7 jaar geleden
Beste bemoeial en geachte betweter
Als je boos word aangekeken omdat je zoon huilt, ondat hij iets niet mag tja.. Vervelend he
Mam, mag ik dit pistool hebben??? Maammm maar ik mocht toch een kadootje? Mammmmm ik wil dezeeee.
Nee. Je weet dat je geen wapens mag.
Maaar ik wil dit pistooooooool.
Ik pak het af waarna hij zichzelf huilend ter aarde stort, en breng het nerf pistool rustig terug naar het rek waar hij het gepakt heeft. Ik vind een pistool geen speelgoed voor een jongetje dat pas 3 word.
In mijn ooghoek zit er een huilend jongetje te snikken om het pistool. Aangezien ik toch even pauze moest neem ik van de situatit gebruik en ga rustig in de buggy zitten wachten tot t stil is.
Oke het schouwspel begint:
Oma 1 loopt langs, zoekt moeder, ziet mij, loopt goedkeurend door. Top.
Oma 2 zelfde verhaal.
Kind zit te snikken inmiddels. Dit gaat sneller dan verwacht.. En dan jahoorrr precies wat we nodig hebben.
Mevr1, mevr2 staan voorover gebukt bij mijn kind. Ach gossie wat is er allemaal aan de hand?? Waar is je mama,? ( 2 boze blikken de winkel door) gesnik verandert snel in gehuil.
Bemoeial 3 en 4 en 5 komen al snel om het zielige tweejarige jongentje staan om hun medelijden te tonen en boos zijn moeder te zoeken ( ik dus, die rustig toekijkt)
Meneer heeft door dat hij aandacht krijgt, en zo zijn zin misschien toch nog door kan duwen. Hij besluit te gaan krijsen. Grote tranen en snottebellen vliegen in het rond. Ach gossie, waar is je moeder nou.
Rustig sta ik op en loop lichtelijk geirriteerd naar het krijsende jongetje toe met de 5 ( inmiddels 7 ) mevrouwen van het hij-is-zielig fonds.
Laat maar gaan hoor. Die hoort bij mij. Waarom denk je dat ik weg loop.
Afkeurende geirriteerde blikken kijken me aan. Ik kijk zo afkeurend mogelijk terug. Ja wat nou? Ik zie ook wel dat ie aan t huilen is hoor. Al liet je hem gewoon gaan, was ik tien minuten geleden met een gehoorzamend kind de winkel uitgegaan.
Zo, meneer besloot dat hij toch maar klei en stoepkrijt voor zijn verjaardag wou... Is wel een stuk leuker dan een pistool niet?
Ik laat hem niet voor niks janken. En het interesseert mij niet of ik op straat, in de supermarkt of in de stiltecoupe of in de bibliotheek ben. Als hij besluit te huilen omdat hij zijn zin niet krijgt, dan kijk ik rustig vanaf een afstandje toe. En daarom gebeurt het amper dat het nog voorkomt. Dus lieve bemoeials. Verpest t nou niet voor me. T word steeds makkelijker voor mij. Alleen jullie maken het me zo moeilijk. En dankjewel goedkeurende winkel omaatjes. Wat een steun is dat zeg!
Anoniem
Duidelijk geschreven door een moeder die haar zoon goed kent en goed wil opvoeden, dikke pluim mam!!! Ieder z'n eigen ideeen en opvattingen, maar dit zou ook mijn opvoedkunde kunnen zijn.
judithkregting
Ik vind dat je helemaal gelijk hebt, het is JOU kind en laat die boze bemoeials maar, jou kind jou beslissing !
Anoniem
Ik ben ook zo. Mijn zoontje kan ook soms drama maken, hij is ook 2! Hij is heel erg nieuwschierig en absoluut niet bang, zo waren we een keer naar een kinderboerderij geweest. Naast het hek van de uitgang zat zijn vriendje te spelen met bladeren, ik zeg tegen hem ga ook maar eens kijken. Raad wat gebeurd..... zoonlief rent zo snel hij kan naar de uitgang, pakt de klink vast en daar gaat hij lachend verder rennen, dus ik "ren" hem achterna en pak hem bij het handje, zet hem een en al krijsend en huilend in de kinderwagen en spreek hem ernstig toe nadat ik hem vast heb kunnen zetten in zijn worstel pogingen er toch uit te komen. Nadat ik hem aangesproken had werd hij nog giftiger en schreeuwde nog harder dan hij al deed. Nu moet ik ong. 1 km lopen naar de auto vanaf de dieren, ik gaf hem geen aandacht en praatte gewoon met die vriendin van me, schreeuwend kind nog in de wagen voortduwend. Mensen lopen langs ons af en kijken me vragend aan waarop ik het niet kan laten om die mensen aandacht te geven dus ik zeg " hallo" en ineens zien ze mij ook! Na 6 minuten zoiets was het dan ook weer stil.... Hij snikte nog wat na en ja hoor daar kwam het...... " mama, appel eten" Keer op keer vermoeiend, maar ik doe het voor zijn en mijn bestwil. Ik heb geen zin om telkens eens discussie aan te gaan met een mannetje wat net 2 is en nog niet praat. Door zon aanpak die mijn man en ik hanteren blijft hij bij anderen bijvoorbeeld van de spullen af die op tafel staan en op de grond staan. Terwijl als ik sommige moeders zie, nee schatje mag niet, (toch er aan zitte ) wat zei mam nou (toch weer aanraken) en nog steeds zit ze op afstand en zegt( moet ik tot 3 tellen) kind ziet de uitdaging en gaat een stapje verder waarop de moeder nogmaals waarschuwt dat ze tot 3 telt en nog steeds op afstand zit. Wij zouden bij waarschuwing 1 naar hem toegegaan zijn en zijn neergehurkt en hebben gezegd dat hij niet aan spulletjes van anderen mag komen en alleen met de ogen mag kijken. Bij de 2de waarschuwing doen we hetzelfde en zeggen hem erbij dat het niet nodig is voor papa en mama om boos te worden en er voldoende speelgoed ligt en dat als hij het nog 1x doet hij op de gang in de hoek gaat zitten. Waarschuwing 3 komt eraan, ik pak mijn zoon op en zet hem op de gang waarbij ik hem uitleg wäarom, en herhaal waarschuwing 1 en 2. Daar begint het theater, stampen, gillen, en krijsen alsof er iemand geslacht word. Ik laat hem gaan, en reageer niet, hij blijft wel op de gang en zolang ik geen gekke dingen hoor ga ik niet kijken. Na aantal minuten is het weer stil... Soms als ik dan ga kijkrn begint het spektakel opnieuw en loop ik weer weg. Terwijl hij soms direct snapt dat het zo niet de bedoeling is en omarmt me dan. Opvoeding is een kunst, sinds de generatie na mij (valt me op) hebben veel kinderen geen respect voor hun ouders niet en anderen niet. Dat wil ik dus echt niet hebben in mijn huis!
Anoniem
Ge-wel-dig! Toevallig laatst nog in de supermarkt een mevrouw die even wilde vertellen tegen een andere mama,dat ze haar zoontje toch wel gewoon dat broodje kon geven. Ze vond de opvoedtechniek van mama uiterst slecht... Ben blij dat het mij nog niet is gebeurd,denk niet dat ik zo beschaafd kan blijven haha