De woorden van de gynaecoloog die ik nooit zal vergeten; Als ik niet wist wat er gisteren is gebeurd, had ik gezegd dat alles goed was. We konden er nog niet vanuit gaan dat er helemaal niets aan de hand was maar voor nu zag het er positief uit.

We waren beide helemaal in de war, hoe kon dit nou. We stonden na een uur weer thuis terug op de stoep. Mijn vader geloofde zijn ogen niet, hoe kan dit nou. Iedereen ingelicht, die er vanaf wist. We wisten niet of we nu opgelucht adem konden halen.

De volgende ochtend, 10 april 2018 hadden we onze controle afspraak in het ziekenhuis in Leiden. Echo gemaakt en gesprek gehad. Het verlossende woord was daar, alles was goed, er waren geen complicaties. De meisjes deden het boven verwachting goed. Wat er gebeurd is, is waarschijnlijk dat het vruchtwater er gezeten heeft vanaf de ingreep maar niet zijn uitweg heeft kunnen vinden. Dit is later pas gebeurd, echter had het ziekenhuis in Bergen op Zoom dit besluit nooit mogen nemen en hadden zij contact moeten leggen met het ziekenhuis in Leiden. Daarna is er besloten dat ik alleen nog onder controle was in Leiden, dat betekende iedere 2 weken daarlangs voor controle. Ik had er alles voor over, als ik maar niet meer naar het ziekenhuis in de buurt hoefde.

Nadat we klaar waren in het ziekenhuis zijn mijn man en ik ledikantjes gaan uitzoeken voor de meisjes. Te bizar voor woorden dat we 2 dagen daarvoor nadachten over welke doodkistjes we wilde. 

Liefs, Anne