Begin van een kinderwens ; eindelijk zwanger

Helaas heeft deze blog wat mij betreft te lang op zich laten wachten. Vanwege meerdere gebeurtenissen kwam ik er maar niet aan toe om verder te schrijven. Hierover zal ik in een andere blog meer vertellen. 

Met een doorverwijzing voor een gynaecoloog in de buurt gingen wij dus naar huis. We konden niet wachten het aan onze ouders/broers en zusje te vertellen. Allereerst zijn we op de weg terug bij mijn schoonzusje langs gereden om het goede nieuws te vertellen. Daarna volgden onze ouders, we hadden ze al eerder voor die avond uitgenodigd om iets te komen drinken, of het nou goed of slecht nieuws zou zijn.  We hebben ze eerst wat koffie gegeven waarna ik vervolgens binnen kwam gelopen met 2 Nijntje knuffels op een dienblad en daarbij de foto’s van de echo. Het duurde even voordat het kwartje bij iedereen viel, maar iedereen was net zo geschokt en enthousiast als wij dat waren.

Binnen mijn voetbalteam waren een aantal meiden op de hoogte van de kinderwens en het traject waar we in zaten. Op een zaterdag ging ik mee om te supporten (had als smoes voor het niet meedoen een blessure). Ik had me voorgenomen niks te vertellen. Maar toen een teamgenoot vroeg hoe het ging met het traject verklapte mijn grote glimlach het geheim dat ik tot dan toe had. 

Een tijd van smoesjes brak aan. Ik wilde het niet gelijk aan de grote klok hangen, omdat ik nog zo bang was dat het mis zou gaan. Inmiddels had ik ook net een nieuwe functie op mijn werk. Gelukkig had ik op de ochtendmisselijkheid na vrijwel geen kwaaltjes. 

Met ongeveer 12 weken hebben we het verteld. Dit moest ook wel, want mijn buik verbergen lukte niet meer. 

Vanaf de doorverwijzing naar de gynaecoloog in het ziekenhuis in Zwolle, moest ik daar elke 3 weken heen voor controle, later werd dit elke 2 weken. Dit was zo omdat er een risico was op tts syndroom. Gelukkig kan ik achteraf zeggen dat hier geen sprake van is geweest. Bij elke controle werden de kindjes helemaal van top tot teen opgemeten. Ergens wel leuk elke keer dat gluren, maar het bracht ook elke keer spanning mee. 

Op mijn werk reageerde iedereen gelukkig heel positief. Ik deed ook langere tijd alles nog (werkte met kinderen met een ontwikkelingsachterstand). Mijn mentaliteit van zo lang het gaat doorgaan was overduidelijk aanwezig. Zo erg zelfs dat collega’s 2 weken voordat ik met verlof zou gaan, ik was toen 30 weken, zeiden dat als ik niet zelf contact zou hebben met de manager wat betreft minder gaan werken, zij dat zouden doen. Op dat moment werkte ik nog 5 dagen per week. De laatste 2 weken ben ik 3 dagen gaan werken.

Tussen al het werken en de controles door hebben we de babykamer klaar gemaakt, ik wilde dit op tijd gedaan hebben, je wist immers maar nooit. 

Op mijn laatste werkdag voor mijn verlof had een van mijn collega’s van alles geregeld en versierd. Ik werd flink verwend en ging met een volle auto huiswaarts, met de gedachte dat ik nog even lekker kon gaan genieten van een aantal weken verlof voordat de meisjes geboren zouden worden. Helaas liep dit allemaal anders….

Hierover in een volgende blog meer.