Bescheiden buikje

'Ben jij al 33 weken zwanger?!' roept het buurmeisje van een vriendinnetje uit. Ze kijkt me verbaasd aan. Het meisje, notabene zelf ook zwanger, wrijft over haar buik. Ik knik en kijk naar beneden. Mijn buik is inderdaad niet zo groot als die van haar. 

Eenmaal thuis blijft haar opmerking door mijn hoofd spoken. Het zal toch wel goed gaan met de groei van de baby?

Met knikkende knieën bezoek ik de volgende dag de verloskundige. Mijn vriend moet buiten op het bankje wachten. 'Doei lief, tot zo,' zeg ik en ik geef hem een kus.

'HANDEN WASSEN VOOR BINNENKOMST I.V.M. CORONA!' staat er met koeienletters op de deur. Ik was mijn handen en neem plaats in de wachtkamer. Nog geen minuut later hoor ik mijn naam. 'Jantine?' Een vrolijke verloskundige van mijn leeftijd gebaart dat ik met haar mee mag.

Ik vertel haar dat ik mij zorgen maak of de baby wel goed groeit. 'Ga daar maar liggen,' zegt ze. 'Dan gaan we onderzoeken of jouw zorgen terecht zijn.' Ik neem plaats op de onderzoeksbank en voel haar koude handen zachtjes tegen mijn buik drukken. Met een meetlint meet ze de omvang van mijn middel en controleert de grootte van mijn baarmoeder. 'Nee hoor, het zit allemaal goed.' 'De baby loopt zelfs iets voor in groei.'

Ik slaak een zucht van opluchting. 'Hoe kom je er nou bij dat je buik niet goed groeit?' vraagt ze. 'Je laat je toch niet gek maken door opmerkingen van anderen hè?' 'Elk lichaam is anders en niet elke baby ligt hetzelfde in de buik.' 'En daarbij: je bent lang, heb je leven lang gesport en bent nooit echt dik geweest.'

Er loopt een traan over mijn wangen. Stomme meid, met haar stomme opmerking. Het zullen vast de hormonen zijn.