Begin van een kinderwens

En dan beland je bij je 3e en laatste poging.....

Het hele traject doorliepen we vrij nuchter, maar ik moet zeggen dat ik wel bang was toen we begonnen aan de 3e poging.... Het positieve was dat we wisten dat ik dus wel zwanger kon worden, maar die 3e poging is toch wel echt de laatste, althans zo voelde het voor mij. Dit was de poging waar alles van af zou hangen. Zou ik ooit moeder worden of was dat geluk niet voor mij weg gelegd. 

De 1e twee pogingen waren snel voorbij. Bij beide pogingen konden er geen embryo's ingevroren worden, daardoor waren deze pogingen na één terugplaatsing gedaan. Omdat dit best wel tegenviel, werd er besloten om voor de laatste poging de dosis hormonen op te hogen, hopelijk zouden we zo meer goede eicellen hebben en ook meer embryo's. Omdat het dus de 3e poging was, hadden we de keus om één of twee embryo's terug te laten plaatsen (mits er natuurlijk zoveel geschikte embryo's zijn). We hebben niet heel lang getwijfeld. Natuurlijk zijn er ook risico's, maar we besloten al snel dat we voor twee zouden gaan. De belangrijkste reden voor mij was dat de vorige pogingen we telkens in eerste instantie meerdere embryo's hadden, welke telkens niet ingevroren konden worden. Ik weet nog dat ik letterlijk zei ;'' Eens kijken wat ze in mijn lichaam gaan doen''. 

Op 3 februari 2018 begon ik wederom met de Gonal F te spuiten. Een aantal dagen later kwam daar de Fyremadel bij. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik niet veel last had van bijwerkingen van de hormonen. Waar ik wel last van had was van het niet kunnen sporten in deze periode. Ik korfbalde en voetbalde en het rennen werd sterk afgeraden, dus ik had al snel allemaal smoesjes waarom ik niet mee kon sporten. 

Op 10 februari moest ik mij voor de eerste follikel meting melden in het ziekenhuis. Het bleek dat alles er zo goed uit zag, dat 3 dagen later de punctie plaats kon vinden. Ik was telkens blij dat ik voor een punctie oxazepam kreeg. Hierdoor ging ik rustiger naar de punctie toe. De punctie was op zijn zachts gezegd onprettig, maar goed alles voor het goede doel. 16 februari was de dag dat er 2 embryo's teruggeplaatst werden. Daarna moesten we 2 dagen wachten om te horen of er dit keer wel embryo's ingevroren konden worden. Uiteindelijk kwam het bericht dat er 3 embryo's ingevroren konden worden, jeetje wat was ik blij met dit nieuws! 

Na de terug plaatsing begonnen de wachtweken.. Ik vond deze wachtweken echt killing. Ik voelde van alles, maar aan alles ga je twijfelen omdat het ook door de utrogestan kon komen.. Gelukkig ging ik voor mijn werk een week intern, hierdoor vloog de tijd voorbij. Na 2 weken was het eindelijk zover, ik mocht testen, op dat moment was ik er eigenlijk van overtuigd dat ik een negatieve test in mijn handen zou hebben. Na 2 minuten kwam er tot mijn verbazing een dikke vette streep te staan, de poging was dus gelukt!! In tranen belde ik eerst mijn man en daarna mijn moeder op, maar gelijk sloeg de angst ook toe, wat als ook deze poging zou eindigen in een miskraam. 

Gelukkig mochten we 3 weken na de positieve test al voor een echo naar het ziekenhuis. Ik was zo gespannen de heenweg. De 1,5 uur richting Nijmegen leken uren te duren en ergens was ik mezelf al aan het voorbereiden op het ergste. In de ''behandelstoel'' durfde ik in eerste instantie eigenlijk niet te kijken toen er gestart werd met de echo, dit durfde ik pas toen de verpleegkundige aangaf dat ze een kloppend hartje zag. Wat een opluchting was dat, eindelijk durfde ik blijdschap te voelen. Vervolgens ging ze verder kijken in de baarmoeder, ik dacht dat ik toen iets zag, maar ik had geen idee. Totdat ze zei: ''Wacht''. Op dat moment wist ik dat ik het goed gezien had... Haar woorden daarna waren:'' Ik zie nog een kloppend hartje''. Ik bleek dus zwanger van een tweeling. Al snel bleek dat het om een eeneiige tweeling ging. Het eerste wat ik zei :''Zeg maar nee dan krijg je er twee''. Ik denk dat dit voortkwam uit de shock. Met een doorverwijzing voor de gynaecoloog in het ziekenhuis dichter bij huis , gingen we terug......