Bel de ziekenwagen!

28 juli 2020.. Ik kreeg na het avond eten buikpijn maar maakte me niet meteen zorgen. Ik had waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, we aten frietjes die avond dus misschien kon ik dat nu gewoon even niet verdragen? Naarmate het later werd verergerde de buikpijn maar wou op dit moment ook nog niet meteen panikeren. Ik hoopte dat eens ik naar het toilet ging dit zou helpen. Eenmaal op het toilet werd de pijn nog erger, ik kon niet meer ademen van de pijn, echt ALLES in mijn buik deed pijn. 

Mijn vriend hoorde aan mij dat er iets niet juist was en kwam even kijken, ik stond ondertussen voorovergebogen aan de wastafel happend naar adem, te huilen van de pijn. Hij vroeg of alles ok was? Nee dat was het niet! Dan vertrekken we naar het ziekenhuis zei hij. Maar het was al 23u en Maisie sliep, ik wou haar niet wakker maken dus zei hem een ziekenwagen te bellen en liefst zo snel mogelijk! 

Na het telefoontje belde hij ook even zijn ouders op zodat zij even op Maisie konden komen passen als wij in het ziekenhuis zaten. Niet dat Tim (want zo heet mijn vriend) er veel kon doen. Hij moest in de parkeergarage wachten want dankzij corona mocht hij niet mee naar binnen. 

Tien à vijftien minuten later kwam de ziekenwagen aan en we reden meteen naar het ziekenhuis UZ LEUVEN gasthuisberg dat 10 minuten verderop ligt(gelukkig maar!). De hele rit heb ik echt ontzettend veel pijn gehad! Elke bocht, hobbel of put die de wagen in of over reed kermde ik het uit van de pijn. Maar het enige waar ik aan kon denken was ons babytje, we wisten nog maar een week en half dat we terug in verwachting waren en nu sloeg de paniek echt toe. Is alles ok met de baby? Klopt zijn/haar hartje nog? Ben ik mijn baby aan het verliezen? 

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik meteen een inwendige echo en geloof me dit deed nog meer pijn dan de weeën die ik had bij mijn 1ste bevalling. De dokter kon me wel al snel geruststellen dat alles ok was met de baby! Maar wat was er dan mis?! Beide eierstokken werden grondig nagekeken, vooral links was de pijn niet te verdragen! De dokter kon helaas niet vinden wat er was, ze kon alleen zien dat er iets zat ter hoogte van de linkereierstok, vandaar dat het er ook meer pijn deed.

“We vermoeden dat je een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt naast het gezonde vruchtje” zei ze plots. We zullen dus een kijkoperatie moeten uitvoeren om zeker te zijn. De paniek sloeg weer toe, wat met mijn baby?! Is zo een operatie wel veilig? Ze zei dat ik “geluk” had dat het zo vroeg in de zwangerschap gebeurde. Het vruchtje was nog zo klein dat de kans op fout lopen miniem was. Maar de kans bestond natuurlijk nog wel. Ik kreeg pijnstilling en werd naar een kamer gebracht waar nog mensen lagen te wachten op een spoedoperatie. Btw de gehele tijd dat ik daar lag moest ik een mondmasker aan, echt verschrikkelijk!

Ze waren nog met een operatie bezig maar ik zou meteen de volgende zijn. Ik liet in een berichtje alles aan Tim weten en zei hem naar huis te gaan, ons meisje zou hem nodig hebben als ze s’ochtends wakker werd. 

Om 3u51 kwamen ze me eindelijk ophalen voor de operatie. Ik had al eens een kijkoperatie gehad een jaar ervoor voor het verwijderen van mijn appendix dus wist wat het was, maar de schrik die ik had om mijn kindje te verliezen was oh zo groot! Mijn bed werd in een kamer gereden waar ik een haarnetje kreeg, daar moest ik nog even wachten tot ik werd opgehaald om het operatiekwartier binnen te gaan. Een 5tal minuutjes later kwam een verpleegster mij ophalen. Verstomming alom, ze had geen mondmasker aan maar het was niet dat dat me van de wijs bracht. De woorden die ze uitsprak brachten me nog meer in paniek! 

“Toch spijtig hé” zei ze. Eumh hoe bedoel je vroeg ik? Wel dat je je kindje verloren bent? Ik wist niet wat ik hoorde?! Wat zeg je? Ik ben het niet verloren, ze vermoeden dat ik gewoon een extra buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb? Zonder te reageren op wat ik net zei reed ze me de operatiekamer binnen. Mijn hoofd sloeg op hol maar ik kreeg geen woord meer uit mijn mond. Ze legden het infuus aan en gaven me zuurstof. Tranen rolden over mijn wangen als ik onder narcose ging. “Alles is ok hoor” zei de dokter. Dit is een standaard operatie, niets om je zorgen over te maken. Maar dat was natuurlijk niet waarom ik huilde! 

Enkele uren later werd ik wakker op recovery. Ze vertelden dat alles goed was verlopen maar ik wou vooral een echo! Ik wou met mijn eigen ogen zien of alles nog ok was met ons kindje! 

Ik werd opgefrist en naar een kamer gebracht, daar kreeg ik eten en de verlossende echo. Oef alles was ok met de baby! Opgelucht begon ik weer te huilen (thankyou hormonen) en liet aan Tim en mijn familie weten dat alles ok was met mij en de baby! De dokter vertelde na de echo dat mijn linkereierstok zich om zijn as gekeerd had en dat die tijdens de operatie vanzelf is terug gedraaid dus eind goed al goed! 

Ondertussen zijn we nu bijna 24weken zwanger van een meisje die goed groeit en hevig beweegt! En hoe moeilijk deze zwangerschap tot nu toe ook is geweest, ik ben nog elke dag ontzettend dankbaar voor dit wonder in mijn buik! 

Nog vrouwen dit dit hebben meegemaakt, een gedraaide eierstok? De pijn wens je in ieder geval niemand toe!